reacties van de buitenwereld

Jet

04-11-2003 09:01

Hebben jullie dit nu ook?
Ik verwacht niet van mijn omgeving, wanneer ik vertel dat er bij mijn vader darmkanker is geconstateerd, dat ze wanhopig ineenzinken, dat ze waanzinnige meelij hebben of wat voor extreme reactie dan ook.
Maar wat ik nu mee maak is dat men erg “laconiek” reageert. “Van ach, maak je niet druk, ze kunnen veel tegenwoordig”. Of “kwestie van wegsnijden ervanaf” tot: “je raakt ouders nu eenmaal kwijt en het moet ergens aan zijn”.
Het lijkt wel of ik niet bang en verdrietig kan zijn. Omdat het allemaal nog in de begin fase is. 4 dagen geleden kanker geconstateerd, gisteren verder onderzoek naar uitzaaiingen en de ernst van de situatie. Komende vrijdag daarvan de uitslag.
Het is alsof ik in een roes door de wereld zweef nu, de gedachte aan de mogelijkheid mijn vader kwijt te raken alleen al…
En nu lees ik hier de ervaringen van vele lotgenoten, die al veel verder zijn in het proces of die al weten dat ze hun dierbare op moeten geven. Zelfs al kwijt zijn. Die schrijven dat ze in een roes zitten… Onwerkelijk…
Ik besef dat ik aan het begin zit van de hele procedure… En ik voel me er al zo onwerkelijk over.
Het is afwachten, hopen, bidden, de tijd door zien te komen. En ondertussen niet al te pinnig reageren op onnozele reacties van de buitenwereld.
Groetjes, Jet
Antsje

04-11-2003 15:59

Hoi Jet,
Tja, wat moet ik hier op zeggen. Ik heb dit ook meegemaakt en het doet pijn als ze zoiets zeggen. Mijn moeder is 7 weken na de diagnose overleden en dat komt hard aan! Je zult het wel vaker meemaken, vrees ik……Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte de komende dagen en hoop dat ze je vader nog kunnen helpen. Laat je een berichtje achter??
Jeroen

04-11-2003 16:42

Jet,
Het is allemaal wel schrikken en het leven van je vader zal behoorlijk op z'n kop staan. Het blijft ook nog wel een tijdje zo. Maar ik hoop dat er in ieder geval een zinvolle behandeling kan worden gegeven en dat je vader niet te veel lijdt.
Hoe gaat de omgeving om met kanker? Moeilijk te zeggen. Bij mijn vrouw is in maart dit jaar een lymfoom geconstateerd. Gelukkig was er een goede behandeling mogelijk en inmiddels is zij weer genezen verklaard, maar er volgt natuurlijk wel nog een lange onzekere tijd. Toen de diagnose was gesteld hebben we besloten er heel open en ongecompliceerd over te praten met iedereen. Natuurlijk, kanker is geen gebroken been, maar uiteindelijk is het een ziekte die je overkomt, waar je een behandeling voor zoekt en krijgt en waarvan je (gelukkig steeds vaker) kunt genezen.
De reactie van vrienden en collega's was een beetje onwennig. Je merkt eigenlijk dat ze schrikken en dan niet goed weten hoe ze zich een houding moeten geven. Je krijgt goed bedoelde informatie over een hoop kennissen die al of niet genezen zijn en ze proberen je, ieder op een eigen manier, moed in te praten.
Wat je eigenlijk veel ziet is dat mensen met hun eigen angst voor ziektes en de dood worden geconfronteerd. Dat kwam zelfs bij familie voor en dat is toch wel een beetje moeilijk, maar daar moet je doorheen prikken.
Goedbedoelde adviezen, verhaaltjes, succes stories, zo je wilt, die ‘verdwijnen’ vanzelf. Uiteindelijk moet je gewoon verder leven en voor jezelf vaststellen wat je wel en niet wilt horen. En blijf ook praten met mensen die schrikken en ‘dichtklappen’.
Je moet maar zo denken, wat zou je zelf zeggen als iemand je vertelt dat die een ziekte heeft, die levensbedreigend is? Eerlijk gezegd wist ik het in het begin ook niet goed. Belangrijk is dat mensen zien dat je vader niet een ziekte is, maar dat hij je vader is, die toevallig ook nog ziek is.
Sterkte en een vriendelijke groet van Jeroen.
Ellen

05-11-2003 16:11

Hallo Jet,
Bij mijn moeder is twee jaar gelden eierstokkanker ontdekt. Zo ontzettend schrikken. Mensen in onze omgeving konden daar ook moeilijk mee omgaan maar omdat mijn moeder er wel open over sprak ging dat allemaal nog wel. Ze is toen genezen verklaard maar negen maanden later was het al weer terug. Dit was gewoon niet te geloven. Wat doet ze er allemaal wel niet voor. En dan in deze periode merk je wel heel goed wie je vrienden en vriendinnen zijn. Na 6 chemokuren die wel weer aan sloegen was het weer even rustig tot een maand geleden het weer terug was. Nu merken we echt dat mensen niet meer weten hoe ze moeten reageren en er mee om moeten gaan. Ik weet heel goed dat het voor mensen heel lastig is, maar juist in deze periode wanneer je mensen zo hard nodig bent. Ik vind het zo naar om te merken dat mensen mijn moeder zo'n pijn doen met sommige reacties.Ze heeft al zoveel verdriet.
Ik vind het nog steeds heel lastig om er mee om te gaan. Mensen vinden het heel moeilijk om op je af te stappen. Ik probeer zelf op mensen af te stappen en mijn gevoelens te vertellen. En de ene keer kan ik dat beter dan een andere keer. Mensen weten niet wat er in je omgaat. En bij jou is het vooral de reactie na de diagnose, mensen willen alleen graag positieve dingen horen. Ze vinden het moeilijk er over te praten. En zeker niet alle mensen zijn zo. Gelukkig heb ik heel veel vrienden en familie waar ik mijn verhaal kwijt kan en die samen met mij huilen. En die mensen zijn heel belangrijk!! Ik hoop dat jij die ook hebt en vind want je zult ze nodig zijn!
Ik hoop van harte dat het goed komt met je vader en dat er zo snel mogelijk hulp komt. En 1 ding blijf er wel over praten. Heel veel sterkte met allesJet schreef:
>
> Hebben jullie dit nu ook?
> Ik verwacht niet van mijn omgeving, wanneer ik vertel dat er
> bij mijn vader darmkanker is geconstateerd, dat ze wanhopig
> ineenzinken, dat ze waanzinnige meelij hebben of wat voor
> extreme reactie dan ook.
> Maar wat ik nu mee maak is dat men erg “laconiek” reageert.
> “Van ach, maak je niet druk, ze kunnen veel tegenwoordig”. Of
> “kwestie van wegsnijden ervanaf” tot: "je raakt ouders nu
> eenmaal kwijt en het moet ergens aan zijn".
> Het lijkt wel of ik niet bang en verdrietig kan zijn. Omdat
> het allemaal nog in de begin fase is. 4 dagen geleden kanker
> geconstateerd, gisteren verder onderzoek naar uitzaaiingen en
> de ernst van de situatie. Komende vrijdag daarvan de uitslag.
> Het is alsof ik in een roes door de wereld zweef nu, de
> gedachte aan de mogelijkheid mijn vader kwijt te raken alleen
> al…
> En nu lees ik hier de ervaringen van vele lotgenoten, die al
> veel verder zijn in het proces of die al weten dat ze hun
> dierbare op moeten geven. Zelfs al kwijt zijn. Die schrijven
> dat ze in een roes zitten… Onwerkelijk…
> Ik besef dat ik aan het begin zit van de hele procedure… En
> ik voel me er al zo onwerkelijk over.
> Het is afwachten, hopen, bidden, de tijd door zien te komen.
> En ondertussen niet al te pinnig reageren op onnozele
> reacties van de buitenwereld.
> Groetjes, Jet
Jet

06-11-2003 05:18

Hartelijk dank voor jullie reacties. Ik heb er veel aan, sowieso aan alle berichten hier op dit prikbord. Ervaringen van anderen en vele lotgenoten die zich door zware tijden moeten slaan.
(morgen de uitslag of er uitzaaiingen zijn en hoever de kanker gevorderd is, ik zal het jullie laten weten)
Iedereen veel sterkte en moed en hoop bij zijn/haar eigen situatie gewenst!
groetjes, Jet
Annemarie

12-11-2003 09:46

Ik heb zelf ook wel moeite gehad met reacties van buitenwereld. Mijn vader is inmiddels overleden en geluiden die je dan hoort als“het is beter voor hem”hij lijdt nu geen pijn meer“je moet er doorheen” daar heb ik gewoon niet zoveel aan. Ik mis hem en dat gemis doet vreselijk veel pijn. Tuurlijk weet ik dat de buitenwereld nooit zou kunnen begrijpen wat ik voel, en dat ik het ze niet moet kwalijk nemen omdat ze gewoon proberen te helpen. Maar soms word ik gewoon boos. Ze kunnen toch ook wel zeggen dat ze het zo erg vinden dat ik verdriet heb. Tuurlijk heb ik veel mensen om mij heen waarbij ik wel over mijn verdriet kan praten en dat is al zo ontzettend fijn. Mijn vader is nu bijna een jaar overleden en de vragen om mij heen rondom mijn vader worden steeds minder en dat vind ik jammer. Ik wil graag over hem praten en over mijn verdriet. Maar helaas het leven gaat verder en mensen zijn druk bezig met hun eigen leven. Gelukkig heb ook mensen om mij heen die wel blijven vragen en die open staan om mijn verdriet te delen. Ik weet dat ik daar eigenlijk al heel blij om moet zijn.
Tja reacties van debuitenwereld blijven je verbazen.
Jet, ik denk dat je de reacties van de mensen die je het dierbaarst zijn gewoon moet koesteren. zij kennen jou ook veel beter en kunnen beter inschatten hoe ze je kunnen steunen. Zij kennen waarschijnlijk ook jou gezinssituatie beter. En de mensen die verder van je afstaan, kunnen vaak ook minder goed met de situatie omgaan, want ja wat moet je zeggen alsiemand zo ziek is.
groetjes Annemarie
Jet

21-11-2003 04:09

Hallo Annemarie,
Dank voor je mooie en o zo herkenbare woorden.
Gecondoleerd met het verlies van je vader. Ja, het doet pijn. Al die onzekerheid, hoop en wanhoop. Jij hebt het meegemaakt met je vader en dan is het… “over.” En ik kan me zo voorstellen dat dat nog nog zeerder doet.
Sterkte met de verwerking. En hopelijk kun je de goede herinneringen blijven koesteren in je hart.
Liefs, Jet
manon

09-12-2003 17:22

Jet, de buitenwereld is onnozel. Mensen die een dierbare zijn verloren aan kanker ( ik in februari mijn vader longkanker) weten wat het is. Anderen niet. De buitenwereld ‘bepaalt’ ook bijvoorbeeld hoe veel tijd je mag rouwen….te belachelijk gewoon. Ik heb alles ook in een roes ervaren. 6 december 2002 hoorden we het vreselijke nieuws en 18 februari overleed hij………heel veel sterkte!
Manon Jet schreef:
>
> Hebben jullie dit nu ook?
> Ik verwacht niet van mijn omgeving, wanneer ik vertel dat er
> bij mijn vader darmkanker is geconstateerd, dat ze wanhopig
> ineenzinken, dat ze waanzinnige meelij hebben of wat voor
> extreme reactie dan ook.
> Maar wat ik nu mee maak is dat men erg “laconiek” reageert.
> “Van ach, maak je niet druk, ze kunnen veel tegenwoordig”. Of
> “kwestie van wegsnijden ervanaf” tot: "je raakt ouders nu
> eenmaal kwijt en het moet ergens aan zijn".
> Het lijkt wel of ik niet bang en verdrietig kan zijn. Omdat
> het allemaal nog in de begin fase is. 4 dagen geleden kanker
> geconstateerd, gisteren verder onderzoek naar uitzaaiingen en
> de ernst van de situatie. Komende vrijdag daarvan de uitslag.
> Het is alsof ik in een roes door de wereld zweef nu, de
> gedachte aan de mogelijkheid mijn vader kwijt te raken alleen
> al…
> En nu lees ik hier de ervaringen van vele lotgenoten, die al
> veel verder zijn in het proces of die al weten dat ze hun
> dierbare op moeten geven. Zelfs al kwijt zijn. Die schrijven
> dat ze in een roes zitten… Onwerkelijk…
> Ik besef dat ik aan het begin zit van de hele procedure… En
> ik voel me er al zo onwerkelijk over.
> Het is afwachten, hopen, bidden, de tijd door zien te komen.
> En ondertussen niet al te pinnig reageren op onnozele
> reacties van de buitenwereld.
> Groetjes, Jet
Jet

10-12-2003 09:12

Hallo Manon,
Gecondoleerd met je vader… Ja, de buitenwereld kan zo hard reageren. De laatste waanzinnige opmerking die ik hoorde was: “ja, uiteindelijk gaan we allemaal dood”. Wat een “dood”-doener he?
Voor jouw vader en je familie is het dan wel heel erg snel gegaan allemaal, nauwelijks tijd voor het besef van wat je aan het overkomen is/was.
Mijn vader is gisterochtend begonnen aan zijn eerste chemo-kuur. Wij staan dus nog helemaal aan het begin van het lange traject.
Wel is afgelopen vrijdag gebleken dat er veel meer dan de oorspronkelijke 2 uitzaaiingen in zijn lever zitten.
Tja.
Ik heb hem nog, mijn vader…
Voor jou en je vader is het voorbij. Echt het aller, allerbeste… En lief van je dat je reageerde.
Jet

reacties van de buitenwereld

Jet

Antsje

Jeroen

Ellen

Jet

Annemarie

Jet

manon

Jet