morgen euthanasie van ma, maar ze is nog zo aanwezig

neeltje

07-09-2003 08:45

wie herkent het volgende
mijn moeder heeft al jaren kanker en het laatste jaar is ze steeds meer achteruit gegaan. Ligt nu de laatste weken meer op bed dan dat ze zit omdat zitten een een stoel vermoeiend is, maar een paar uur per dag gaat dit prima. Ze eet goed (zelfs nog meer dan 2 weken geleden) is de hele dag nog wakker. Ze kan de hele dag bezoek aan en is nog bij haar volle verstand. Zij heeft besloten dat ze haar leven niet wil verlengen met weken/maanden? Ik kan dat al niet begrijpen want wie wil nu weg van deze aardbol zeker als je nog kan praten, lezen, TV kijken eten etc. Ze zegt dat ze ondragelijke pijnen lijdt maar ligt de hele dag op bed en ontzettend rustig. Ondragelijk? Moeilijk te beoordelen. Ze heeft nu een morfinepomp maar verhogen wil ze niet want ze wil helder blijven. in mijn gezin ziet iedereen het als dat ma rust wil en dat moeten we respecteren. Ik probeer dat ook maar ik zie erg tegen morgen op. Tot het einde zal ze helemaal aanwezig zijn en hoe kan je van zo'n iemand afscheid nemen? Normaal zou het toch zijn dat iemand steeds meer acheruit gaat, je opgetrommeld wordt en dat je nog maar weinig kunt zeggen, iemands hand strelen etc. Ik hoef zelfs vanavond niet te denken zal ze de nacht wel doorkomen etc. Morgen gaan we gewoon even heen want dan krijgt ze een spuitje. Wie herkent deze gevoelens in het gezin sta ik alleen en ook daarbuiten. Iedereen vindt het een dappere moedige vrouw. Waarom zie ik het dan anders?
(ps het heeft niets te maken met haar te verliezen want ik wist dat dat er aan zat te komen) Ze ziet het zelf als oh morgen afscheid nemen dat zal moeilijk worden en dan krijg ik een spuitje over. Naar ons toe zegt ze jullie wisten toch dat mamma niet oud zou worden en ziek was? Zo van jullie treueren even en dan gaat de wereld weer door. Ze kan niet begrijpen dat iedereen die ons kent morgen een raar idee heeft en dat wij die er bij moeten zijn een moeder hebben die tot het einde toe praat en lacht en zelfs nog de laatste dingen regelt voor de begravenis (welke kleding wij aandoen etc) en grapjes zal maken met de verpleging en zelfs de arts. Ikw eet hoe ze is en dan patsboem dood eigenlijk zonder echte aanloop. Niemand weet hoe lang ze anders nog had gehad maar dat is toch een heel ander gevoel dat je bijvoorbeeld zou gaan waken en ze steeds meer achteruit gaat. Wie begrijpt mijn gevoelens. het zou me goed doen!!!!
ps we waren altijd erg close met elkaar maar de laatste weken is een hel. ZO lang het over koetjes en kalfjes gaat gaat het goed. Over gevoelens praten kan ze niet
help me
Marieke

07-09-2003 12:58

Neeltje,
Mijn vader is 11 jaar geleden overleden na een ondraaglijke periode. Ook hij heeft uiteindelijk zelf gekozen om ons te verlaten en heeft een spuitje gekregen. Het lijkt allemaal zo oneerlijk maar realiseer je wat een angst iemand moet dragen wetende dat er een vreselijjk lijdensweg aankomt waar geen ontkomen aan is. Probeer afstand te nemen van jouw eigen verwachting ten aanzien van afscheid nemen. Misschien ben je er zelf nog niet klaar voor (dat was ik ook niet!) maar het lijkt alsof jouw moeder dat wel is. Het wordt namelijk niet meer beter, alleen maar slechter en dat is een zeer beangstigend vooruitzicht. Vecht niet tegen wat er komt maar haal alles uit deze laatste uren zodat je niet later jezelf het verwijt maakt dat je niet alles hebt gezegd. Als iemand uiteindelijk besluit te sterven is dat een vreselijke beslissing. Probeer het te respecteren (je hoeft het niet te begrijpen) en maak er nog iets moois van. Ik wens je heel veel sterkte!
Marieke
patricia

07-09-2003 13:04

DAG neeltje,
Met medeleven heb ik jouw mail gelezen . Er zijn herkenningspunten in jouw verhaal vandaar mijn reactie hierop. Ik heb ook een zus zij is 48 jaar oud en moeder van twee kinderen. Twee jaar geleden is kanker ( khaler bij haar ontdekt) wat een klap was voor de hele fam . Ze heeft de afgelopen jaar diverse behandelingen ondergaan onder ander de chemo kuur die zij goed doorstaan heeft de artsen waren erg tevereden hierover zij was “kankervrij” . Om een lang verhaal kort te maken. Twee weken geleden net een week voor onze vakantie heeft de kanker opnw zijn intrede gedaan wederom grote teleurstellingen en intens verdriet.
Vanaf mijn zus gehoort heeft dat zij de ziekte heeft is zij aan de slag gegaan met formulieren etc voor euthenasie. Ze heeft dit ook met de behandelende specialist uitvoerig besproken en natuurlijk de fam.Dikwijls geeft ze aan dat ze niet wilt lijden ze vind het een mensontwaardig bestaan, de kwaliteit van het leven is eruit en dat hoeft niet.
Wij als fam hebben natuulijk intens verdriet hierover want we willen er niet aan denken aan zo,n situatie die jij beschrijft van je ma (de spuit).
Wat ik zo langzamer hand probeer te doen is mij verplaatsen in haar situatie( lukt niet altijd) en de helse pijnen die kanker patienten vaak hebben in ogen schouw nemen.Als ik je mail lees is je ma nog helder en juist omdat zij zo helder is wilt zij niet wachten tot dat ze een kast plantje wordt waar de kwaliteit van leven achteruit is gegaan. Je moeder is nu bewust van het feit dat de kwaliteit van het leven voor haar er niet (zo) meer is en ze wil haar leven niet op een mens ontwaardige wijze rekken.
Ze wilt niet dag en nacht in bed blijven liggen met pijnen en op den duur steeds meer achteruit gaan, niet kunnen praten en alleen handjes strelen.
NEELTJE JOUW VERDRIETI BEGRIJP IK HEEL GOED.
Het is inderdaad erg hard om op zo,n wijze een fam lid te moeten verliezen. Wat ik je mee wil geven geniet van de fijne momenten van haar, hoe moeilijk dan ook spreek haar geveoelens niet meer tegen, waardoor jullie nog gezamenlijk van elkaar op een vrede volle manier kunnen genieten.
Als ze er niet meer is zal je haar gedenken met een traan maar zeker ook met een lach wat de fijne momenten betreft. Ga er van uit dat je moeder naar de buiten wereld heel dapper over komt ze heeft alles zelf geregelt( mijn zus idem) maar van binnen bloed hun hart want welk mens zou niet verder willen leven de ziekte heeft ze toch niet zelf gekocht ?????. Ze heeft geen andere keus en heeft zich in berust.
Verwen je ma nu ze ernog is , want haar wens niet accepteren( wat begrijpelijk is ) geef haar naast haar ziekte innerlijk meer verdriet.
Succes een begrijplijk verhaal Neeltje ik leef met je mee
Sterkte gewenst
patricia

07-09-2003 13:29

DAG neeltje,
Met medeleven heb ik jouw mail gelezen . Er zijn herkenningspunten in jouw verhaal vandaar mijn reactie hierop. Ik heb ook een zus zij is 48 jaar oud en moeder van twee kinderen. Twee jaar geleden is kanker ( khaler bij haar ontdekt) wat een klap was voor de hele fam . Ze heeft de afgelopen jaar diverse behandelingen ondergaan onder ander de chemo kuur die zij goed doorstaan heeft de artsen waren erg tevereden hierover zij was “kankervrij” . Om een lang verhaal kort te maken. Twee weken geleden net een week voor onze vakantie heeft de kanker opnw zijn intrede gedaan wederom grote teleurstellingen en intens verdriet.
Vanaf mijn zus gehoort heeft dat zij de ziekte heeft is zij aan de slag gegaan met formulieren etc voor euthenasie. Ze heeft dit ook met de behandelende specialist uitvoerig besproken en natuurlijk de fam.Dikwijls geeft ze aan dat ze niet wilt lijden ze vind het een mensontwaardig bestaan, de kwaliteit van het leven is eruit en dat hoeft niet.
Wij als fam hebben natuulijk intens verdriet hierover want we willen er niet aan denken aan zo,n situatie die jij beschrijft van je ma (de spuit).
Wat ik zo langzamer hand probeer te doen is mij verplaatsen in haar situatie( lukt niet altijd) en de helse pijnen die kanker patienten vaak hebben in ogen schouw nemen.Als ik je mail lees is je ma nog helder en juist omdat zij zo helder is wilt zij niet wachten tot dat ze een kast plantje wordt waar de kwaliteit van leven achteruit is gegaan. Je moeder is nu bewust van het feit dat de kwaliteit van het leven voor haar er niet (zo) meer is en ze wil haar leven niet op een mens ontwaardige wijze rekken.
Ze wilt niet dag en nacht in bed blijven liggen met pijnen en op den duur steeds meer achteruit gaan, niet kunnen praten en alleen handjes strelen.
NEELTJE JOUW VERDRIETI BEGRIJP IK HEEL GOED.
Het is inderdaad erg hard om op zo,n wijze een fam lid te moeten verliezen. Wat ik je mee wil geven geniet van de fijne momenten van haar, hoe moeilijk dan ook spreek haar geveoelens niet meer tegen, waardoor jullie nog gezamenlijk van elkaar op een vrede volle manier kunnen genieten.
Als ze er niet meer is zal je haar gedenken met een traan maar zeker ook met een lach wat de fijne momenten betreft. Ga er van uit dat je moeder naar de buiten wereld heel dapper over komt ze heeft alles zelf geregelt( mijn zus idem) maar van binnen bloed hun hart want welk mens zou niet verder willen leven de ziekte heeft ze toch niet zelf gekocht ?????. Ze heeft geen andere keus en heeft zich in berust.
Verwen je ma nu ze ernog is , want haar wens niet accepteren( wat begrijpelijk is ) geef haar naast haar ziekte innerlijk meer verdriet.
Succes een begrijplijk verhaal Neeltje ik leef met je mee
Sterkte gewenst
Manon

08-09-2003 14:38

Hoi Neeltje,
Ik wilde een reaktie schrijven maar besef me voor het posten net op tijd dat je moeder misschien al is overleden. Ik wens je veel sterkte toe.
groetjes Manon

morgen euthanasie van ma, maar ze is nog zo aanwezig

neeltje

Marieke

patricia

patricia

Manon