hoe lang niet werken na overlijden moeder?

  • Sonja

    ik weet dat het antwoord op deze vraag verschilt per situatie en geval. Mijn moeder had de laatste jaren uitzaaiingen van borstkanker. De laatste 3 jaren waren het heftigst. Chemo's die niet aansloegen, daarna mee gestopt en allerlei vage klachten (wij denken meer door stress en medicijnengebruik dan de kanker op zich). Daarna in een soort depressie en vervolgens de laatste maanden steeds minder kunnen. En toen (voor ons opeens, mijn moeder was er al maanden mee bezig) werd de euthanasieprocedure op gang gezet en werd goedgekeurd. Aan de ene kant te begrijpen maar voor ons moeilijk omdat ze weliswaar op bed lag maar je nog de hele dag met haar kon praten en ze at weinig maar hield het wel binnen.

    En toen de euthanasie meegemaakt.

    Op dit moment ben ik erg moe. Slaap lang uit, voel me overdag moe. Er komen de hele dag door herinneringen maar ik wordt er niet ontzettend verdrietig of zo van.

    Wie herkent die moeheid? Hoe lang werk je na zoiets niet wat is normaal?

    ik doe kantoorwerk dus doe veel geestelijk werk. Omdat ik “alleen” moe ben wil ik snel weer beginnen maar is dit verstandig? Wie heeft hier ervaring mee?

  • Jolanda

    Beste Sonja,

    Allereerst heel veel sterkte gewenst met het verlies van je moeder.

    Het is inderdaad zoals je zelf al aangeeft van persoon tot persoon verschillend hoe lang je erover doet om weer de draad op te pakken.

    Je geeft zelf al aan dat je zo snel mogelijk weer aan het werk wilt. Nu weet ik niet hoe de verhouding is met je baas, maar praat eens met hem. Zeg gewoon dat je het wilt proberen om weer te komen werken, maar als het echt niet gaat dat je dan weer naar huis mag.

    Ikzelf ben (gelukkig) nog niet in deze situatie, maar hij zit er wel aan te komen. Ik heb alles al met mijn baas besproken en geregeld, ook qua zorgverlof e.d. Maar ook ik heb nu al de instelling dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk wil gaan als het eenmaal zo ver is (ook ik heb een kantoorbaan met veel geestelijke stress).

    Praat met je baas, wellicht is hij heel begrijpend!

    Liefs+sterkte

    Jolanda

  • ciska

    Beste Sonja,

    Ik ben daags na de begrafenis weer gaan werken.

    Voor mij was dat een opluchting om te gaan werken.

    Dat dat verschilt voor iedereen, ligt er ook aan of je voor jezelf werkt (zoals ik) en hoe leuk en/of zwaar je werk is.

    En hoe je collega's op je situatie reageren.

    Heel veel sterkte

  • Annemarie

    Ik heb vorig jaar mijn vader verloren aan longkanker. Ik ben ruim een maand thuis geweest. Mede veroorzaakt door de kerstvakantie, maar vond het zelf ook wel prettig. Ik was zelf ook ontzettend moe, sliep veel, maar had ook fysieke pijn. Pijn van verdriet en voelde me erg onrustig. Doordat ik al eerder bijzonder verlof had aangevraagd vanwege mijn vader, wist de organisatie wat er met mij aan de hand was. Ik heb ook alle tijd en begrip van ze gekregen om rustig aan mijn werk weer op te pakken. Ik heb mezelf wel moeten dwingen om weer te beginnen, omdat ik bang was te verdrietig te zijn .Bang dat ik mijn niet kon concentreren door mijn verdriet. En dat ik mijn functie niet goed kon uitoefenen. Maar mijn werk heeft me juist weer geholpen een bepaalde structuur en doel in mijn leven terug te vinden.

    Het was wel heel zwaar, maar ben blij dat ik toen heb doorgezet. Het heeft mij door moeilijke periodes heen gesleept. Juist omdat je op je werk niet tijd aan jezelf hoeft te besteden, maar aan hele andere dingen. Ik werk met kinderen en dat heeft zeker voor afleiding gezorgd. Je kan je gedachtes gewoon even op iets anders richten en dat is soms wel erg fijn en soms ook weer niet. dan wil je alleen zijn met je verdriet en gewoon een potje willen janken. Verdriet is zo'n last, dat je er soms ook gewoon erg moe van wordt. Ook nu ben ik in het dagelijks leven gewoon heel erg moe. Mijn werk,mijn familie en het verdriet vergt veel van mijn energie.

    Ik probeer er maar gewoon aan toe te geven, alhoewel dat soms wel moeilijk is omdat de wereld gewoon doorgaat en dat gaat soms erg snel.

    Dit is mijn verhaal, maar inderdaad ieder mens is uniek met zijn eigen verwerkinsproces.

    Annemarie