gevoel

Ja, het is erg moeilijk op dit moment voor mij. Het was afgelopen dinsdag een jaar geleden dat Henk te horen kreeg dat hij longvlieskanker had. We kregen gelijk tehoren dat Henk maximaal een half jaar nog te leven had.

Henk en ik waren allebei zeer positief ingestelde mensen, ik gelukkig nog steeds (af en toe wel moeilijk hoor!!). Wij hadden de afgelopen 11 jaar al een en ander meegemaakt, want er werd bij Henk 11 jaar geleden M.S. geconstateerd. De eerste jaren waren gelukkig niet echt moeilijk want Henk kon nog alles doen. De laatste drie a vier jaar werden moeilijker en Henk kwam in een rolstoel terecht. Hij kreeg steeds meer complicaties. Maar door onze positieve inslag deden we of probeerde we alles te doen. Zo gingen wij ook elk jaar op vakantie. Regelmatig naar Amerika. Dit land is bij uitstek een vakantie land voor mensen met een handicap. Ja, we hadden natuurlijk ook onze momenten dat wij ook boos waren maar goed daar schiet uiteindelijk niets mee op.

Op 24 mei verleden jaar zijn getrouwd met geweldig gaaf feest er achteraan. Zowat iedereen heeft de gehele avond op de dansvloer gestaan. Het laatste lied wat er gespeeld werd was “You will never walk alone”. Daar heb later nog aan gedacht omdat wij door zoveel mensen gesteund zijn geworden!!!!

Toen wij kregen te horen over de longvlies kanker was dat een flinke domper (netjes uitgedrukt!!!!). Maar al snel besloten we een palliatieve chemokuur te doen, want als je levensstandaard wat omhooggebracht an worden is het toch wel erg fijn.

Wij zouden naar Australie gaan om daar een rondreis te maken en ik zou daar met het waterpoloteam meedoen bij de Gay Games in Sidney. Wij hebben dat toen gelijk afgezegd omdat de chemokuur precies in die periode doorliep en ik Henk voor geen goud (of meer) alleen wilde laten. Henk heeft toen ook nog stiekem een surpriseparty georganiseerd omdat hij het heel erg vond dat ik niet mee kon doen met de Gay Games. Het was werkelijk een geweldige avond.

Henk kreeg steeds meer last van de chemo. Zijn afweer werd steeds minder waardoor zijn MS steeds erger werd. Op een gegeven moment kreeg Henk zo'n enorme pijn aanval waardoor een nachtdienst arts moest komen. Hij kreeg gelijk morfine injecties, dit hielp helaas niet. Hij werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar hij, na een uur pijn te hebben gehad, een paardemiddel toegediend waardoor hij eigenlijk gelijk bij wegzakte. Maar wat is het erg om iemand zoveel pijn te zien hebben. Ik hield en hou steeds ziels veel van hem en dan kan je als leek gewoon niets doen. Dat vond ik eigenlijk het ergste.

Hij heeft toen twee of drie weken in het ziekenhuis gelegen.

Uiteindelijk deed de chemo niet zijn werk, alleen Henk werd steeds zwakker en zwakker. Al snel kreeg Henk weer vocht achter zijn longen (was al een keer weggehaald) en kreeg het steed benauwder. Op een gegeven moment toen ik thuis kwam (ik werkte toen halve dagen) lag Henk te pruttelen en werd steeds erger. Hij wer weer opgehald door de ambulance. Hierna werd weer het vocht weggehaald. Ik zag nu ook dat Henk in een rap tempo aan het afvallen was, en dat doet weer pijn. De bij kwalen zoals obstipatie, doorligplekken, geen smaak meer hebben etc.etc. werden steeds erger. Als partner probeer je lekkere dingen te maken, goede dikmaken shakes enzo. Toen wij een half jaar getrouwd waren heb ik een fles champagne geopend om het te vieren want het werd steeds duideljiker dat Henk januari niet zou redden (ik hoopte dat wel heel erg!!). Wanner we het ziekenhuis bezochten voor controle, maakte we er een uitstapje van. Dus wanneer we in het ziekenhuis klaar waren ging ik een tochtje met henk maken, zodat Henk nog wat dingen kon zien van vroeger. Uiteindelijk is Henk half november weer opgenomen. Dit keer ging Henk steeds verder achteruit en er werd weer vocht achter zijn longen weggehaald. Henk wilde dat de mensen die op bezoek kwamen gezellig deden want hij (wij) werden toch al genoeg met kanker geconfronteerd. Ik bracht iedere avond een thermeskan met eem borrel/juice voor hem mee. Ik bleef dan altijd één borretje mee drinken. Uiteindelijk kreeg henk 8 december een longonsteking erbij. Hij werd enorm benauwd. Ik ben die nacht bij hem gebleven en hem zo goed als mogelijk ondersteund. Hij viel tegen 5 uur in slaap. D Een verpleegkundige vertelde tegen mij dat Henk wel heel erg slecht was geworden en dat ik beter familie kon gaan bellen. Op één of andere manier was ik er nog niet aan toe en heb het genegeerd. Henk wer rond 8 uur weer wakker. Hij mocht weer op zaal en ik werd naar huis gestuurd om een cd te maken om nog muziek voor de crematie voor te bereiden. In de middag ging het wat beter en gingen naar de muziek luisteren. In avond vroeg Henk (een grote brede vent die bij de commando's had gezeten) mij om weer bij hem te blijven slapen. Da heb ik natuurlijk gedaan, uiteindelijk bleek dat de laatste nacht te worden. Hij kreeg het steeds benaauwder, de angst om te stikken kwam steeds meer in zijn ogen te staan. Uiteindelijk is Henk 10 december om 8.00 uur aan de morfine pomp gegaan. Teon moest ik mensen gaan bellen. Samen met Henk hebben wijj een lijst gemaakt. Teon wij bij 14 mensen waren heb ik stop gezegd omdat het dan wel erg druk werd in het ziekenhuis. Alle mense waren super snel door de drukte en files naar het ziekenhuis gekomen. het is gek, maar we hebben nog erg gelachen in het ziekenhuis. (weliswaar door de tranen heen). Sommige mensen begonnen te huilen en Henk lag klaar om de zakdoekjes uit delen. We hebben een enorme mooie dag gehad, waar ik nog heel vrede uit kan putten. Henk is uiteindelijk on 23.11 uur overleden. Ik heb meegeholpen om Henk te wassen en buisjes te verwijderen, sierraaden af te doen en weer schone kleren aan te doen en schon bedden goed op het bed te doen.

De crematie was ook erg indrukwekkend en de uiteindelijke muziek was: een nummer uit de schilderijen tentoonstelling van mussorfski werd de kist binnen gedragen, trijntje Oosterhuis met “vlieg met me mee”(van de film abeltje), Bette Midler met You are the wind beneath my wings en als laat nummer 13 van de cd van de Titanic. Er waren meer dan tweehonderd mensen op Henk zijn crematie en wij (Henk en ik) hadden al heel lang geleden besloten dat wij geen koffie wilde maar roze champagne. dus we hebben nog gproost op Henk met champagne.

Ik hoop dat ik dit verhaal niet te lang heb gemaakt, maar tussendoor heerlijk zitten huilen, en ik hoop dat andere mensen hier wat aan hebben.

Alex

Alex Gast

Chris

Nady

M