hoe hou je moet?

jacqueline

24-05-2003 01:30

hallo,
met een betraant gezicht, begin ik maar te schrijven.
vandaag hoorden we dat mijn moeder een uitzaaing heeft in haar hoofd.
na 8 jaar er tegen vechten heb ik het gevoel dat m'n moeder de strijd gaat verliezen.maar hoe hou je moet en kan je er voor haar zijn.
ik ben zo bang voor wat komen gaat en zo verdrietig.ik wil zo graag dat ze nog lang van haar kleinkinderen kan genieten en wij van haar “gemoeder”.
sind die 8 jaar ben ik mijn schoonvader en oma aan kanker verloren,waarom kunnen we niet eens wat jaren rust krijgen
jacqueline
Lydia

24-05-2003 18:01

Lieve Jacqueline,
Laat ik eerst zeggen dat ik een beetje weet waar ik over spreek. Ons dochterje is vorig jaar Augustus op 8 jarige leeftijd overleden aan een zeldzame hersentumor. Drie jaar lang is ze zeer ernstig ziek geweest met alles ( operatie's, chemo's, bestraling) wat daar bij komt kijken. Ze was ons enige kind. En ja, hoe hou je dan moed ? Zij wist niet dat ze bezig was met dood gaan. Wat wij hebben gedaan is van elke dag een feest maken, iedere dag werd een herinnering voor de toekomst.
Moed houden is je verplichting naar je moeder toe, denk ik. Zodra jij het opgeeft, mist je moeder een steun en toeverlaat en zal ze daardoor misschien wel sneller wegglijden. Wanneer je moeder weet dat de hemel aan het naderen is, is het misschien verstandig voor jou om al die vragen te stellen, die je altijd al hebt willen vragen. Hoe moeilijk het ook is maar laat je tranen thuis als je naar je moeder gaat. Die lieve schat heeft het er zelf natuurlijk ook heel moeilijk mee en die is veels te blij om jou te zien. Praten is heel belangrijk nu, maar ook het aangename in het leven is heel belangrijk. Ik weet niet hoe het met de eetlust is van je moeder. Maar spreek bv. eens af met je andere familieleden dat jullie een ontzettend uitgebreid ( paling, franse kaas etc.) ontbijt gaan samenstellen en dat sÃƒÂ³chtends bij je moeder gaan nuttigen. De geest van je moeder wil ook wel eens iets anders dan alleen maar ziek zijn. Mits het natuurlijk niet te vermoeiend is voor haar. Later hebben jullie er dan een hele fijne herinnering bij. Dit klink egoistisch omdat ik het over jullie heb maar zo moet je het niet zien, jullie zijn nl. net zo belangrijk als jullie moeder en jullie moeten verder. Zij mag straks genieten van het nooit meer ziek zijn, alleen wij zullen dat nooit zo voelen omdat wij achter blijven met dat gapende verdriet gat in ons. Het was onze plicht als ouders om ons kind zo goed als wij konden te begeleiden naar het onvermijdelijke, dat was lood zwaar maar we hebben het gedaan. De manier waarop wij het hebben gedaan maakt dat we nu geen wroeging hebben. Onze prinses Desiree heeft een heel fijn leven gehad. Het verdriet kun je nooit kunnen overslaan. Maar het gevoel te hebben dat je alles hebt gedaan om er een goede tijd van te maken is, zelfs met dit grote verdriet, prettig en maakt je een stabieler mens. Het waarom het sommige mensen nu vaker moet gebeuren dan andere, ken ik niet. Wat ik wel weet is: ik zal nooit het genot van Schoonmoeder mogen zijn kunnen proeven, ook niet het genot van Oma worden. Dit alles heeft jouw moeder wel mogen ervaren. Is dat al niet heel erg mooi. Ik hoop dat je wat kunt met mijn geschrijf, ik hoop dat je enige troost er in kunt vinden. Laat anders wat van je horen. Sterkte maar, maak er wat van ! Lieve groeten,
Lydia
jacqueline

25-05-2003 01:49

dank je lydia voor je reactie.
wat vreselijk voor jullie.
ik begrijp ook heel goed wat je bedoelt en probeer ook te genieten van wat nog wel is.
maar de angst en het verdriet moet er ook uit. Mijn moeder is er erg gelaten onder en gaat er weer voor, maar haar karakter is op het moment erg veranderd door de druk van de tumor. dat maakt het erg moeilijk omdat je er steeds mee geconfronteerd word. soms wil je het ook gewoon even vergeten,maar dat komt wel weer hoop ik
de huisarts heeft vandaag gezegt dat het nog best goed te behandelen is dus daar ga ik nu ook maar even vanuit. dat geeft me wel steun.maar er zit ook een stukje paniek in mijn lijf wat moet ik zonder mijn moeder , ik moet er echt niet aandenken.( niemand natuurlijk).
mijn vader is op het moment ook erg emotioneel en dat vind ik ook erg moeilijk.
je wil hem troosten,maar ja dat gaat gewoon moeilijk.
maar we wachten af wat de artsen van de week zeggen en tot die tijd proberen we het even te laten rusten en leuke dingen te doen.
groetjes jacqueline
rik

25-05-2003 03:53

hee jacqueline.
Natuurlijk is het bericht wat jullie kregen erg zwaar, en helemaal niet leuk.
Vorig jaar juli(2002) kreeg mijn vader te horen dat hij longkanker had met uitzaaiigen naar nieren en botten.
Op de dag dat ik(werk in de verpleging) en mijn ouders het laatste gesprek kregen met de longarts, heb ik aan mijn vader gevraagd wat hij wou.
Heel eerlijk heb ik hem gezegd wat er komen zou, en hem gevraagd wat hij met dit alles wou.
Zijn eerste opmerking naar mij en mijn moeder toe was; “wat er ook gebeurd we moeten en zullen blijven lachen”!!
Jacqueline de schok is en blijft inmens groot , maar ga genieten van de tijd die jullie nog hebben met elkaar.
Zelfs toen ik , net voor zijn euthanasie, afscheid van hem nam als laatste zoon hebben we nog even gelachen en gehuild, maar vooral nog even enorm gelachen.
Probeer dingen af te spreken en ik weet niet of je broers of zussen hebt, maar maak er nog een goede tyd van.
Wij als familie denken met heel veel respect en een heel goed gevoel terug op de laatste tyd die wij hadden met onze vader.
heel veel sterkte allen
Gerard

27-05-2003 23:40

Hoi Jacqueline,
Voor het eerst zit ik op deze pagina en heb al de berichten en reacties gelezen.
Het bericht kanker te hebben is bijna ondraaglijk.
Ik merk dat veel mensen direct reageren met hun problemen maar dat is voor jouw de oplossing niet.
Zelf heb ik mij teruggetrokken verwerk het zelf.
Goed? Ik weet het niet!
Ik denk dat je professionele steun nodig hebt als je het zelf niet weet te verwerken of er mee leert te leven.
Natuurlijk, het van je afschrijven helpt soms ook.
Ik hoop dat ook jij een oplossing zult vinden.
Gerard
jolanda bont

13-06-2003 23:20

hoi jack ik heb bijna het zelfde meegemaakt eerst vorig jaar mn schoonmoeder en afgelopen mn pa aan een hersenentumor.
Maar je moet het nu niet op gaan geven dat zeiden we ook tegen mn pa en hij zei toen doe ik ook niet.
En we hebben toen nog een hele tijd van elkaar kunnen genieten.
Zolang er nog geen einde in zicht is is er nog hoop.
En humor is heel erg belangrijk denk er goed om.
Nu als je wat wilt weten je kunt me altijd mailen.
Ik wens je heel veel sterkte, Jolanda

hoe hou je moet?

jacqueline

Lydia

jacqueline

rik

Gerard

jolanda bont