afscheid nemen

Claudia

05-08-2003 16:20

Ik zit met ons gezin in een voor mij hele vreemde situatie. Mijn moeder is al jaren ernstig ziek (borstkanker). Tot voor 2 maanden geleden was de pijn volgens haar dragelijk totdat ze een zere mond kreeg (waarschijnlijk door jarenlang medicijngebruik). Nu wil ze niet meer verder. Dit probeerden wij haar tot nu toe uit haar hoofd te praten en haar te motiveren om toch nog verder naar betere pijnbestrijding te zoeken. Ze loopt nog een klein beetje. Zit af en toe nog in een stoel en kan het nog opbrengen om een kort autoritje te maken en bij ons op bezoek te komen. Voor ons idee is er dus nog iets om voor te leven maar zei zegt dat de pijn ondragelijk is em dat ze genoeg geleden heeft (cirka 8 jaar). Wij hebben het hier moeilijk mee maar ons er uiteindelijk min of meer bij neergelegd. Nu is het “ probleeem” dat ze tegen de kinderen en mijn vader ontzettend lelijk doet. Wij doen alles fout, wij gunnen haar geen rust, wij hebben van alles fout gedaan in ons leven, kunnen niets goeds zeggen of doen op dit moment, zij heeft eenzaam gevochten (terwijl ik dag en nacht aan haar denk, al jaren in ieder geval elke week kom (meestal 2 keer), haar 2 keer in de week belde, meegeweest ben naar het ziekenhuis en altijd op zoek was naar info op internet. Mijn moeder is altijd heel zorgzaam geweest en was ontzettend geinteresseerd in ons. Nu doet ze dus of wij haar vijand zijn. Zegt dat wij bepaalde lelijke dingen hebben gezegd wat absoluut niet waar is, of ontkent dat zei bepaalde nare dingen heeft gezegd. Probleem is echter dat zij tegen anderen wel aardig en grappig kan zijn (omdat zei zegt dat die haar wel steunen. Die geven hun mening natuurlijk niet omdat ze verder van haar af staan). Dit hoor ik als ik bijvoorbeeld haar kamer in stap en zij nog niet doorheeft dat ik er ben.
Vraag wie herkent dit? Dus overgang van een lieve moeder in een vrouw die doet alsof wij haar vijand zijn. Zou me goed doen als ik weet dat wij niet de enigen zijn die dit doormaken. Op TV lijken gezinnen in deze situatie juist dichter naar elkaar toe te groeien en ontzettend van elkaar genieten. Wij waren altijd een hecht gezin en wisten alles van elkaar en nu? Er wordt geen normaal woord gesproken. Als ik iets vertel reageert ze niet en vervolgens begint ze beschuldigingen naar me te uiten
ciska

05-08-2003 20:26

Beste Claudia,
Ik heb hier geen ervaring mee.
Maar voor mij lijkt het dat ze het minder pijnlijk voor jullie wilt maken.
Ze wil echt afscheid nemen, en door zo te doen, zullen jullie misschien dan ook zeggen, het is goed zo.
Misschien heb ik het helemaal verkeerd, maar ik denk dat ze in haar hart jullie geen pijn wilt doen.
Heel veel sterkte,
Ciska
Ps. en ik denk als mensen ernstig ziek zijn, dat erbij zijn die dan egocentrisch worden, terwijl ze dat vroeger nooit zijn geweest.
En dat is eigenlijk helemaal niet gek, niemand wil toch weg van zijn dierbaren………
Manon

05-08-2003 23:32

Hoi Claudia,
Ik heb twee keer meegemaakt dat een dierbare van mij overleed; mijn broer en mijn vader. (en het was allesbehalve kleine huis op de prairy) Mijn broer heeft zich verschrikkelijk gedragen op het eind en mijn vader met vlagen. Ik geloof zeker dat ze iets egocentrischer worden maar ook denk ik dat het afstand nemen is. Afstand nemen is ook zo enorm moeilijk van mensen waar je je altijd verantwoordelijk voor hebt gevoelt, helemaal als moeder zijnde denk ik. Je weet dat je mensen verdriet doet bij hetgeen wat je het liefste wilt, doodgaan. En hoe meer je je verdriet laat zien hoe heftiger ze waarschijnlijk zal reageren. Misschien “voelt”ze niet dat jij je bij haar beslissing hebt neergelegd en denkt ze nog steeds dat je haar wil overtuigen omdat er in jouw ogen zoveel nog over is om voor te leven.
Belangrijk is dat je diep van binnen weet dat ze nog steeds zo'n lieve geinteresseerde vrouw is, maar in enorm moeilijke omstandigheden.
Dit is wat ik erover denk en hoe ik dingen uitleg naar mezelf ik hoop dat je er wat aan hebt.
Mijn moeder zei bijvoorbeeld tegen mij hierover; dat hoort bij het proces.
Ik wens je heel veel sterkte toe in deze verdrietige periode.
liefs,
Manon
Claudia

06-08-2003 09:15

Dank je ik heb zeker iets aan je antwoord. Ik heb inmiddels een brief aan mijn moeder geschreven waarin staat hoe ik de laatste jaren heb beleefd. Dat ik het jammer vind dat we niet samen van mijn nieuwe tuin kunnen genieten en waarin ik haar bedank voor het moeder zijn waarin zij het gezin en vooral het samen thuis zijn zo belangrijk vond. Ik hoop dat het iets uitricht want ondertussen zegt ze tegen kennissen en familie hoe slecht wij met haar omgaan. mensen zeggen tegen mij dat ik weet hoe het echt is en dat dat het belangrijkste is. maar ik kan niet begrijpen dat al die volwassen mensen (zoals de zussen van mijn moeder) niet inzien dat wij ook een verhaal te vertellen hebben en dat mijn moeder niet eerlijk is op het moment. Ze geloven haar in alles en wij doen wreed tegen haar. Ik ben zelf 28 maar ik vraag me af waarom al die oudere wijze mensen niet meer levenservaring hebben dan ik.
inkie

11-08-2003 10:44

Hoi Claudia
Een goede vriendin van mij heeft hetzelfde doorgemaakt, en het was voor haar ook heel erg moeilijk om mee om te gaan. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat z haar angsten of boosheid afreageert op degen die het dichtst bij haar staan. Voor een ander, een buitenstaander, is het veel makkelijker om mooi weer te spelen of jezelf groot te houden dan voor de dierbaren. Je kent het gezegde “sometimes you hurt the people you love the most”
Ik vind het erg knap van je dat je een brief hebt geschreven, dat had mijn vriendin vorig jaar niet gedaan, haar moeder is overleden en nu heeft ze daar veel spijt van.
En wat betreft oudere wijze mensen met levenservaring…… ik ben 27 heb altijd gedacht toen ik tiener was dat het op deze leeftijd niet meer voor zou komen.. nou.. zoals je merkt kan je je daar dus aardig in vergissen!!
Heel veel sterkte, ik hoop dat de lucht gauw geklaard is of dat het bespreekbaar maken al veel heeft geholpen!
groetjes Ingrid

afscheid nemen

Claudia

ciska

Manon

Claudia

inkie