even praten

gerard

08-05-2003 18:18

mijn vrouw heeft dec.2001 de diagnose borstkanker met uitzaaiingen op lever en longen te horen gekregen na 6 x chemo na controle ook uitzaaiingen in het brein
5x zware bestralingen en na een half jaar weer onrustig in het lichaam, weer een nieuwe kuur van 3 mnd en controle nu was het hooft weer onrustig, nogmaals een andere kuur voor het hoofd en na 2 mnd de diagnose “uitbehandeld”
we hebben ons leven weer een andere wending gegeven zoals zovaak het afgelopen anderhalf jaar leuke dingen doen en nog even “genieten”.
2 mnd na de diagnose heeft ze 6 epileptische aanvallen binnen 3 uur gehad en is ze volledig met valium platgespoten de arts kwam met de mededeling dat mijn vrouw in de eindfase van haar leven is en mogelijk wel weer iets zou opknappen als de valium uitgewerkt zou zijn. maar dat is niet gelukt ze gaat heel snel achteruit en kan niets meer zelfstandig. ik heb me op een kort ziekbed ingesteld en wil haar eigen keus om niet naar een ziekenhuis te gaan respecteren, het is ongelooflijk moeilijk maar ik zou het niet anders willen dan thuis omringt door familie en vrienden.mijn vrouw is van 20-12-1961 en nooit gerookt of gedronken,je kunt het ook niet begrijpen alleen er mee om leren gaan en veel liefde en aandacht te geven. toch geeft al die zorg een aandacht voor haar een voldaan gevoel, er te zijn en ervoor te zorgen geeft toch voldoening maar het is onnoemelijk zwaar.
wie heeft dit ook zo ervaren?
M

08-05-2003 21:09

Beste Gerard,
Ik lees je mail en het maakte erg veel indruk op me, wat moet het ontzettend moeilijk voor je zijn om je vrouw zo uit je handen te voelen glippen. Wat is het toch een rotziekte. Ik heb zelf nu 10 maanden geleden mijn moeder verloren (59 jaar), zij werd 5 weken voor haar dood opgenomen voor een kijkoperatie (lopend het ziekenhuis in en na een paar dagen weer thuis dachten we). Het bleek zo'n agressieve vorm van kanker, met inmiddels uitzaaiingen naar lever en longen-terwijl 5 weken daarvoor op longfoto's nog niks te zien was, dat ze 5 weken later is overleden. Mijn vader is overleden toen ik 3 was en vanaf het moment dat ik wist dat het einde verhaal was ben ik dag in dag uit bij haar geweest, ze was te ziek om nog naar huis te kunnen maar als ze eraan toe was geweest hadden we (mijn broer en ik) er ook alles aan gedaan om haar thuis te verzorgen hoe zwaar dat ook zou zijn geweest. Het was vreselijk moeilijk en toch ook een hele fijne tijd, we hebben zo van elkaar genoten hoe verdrietig het ook was. Gelukkig kon mijn moeder er geweldig mee omgaan, ze klaagde en zeurde niet en probeerde er echt nog wat van te maken met heel veel humor, daar heb ik zo'n bewondering voor; ze trok iedereen in de spiraal mee omhoog ipv naar beneden. Maar het is inderdaad onnoemelijk zwaar om er zo dag en nacht mee bezig te zijn, het is zo afschuwelijk wat je allemaal ziet, het valt mij op dat ook nu eigenlijk niemand enig idee heeft wat ik in de periode allemaal heb meegemaakt en gezien, het doet zo'n ontzettende pijn om je dierbare zo ziek te zien en om te weten dat die er straks niet meer is. Tja, het is heel moeilijk, ik hoop dat je de zorg kunt delen met andere mensen waar je ook straks goed mee zal kunnen praten omdat die wÃƒÂ©l weten wat je hebt meegemaakt.
Ik vind het geweldig zoals je je vrouw steunt, er zijn veel mensen die dit gewoonweg niet kunnen opbrengen en/of het niet aankunnen, aandurven. Je moet wel een heel sterk persoon zijn en jullie moeten het samen wel heel erg fijn hebben al veel jaren!! Ik weet zeker dat als ze er straks niet meer (fysiek) is, het je heel veel steun zal geven dat je nog zoveel voor haar hebt kunnen doen en dat je zo'n geweldige man voor haar was.
Heel veel sterkte en hou vol want het is het zo waard, maar denk wel aanjezelf want je weet niet hoe lang het nog duurt. Probeer in iedergeval goed te eten en aan je nachtrust toe te komen want anders hou je het niet vol.
Als je wilt mailen, doe dat gerust, ik herken het heel erg goed dat je er gewoon even over wilt praten.
Het allerbeste voor jou en je vrouw.
M
gerard schreef:
>
> mijn vrouw heeft dec.2001 de diagnose borstkanker met
> uitzaaiingen op lever en longen te horen gekregen na 6 x
> chemo na controle ook uitzaaiingen in het brein
> 5x zware bestralingen en na een half jaar weer onrustig in
> het lichaam, weer een nieuwe kuur van 3 mnd en controle nu
> was het hooft weer onrustig, nogmaals een andere kuur voor
> het hoofd en na 2 mnd de diagnose “uitbehandeld”
> we hebben ons leven weer een andere wending gegeven zoals
> zovaak het afgelopen anderhalf jaar leuke dingen doen en nog
> even “genieten”.
> 2 mnd na de diagnose heeft ze 6 epileptische aanvallen binnen
> 3 uur gehad en is ze volledig met valium platgespoten de arts
> kwam met de mededeling dat mijn vrouw in de eindfase van haar
> leven is en mogelijk wel weer iets zou opknappen als de
> valium uitgewerkt zou zijn. maar dat is niet gelukt ze gaat
> heel snel achteruit en kan niets meer zelfstandig. ik heb me
> op een kort ziekbed ingesteld en wil haar eigen keus om niet
> naar een ziekenhuis te gaan respecteren, het is ongelooflijk
> moeilijk maar ik zou het niet anders willen dan thuis omringt
> door familie en vrienden.mijn vrouw is van 20-12-1961 en
> nooit gerookt of gedronken,je kunt het ook niet begrijpen
> alleen er mee om leren gaan en veel liefde en aandacht te
> geven. toch geeft al die zorg een aandacht voor haar een
> voldaan gevoel, er te zijn en ervoor te zorgen geeft toch
> voldoening maar het is onnoemelijk zwaar.
> wie heeft dit ook zo ervaren?
gerard

10-05-2003 19:13

bedankt M voor je reaktie, het is altijd goed om dit soort situaties met anderen te delen, het sterkt je en geeft je een goed gevoel.
mijn vrouw is weer iets verder achteruit gegaan en kan nu alleen nog met haar ogen en met ja en nee communiseren op lekker knuffelen reageert ze best heftig dus het gevoel is er nog en koester ik.
vanmorgen heb ik met haar zitten praten over wat zij wil ze heeft een euthanasieverklaring opgesteld (samen met mij en haar zusters en ik ben de volmacht alleen heb ik tegen haar gezegd dat ik niet alleen de beslissing kan nemen om haar te laten gaan ik heb haar gevraagd mij te helpen deze loodzware besalissing met mij te nemen dat is veel eerlijker want het is jou leven en wij zijn daar een onderdeel van dus heb ik gevraagd of ze nog bij ons wil blijven ik heb de vraag herhaald en toen zij ze met een zachte stem “ja” ik was intens gelukkig dat ik dit met haar heb gedeeld. ik zei als jij wilt blijven dan blijf en gaan we er op deze manier samen mee door. ik heb haar bedankt voor haar hulp en gezegd dat ze, ook al moet ik je laten gaan, je nooit meer alleen hoeft te zijn.
't is best moeilijk zo met je vrouw te praten maar het geeft ongelooflijk veel voldoening en rust we zijn pas 2 jaar en 10 mnd getrouwd maar het lijkt veel langer.
ik heb weer nieuwe energie gekregen want in deel dit samen met haar.
nogmaals bedankt voor je reaktie en misschien tot lezens doei!!
Jolanda

12-05-2003 09:53

Beste Gerard,
Ik wil je even heel veel sterkte toewensen in deze zeer moeilijke tijd.
Koester elk gebaar, elke liefkozing, elke blik die jullie nog samen kunnen delen! Dit zal je in de toekomst zeer dierbaar zijn.
Verder wil ik jullie beiden nog even zeggen dat jullie ongelooflijk moedig zijn! Er is heel veel moed voor nodig om een euthanasieverklaring op te stellen….. hopelijk hebben wij zelf ook die moed als het ooit nodig mocht zijn.
Heel veel liefs,
Jolanda
gerard

13-05-2003 00:17

hallo jolanda
bedankt voor je reaktie het is gewldig om dit met anderen te delen.
het is inderdaad best moeilijk om een euthanasieverklaring op te maken maar als het gedaan is geeft het een stuk rust.
later hoop je dan wel dat je er hopenlijk niet mee te maken hebt maar dan ben je al weer een fase verder.ik heb de laatste dagen ook met mijn vrouw gepraat dat ik het er best moeite mee heb om eventueel een beslissing te moeten nemen.ik heb haar gevraagd mij te helpen, om het samen te doen want het is haar leven en wij zijn daar een onderdeel van.ze heeft me geholpen om een beslissing te nemen want ik heb haar gevraagd nadat ik een tijdje met haar gesproken had of ze nog bij ons wilde blijven en ze zei ja dat heeft mij enorm gesterkt ondanks dat ze bijna niet meer uit haar woorden kon komen.daarna heb ik nog dagelijks van gelijksoortige gesprekken met mijn vrouw gevoerd en dat geeft rust.
helaas is ze zondag middag overleden maar wel nadat ik weer met haar aan het praten was en zij mij wel kon horen maar niets meer terug kon zeggen.
ikzelf ben ervan overtuigd dat ze mijn woorden gehoord heeft en dat we haar loslieten zodat ze zelf het moment kon keizen om ons los te laten.
ze is ook vlak daarna overleden en een gevoel van rust en voldoening ging door mij heen, het is goed je hebt je eigen keus gemaakt je bent er steeds bij betrokken geweest en dat is goed.wat daarna komt als ze begraven is zie ik daarna wel maar dit pakt niemand ons af.ik heb haar toen met haar 3 zussen afgelegd gewassen en gekleed in haar trouwjurk het is een plaatje.
we blijven er heel erg met al onze emoties bij betrokken het is goed je hebt rust.
groet gerard. mogelijk tot lezens.
Ankie

13-05-2003 08:37

Beste Gerard,
Gecondoleerd met het verlies van je vrouw. Ik heb heel wat traantjes gelaten bij het lezen van jouw verhaal. Fijn dat je nog zo met haar kon praten. Je hebt in alle rust van haar afscheid kunnen nemen. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, want dat is niet mis. Ik hoop hier nog es wat van je te lezen.
Groetjes Ankie
Jacqueline

13-05-2003 09:02

Gerard
Gecondoleerd met het verlies van je vrouw. Ik heb je verhaal gelezen en kreeg er helemaal kippenvel van. Wat een kracht moet jij hebben om deze tijd door te komen. De manier waarop jij en je vrouw afscheid hebben genomen is heel mooi. Niet iedereen krijgt die kans…
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe in de komende tijd..
Jacqueline
gerard

13-05-2003 10:42

beste ankie
heel erg bedankt voor je lieve reaktie ik vindt het heerlijk om te lezen.
ik ben nu bijna 2 dagen verder en kan nog steeds van mijn vrouw genieten ze ligt thuis in haar eigen omgeving op het bed waar ze bijna 2 weken geleden in is komen te liggen.
het is nu nog een heel vertrouwd gevoel haar nog bij me te hebben, ik kan nog tegen haar praten en aanraken.
ik voel wel meer spanning in mijn lichaam naarmate de woensdag nadert en ze naar de kerk gebracht wordt, donderdag wordt ze begraven en moet ik echt afscheid van haar nemen, maar daar denk ik nu even nog niet aan.
stapje voor stapje leer ik er beter mee om te gaan, en dat moet mij straks staande houden.
groet gerard ps ik spreek je nog!
ren@

14-05-2003 00:10

beste gerard
ik wens je heel veel sterkte toe in deze moeilijke dagen.
gr ren@
M

14-05-2003 16:57

Gerard,
Ongelooflijk, zo mail ik je nog en nu is je vrouw overleden. Gecondoleerd met dit grote verlies. Het zal vast een zware dag voor je zijn geweest vandaag maar vast ook een heel waardig afscheid. wat geweldig dat ze in haar trouwjurk is begraven. Wat is het goed dat je nog zo'n fijne tijd met haar hebt gehad en dat je ahw een stukje met haar mee hebt kunnen reizen, dat moet ze zo gevoeld hebben. Het zal je later veel steun geven ook al zal je haar enorm missen. Toch weet ik zeker dat ze jou heel veel kracht heeft meegegeven en vergeet niet dat ze er alleen fysiek niet meer is, in gedachten kan ze nog heel erg bij je zijn. We mailen vast wel weer, dit forum geeft mij in iedergeval een bepaald goed gevoel.
Veel sterkte.
M

even praten

gerard

M

gerard

Jolanda

gerard

Ankie

Jacqueline

gerard

ren@

M