gek van angst, wie weet daar iets tegen?

kaatje

10-09-2003 12:31

Hallo allemaal,
Ik ben blij dit prikbord te hebben gevonden,omdat je als jong iemand vaak zo alleen voelt hiermee. Mijn man (wij zijn beide 29) heeft 3 jaar geleden de ziekte van Hodgkin gehad en is godzijdank genezen, maar sindsdien zijn we bij iedere controle en elk bultje of raar dingetje als de dood dat het terug komt.
Die angst vind ik afschuwelijk , ik probeer heel hard te relativeren en rustig te blijven maar nu ook heeft hij een bult bij zijn scheenbeen. De 17-de hebben we weer een controle en alle spookbeelden vliegen weer door mijn hoofd. We hebben samen al zoveel ellende doorgemaakt en op dit moment gaat het best lekker en rustig in ons leven en ben ik als de dood dat we weer slecht nieuws krijgen. Dat is namelijk al een paar jaar zo, op het moment dat alles rustig lijkt krijgen we weer een hoop rottigheid en ik ben bang dat ik nog meer ellende niet meer aan kan.
Heeft iemand een advies voor me? Of mischien alleen maar een steuntje in de rug??
yvon

10-09-2003 13:13

Hoi ,
Ik heb geen advies voor je om de angst kwijt te raken,begrijp wel heel goed wat je bedoeld,de angst om wat er nu weer gaat gebeuren,blijkbaar kom je er nooit echt vanaf van die onzekerheid,als ik sommige verhalen van andere mensen lees.
Maar gelukkig is het bij jullie al 3 jaar geleden dus dat is een heel goed teken,en ik hoop dat het altijd zo mag blijven ,jullie zijn op de goede weg moet je maar denken.
Wens jullie heel veel geluk en hoop dat het bultje niks zal wezen.
Groetjes Yvon
kaatje

10-09-2003 13:53

Hoi Yvon,
Dank je voor je reactie, ja die angst is zo frustrerend. Maar het is wel fijn wat lotgenoten te hebben gevonden ik heb verder niemand in mijn omgeving die weet wat het is om daar mee te moeten leven. Alles veranderd als zo'n ziekte in je leven komt. Nogmaals bedankt, je lieve woorden doen me wel goed.yvon schreef:
>
Marielle

10-09-2003 14:15

hoi Kaatje,
die angst is inderdaad verschrikkelijk. Ik heb zelf hodgkin gehad, inmiddels 2 jaar geleden… dus de angst ken ik uit eigen ervaring ook… bedenk altijd, angst verpest alleen dingen, het lost nix op. Dus probeer jezelf af te leiden en denk aan leuke dingen. Dwing jezelf om er niet aan te denken, je schiet er toch nix mee op. Ik weet dat dit niet zo makkelijk is, maar als je jezelf erin oefent, dan lukt het! En onthoud altijd; de kans dat de ziekte terugkomt, is het grootst binnen het eerste jaar, ieder jaar word dit minder. Jullie zijn alweer 3 jaar klaar… de kans dat het terugkomt is gewoon klein.
Zelf ben ik 21, en ik besef heel goed dat ik door alle behandelingen misschien de 80 niet haal. Maar dat hoeft ook niet. De lat ligt een stuk lager inmiddels. Voorlopig kijk ik naar over 20 jaar. En dat lijkt misschien al ver. Maar ondertussen probeer ik bij de dag te leven, komt het terug, dan komt het tÃƒÂ³ch wel terug, je kan er tÃƒÂ³ch nix aan veranderen. En dan ga ik er gewoon weer tegenaan, wat me 1x gelukt is, lukt me ook die 2e keer wel. En dan heb ik ondertussen de tussenliggende jaren al wel mooi gehad! En alles wat ik gedaan heb in die jaren.
Ik weet dat de angst je op kan vreten, en dat gebeurt me heus nog weleens.. maar deze gedachten helpen me wel…
ben je trouwens bekend met www.diagnose-kanker.nl ? hier zul je meer lotgenoten aantreffen… en voor je man, als die daar behoefte aan heeft, ook. En ook voor hem op www.internethaven.nl
sterkte,
groetjes Marielle
Marja.S

12-09-2003 23:05

Beste Kaatje,
die angst zal je nog lang houden denk ik. Mijn broertje ,nu 35, kreeg als kind van 5 ook Hodgkin.Hij heeft tot zijn 17de onder controle gestaan in het VU. elke keer als mijn oders weer meegingen kon mijn moeder niet eten van angst. elk bultje bevoelden ze. Ik hoor mijn vader nog zeggen:jongetje laat papa eens voelen. Ook de dokters weten niet alles, zo werd hij een keer opgenomen met spoed en ze konden niets vinden. Maar mijn vader werd ook ziek en daar constateerden ze bof. Bleek mijn broertje dat ook te hebben. Hij is veel ziek geweest. Vaak in quarantaine in het ziekenhuis.2 maal opgenomen met ernstige diaree en uitdrogings verschijnselen, maar nu een gezonde vrijgezel van 35. Van je angst kan ik je niet afhelpen. Wel een steuntje in de rug, dat er30 jaar geleden al mensen helemaal van genazen. Veel sterkte in deze hele moeilijke en zware tijd voor jullie. Marjakaatje schreef:
>
> Hallo allemaal,
>
> Ik ben blij dit prikbord te hebben gevonden,omdat je als jong
> iemand vaak zo alleen voelt hiermee. Mijn man (wij zijn beide
> 29) heeft 3 jaar geleden de ziekte van Hodgkin gehad en is
> godzijdank genezen, maar sindsdien zijn we bij iedere
> controle en elk bultje of raar dingetje als de dood dat het
> terug komt.
> Die angst vind ik afschuwelijk , ik probeer heel hard te
> relativeren en rustig te blijven maar nu ook heeft hij een
> bult bij zijn scheenbeen. De 17-de hebben we weer een
> controle en alle spookbeelden vliegen weer door mijn hoofd.
> We hebben samen al zoveel ellende doorgemaakt en op dit
> moment gaat het best lekker en rustig in ons leven en ben ik
> als de dood dat we weer slecht nieuws krijgen. Dat is
> namelijk al een paar jaar zo, op het moment dat alles rustig
> lijkt krijgen we weer een hoop rottigheid en ik ben bang dat
> ik nog meer ellende niet meer aan kan.
> Heeft iemand een advies voor me? Of mischien alleen maar een
> steuntje in de rug??
jabevi

20-09-2003 23:35

als je iets ongewoons voelt kun je toch even langs de dokter gaan? Ik neem aan dat hij/zij het wel begrijpt als je zo iets achter de rug hebt dat je sneller langskomt dan vroeger. Mijn dokter tenminste wel.
jabevi
Rob K

03-11-2003 21:56

Beste Kaatje,
Die angst is op bepaalde momenten om gek van te worden. Een bultje hoeft niets ergs te betekenen. Maar als je eenmaal zoiets heb meegemaakt ga je elke controle door een hel. Ik wel tenminste. Kreeg in 2000 Hodgkin stadium 2B zo groot als een “handbal” achter linkerlong maar ben inmiddels al 3 jaar “schoon”.
Ik praat er veel over met mijn echtgenote en dat helpt echt en de kans dat het terugkomt is de 1e 2 jaar het grootst. Wat ik wel merk is dat als je eenmaal kanker hebt gehad je levenslang hebt en dat is weleens moeilijk te verteren.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je wat aan mijn advies hebt.
Vincent T

04-11-2003 15:48

Hallo Kaatje,
Bij mij is in 1987 Hodskin ontdekt, toen ik eenmaal wist wat het was werd ik ook gek van alles om me heen. Mijn steun is mijn toen malige vriendin (nu mijn vrouw) geweest. Je moet het zamen oplossen en alleen naar de positieve dingen kijken. Kijk naar de toekomst en geniet van het leven.
Ik geniet nu elke dag weer met mijn vrouw en twee kinderen
groetjes vincent

gek van angst, wie weet daar iets tegen?

kaatje

yvon

kaatje

Marielle

Marja.S

jabevi

Rob K

Vincent T