Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Lies
Leven met kanker. Zelf, je partner, ouders, kinderen of vrienden en kennissen. Het maakt niet uit. Als ik al deze verhalen lees wordt ik verdrietig. Verdrietig omdat het zo'n vreselijke rot ziekte is die ik echt niemand toewens. Maar ik voel ook een gevoel dat ik niet alleen sta en dat ik niet de enige ben die een lieve mamma heeft met een ongenezelijke vorm van kanker. Die nu hard achteruit gaat en als het ware door deze rot ziekte ‘opgegeten’ wordt. Mijn moeder is er nog maar het idee van het onvermijdlijke einde dat steeds dichterbij komt, maakt mij ongeloofelijk verdrietig.
De dokters voorspelde een snelle afloop maar bijna 6 maanden later is ze er gelukkig nog steeds. Maar de laaste maand is zwaar en ik heb het gevoel dat het nu steeds moeilijker wordt om erover te praten. Ik wil niet na 6 maanden nog steeds bij mijn vrienden aankomen. Velen bellen mij ook niet (meer) en ik heb het gevoel dat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Ik ben net aan een nieuwe baan begonnen. Mijn nieuwe collega's weten nog van niks. Ik ben te moe om het uit te leggen, te moe om er weer over te beginnen. Het is raar. Je wilt mensen hebben om er over te praten maar aan de andere kant vind ik het ook vervelend om steeds weer een negatief antwoord te geven op de vraag “hoe gaat het met je moeder?”. Het gaat altijd slechter.
Herkennen mensen dit?
Ciao, Elise
