Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Eef
Mijn vader is ontzettend achter uit gegaan. Hij houdt niks meer binnen. Wij vreesden al voor het ergste.Inmiddels ligt hij in het ziekenhuis en bevestigde de arts dat het er inderdaad slecht uitzag. Mijn vader blijft possitief en wilt door vechten. De arts vertelde hem dat dat inprincipe goed was maar dat hij er ook op moest rekenen dat zijn lichaam door alle chemo's en bestralingen op was. De hele familie is er kapot van maar ook wij weten dat hij steeds meer achteruit gaat. We praten wel met hem mee als hij zegt; ik geef niet op ik ga doorvechten. Hij heeft nu zoveel pijn dat hij inmiddels ook morfinepleisters krijgt. Soms wil ik tegen hem zeggen; pap, als je teveel pijn hebt hoef je niet meer door te vechten. Begrijp me niet verkeerd wij zijn al jaren possitief geweest maar nu zie ik dat hij ontzettend lijdt en eigenlijk beseft hij volgens mij niet eens dat de artsen hem inprincipe opgegeven hebben. Ik vind het vreselijk dat hij dat allemaal nog niet beseft. Tuurlijk ik begrijp dat het niet makkelijk is maar, wat gebeurt er als hij het wel gaat beseffen? Of als hij het mij gaat vragen? Ik ben zo vreselijk bang. Vol verdriet kijk ik naar mijn vader. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat hij zo veel moet lijden. Het is allemaal zo verdomd oneerlijk!! Ik bewonder hem anderzijds omdat hij zo'n doorzetter is, maar deze strijd kan hij niet winnen hoe hard hij ook zijn best doet en dat doet pijn. Heel veel pijn…………
