uitlaatklep

Chris

13-08-2003 19:02

Hallo,
Ik vind het nog wat onwennig om zomaar mijn verhalen te delen met mensen die ik niet ken, toch vind ik het prettig omdat je in de echte wereld weinig mensen tegenkomt die het zelfde meemaken enof meegemaakt hebben.
Ik heb in mijn vorige bericht “onmacht” mijn eerste paniekverhaal hier geventileerd, ik wil nu ook vertellen wat er tot nu toe gebeurd is.
Na de eerste ziekenhuisopname van mijn moeder mocht ze na een week naar huis, volgepropt met medicijnen tegen de koorts en een paar chemo's mocht ze weg. Fijn naar huis om een week later weer opgenomen te worden…weer met koorts en ditmaal een longembolie en een hartritmestoornis erbij (zo zie je maar je rolt van het een in het ander). Inmiddels is ze weer thuis, ze is afgevallen terwijl haar buik dik is(vanwege de uitzaaiing naar haar lever) en ook krijgt ze inmiddels morfineplijsters tegen de pijn(voor de 2e ziekenhuisopname ging dit nog met een paracetamolletje), maar toch is heel misschien haar situatie op dit moment stabiel….volgende week weten we dit zeker en dit zou fantastisch zijn. Dit betekent als haar lichaam het red, dat ze meer tijd heeft, helaas kan ze niet meer genezen….
Ik vind het heel bizar mijn moeder zo te zien af takelen, dit doet pijn en maakt me verdrietig en houdt me 24 uur per dag bezig…..Wat een rotproces zeg dit, ik voel me zo kwetsbaar….Ik heb me nooit kunnen voorstellen hoe diep het verdriet zou zijn op het dat zoiets met je moeder gebeurd en het heeft impact op heel je leven, relatie, werk, vrienden, sport….enzovoort. Ik voel me echt uit het lood geslagen, en probeer positief te blijven en door te gaan…..lastig!!!
Groet
Chris
Claudia

14-08-2003 11:41

Hoi,
Ik begrijp je helaas helemaal. Mijn moeder is al jaren ziek maar het laatste jaar takelt ze enorm af. Op zich heb ik niet zo'n moeite gehad om het aftakelen te zien. Niet dat ik het niet erg vind maar ik ben blij dat ze er nog is en het zit in mijn karakter om te proberen van elke situatie iets te maken. Helaas wil ze nu zelf niet meer. Deels begrijp ik het wel na al die jaren vechten, pijn lijden en steeds meer inleveren maar anderzijds niet omdat ze naast een aantal klachten best redelijk functioneert. Wat ik het moeilijkst vond al die jaren was de spanning die je had bij onderzoeken en vooral de uitslagen daarvan. En als ze bijvoorbeeld onverwachts naar het ziekenhuis moest. Je krijgt hierdoor een hele andere relatie. Waar zij normaalgesproken zich als moeder (57jr) druk zou maken over mij (28) voel ik dit nu vaak andersom. Dit heeft zeker invloed op je hele leven. Vooral het onbezorgde is eraf. Waar mijn vriendinnnen zorgeloos leven ben ik altijd bang dat als er iets met iemand is het kanker is, verder ben je gedwongen over zaker na te denken zoals hoe zou ik met deze ziekte omgaan, en hoe zou ik doen als ik wist dat ik dood zou gaan? Verder kan ik al tijden me niet echt concentreren en droom ik veel. Werken blijf ik nog steeds doen omdat ik door wil vechten en me niet wil laten kisten maar er gaat geen dag of zelfs paar uur voorbij zonder dat ik er mee bezig ben. Ik lees dan vaak dit soor sites. Wat ik je wel wil aangeven is probeer dat vechten tegen die aftakeling een beetje op de achtergrond te zetten en ga genieten van elkaar nu het nog kan. Helaas kun je niets veranderen aan deze situatie maar zorg er wel voor dat je achteraf nergens spijt van krijgt. Ga er vaak heen als je dit altijd al gewoon was of als jij of je moeder daar behoefte aan hebt. Spreek in ieder geval alles tegen elkaar uit en praat er veel over met anderen.
Sterkte
Chris

14-08-2003 11:51

Hoi,
Het is inderdaad waar dat de rollen ineens zijn omgedraait, dat je op je moeder let en je zorgen maakt om haar, i.p.v. andersom.
Ik zie haar niet zoveel omdat ze nogal ver weg woont, maar ik bel haar wel iedere dag. Ons contact bestond vroeger vooral uit strijd, sinds zij ziek is (3 jaar) is die strijd verdwenen en is er ruimte voor een moeder-dochter relatie. Echte vriendinnen zullen we wel nooit worden omdat we teveel op elkaar lijken ofzo…het is goed nu zoals het is. We hebben echt onze eigen weg gevonden daarin.
Hoe lang is jou moeder al ziek? En hoe gaan jullie hier in de familie mee om?
groet
Chris
Claudia

14-08-2003 13:29

Mijn moeder kreeg borstkanker dat ik 12 jaar was. Ze leek genezen maar een jaar of acht geleden kwam het terug. Omdat het langzaamgroeiende kanker is had ze de eerste jaren niet zo veel last. Wel dragelijke pijn in haar rug, kon geen zware dingen meer doen, moest stoppen met werken maar de hormonen die ze slikten hielden de ziekte staande. Tot 2/3 jaar geleden toen begon het hele circus van chemo's etc die niets gedaan hebben en een jaar geleden stopte ze met het proberen van chemo's omdat die niet levensrekkend zouden zijn. Wij zijn altijd een hecht gezin geweest. Wonen in de buurt. Kwamen zeker wekelijks bij elkaar en nu nog vaker. Ik botste vaak met mijn moeder door juist verschillende karakters.
Omdat we al vaak bij elkaar waren groei je automatisch in het proces mee en zie e vaak niet eens dat ze bijvoorbeeld magerder wordt omdat je haar zo vaak ziet. Op zich hebben we al gezin er altijd wel over gepraat: over de dagelijkse problemen dan . Niet over wat komen zou. Ik heb er altijd wat van proberen te maken. Vorig jaar nog op vakantie geweest met het gezin maar nu dit niet meer kan geniet ik gewoon van het bij elkaar zijn. De laatste tijd geeft mijn moeder aan niet meer te willen omdat ze al tijden niet meer geniet. Dit kwam hard aan omdat wij (mijn vader/broer en ik )er altijd nog wat van probeerden te maken en niet te zeggen dat kan niet meer maar juist datkan wel. Zo zie je maar een hecht gezin en dan nog wisten we de ware gedachten van mijn moeder niet. De laatste weken was ze boos op ons en niets deden we goed. ik volg hierin altijd mijn hart zodatiknergens spijt van krijg. Zo heb ik haar een brief geschreven waardoor ons contact nu weer wat prettiger is. Het komt er eigenlijk op neer dat elke situatie weer anders is en je moet doen waarje je prettig bij voelt. Ik begrijp dat jullie niet gewend zijn elkaar vaak te zien. Dan is daar dan nu ook geen reden voor. Je kan ook overdrijven. Maar stel geen bezoeken uit. Het is zo'n rotziekte je weet dus nooit waar je aan toe bent.
Chris

15-08-2003 11:33

Bezoeken uitstellen doe ik nooit, ik merk alleen dat ik het zelft niet altijd trek en dus dan niet ga….maarja eigenlijk dat komt op hetzelfde neer….ik ben niet zoÃ‚Â´n held in dit soort zaken. Ik denk dat ik toch op een of andere manier niet altijd accepteer dat mijn moeder ziek is. En daarnaast ben ik steeds degene in de familie die moet beginnen over haar angst voor om de strijd te verliezen en heb haar ook op het hart gedrukt na te denken over haar begrafenis of crematie …ik vind het belangrijk dat nu ze er nog is en bij volle bewustzijn hier zelf nog vanalles over kan zeggen. Maarja ik heb het gevoel dat wat dit soort zaken het allemaal op mij neer komt en ik vind dat zwaar!
En je hebt gelijk dat je nooit weet waar je aan toe bent met deze ziekte…..
karin

26-08-2003 19:06

tja het blijft moeilij, blijf hopen en geloven dat is heel belangrijk. ook als je moeder zelf blijft geloven en kracht blijft geven…..
bij mijn moeder mocht het helaas niet baten, ze is 2 maanden overleden aan longkanker…ik leef met je mee
sterkte en blijf geloven in de dokters en de medicijnen..
karin
Chris

01-09-2003 10:26

Hoi Karin,
Geloven in medicijnen en artsen kan niet meer, vorige week is er besloten te stoppen met behandelen….het slaat allemaal niet aan en door deze kuren is mijn moeder alleen maar harder achteruit gegaan. Het enige wat de artsen nog kunnen doen is pijnbestrijden en verder is het een kwestie van tijd…
Chris

uitlaatklep

Chris

Claudia

Chris

Claudia

Chris

karin

Chris