kanker.startpagina.nl

hoe nu verder?

  • Anonymous avatar

    john

    Vandaag heb ik te horen gekregen dat mijn schoonvader van 61 definitief nog maar 3 tot 4 weken te leven heeft. Diaganose : longkanker.

    Zelf ben ik nog redelijk nuchter, hoewel de tranen hoog zitten. Mijn vrouw is na een wiegedoodkindje eindelijk weer zwanger, en je raad het al over 4 weken uitgeteld.

    Ze is hotel de botel en wil zo graag haar kindje nog laten zien. Hoe kan het in godsnaam. Hoe zorg ik nu dat ze niet in een depressie springt.

    We hebben ook nog een ander kindje van (bijna) 4. Hoe vertel je die dat opa er dadelijk niet is. Ik vind het verschrikkelijk.

    Iemand tips?

    Bedankt,

    John.

  • Anonymous avatar

    Jacqueline

    Hoi John

    Wat verschrikkelijk allemaal.

    Wat is het leven oneerlijk……

    Ten aanzien van de zwangerschap van je vrouw zou ik haast zeggen, is er geen mogelijkheid om het kindje eerder ter wereld te laten komen? Maar aan de andere kant kunnen de artsen zeggen dat je schoonvader nog maar 3 tot 4 weken te leven heeft, maar voor hetzelfde geldt leeft je schoonvader nog langer, of in het heel erge geval korter. Met deze ziekte weet je het maar nooit.

    Ik ben zelf vorig jaar ook mijn schoonvader verloren. De goede man was ook pas 61 jaar. Binnen 8 weken van een sterkte sportman naar een zielig hoopje. Hij had te kennen gegeven dat hij niet meer verder wilde. De artsen zijn op donderdagmiddag begonnen met extra morfine te geven. Zelf hadden de artsen verwacht dat het nog een week zou duren. Helaas is hij de dag erna al overleden. Nu klinkt dit natuurlijk voor jou verschrikkelijk, maar het kan dus ook heel snel gaan.

    Ik hoop dat je vrouw nog op tijd kan bevallen, dat opa zijn kleinkind nog kan zien.

    Ik heb nog een tip, misschien vind je het niks maar ik wil het toch even kwijt. Na het overlijden van mijn schoonvader is hij gecremeerd. Ik heb bij het crematorium wat as achter laten houden en een heel mooie ring uitgezocht waar nu het as in zit. Zo draag ik hem altijd bij me. Het klinkt misschien luguber maar dat is het absoluut niet. Je ziet er niks van. Misschien is het iets voor je vrouw.

    Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd en mocht je willen mailen, mijn emailadres is jacqie72@hotmail.com

    Groetjes

    Jacqueline

  • Anonymous avatar

    Mariëlle

    Wat hebben jullie een hoop te verwerken: blijdschap en verdriet liggen zo dichtbij…

    Vaak hoor je wel dat mensen zich nog optrekken aan de gebeurtenissen zoals een aanstaande geboorte en daardoor het moment nog mee maken. Maar helaas, garanties zijn er niet te geven, het is zoals het is…

    Mijn nichtje van 5 weet dat haar opa (mijn vader) ziek is. Hoe somber of hoe goed het er voor staat vertellen we haar niet, maar ze vraagt zelf wel: “Opa, word je wel beter?” en dan zegt mijn vader eerlijk dat hij het niet weet.

    Toen mijn oom aan de gevolgen van kanker overleed zei ze dat het niet eerlijk was, omdat hij zo aardig was en ze zei: “Als die nare meneer bij ons uit de straat dood was, zou ik het niet zo erg vinden.” Kinderen zijn eerlijk en oprecht en ze begrijpen veel. Wees open, zou ik zeggen en laat je kind de vragen stellen aan haar opa, op die manier is de verwerking straks, als het zover is, ook beter, denk ik.

    Heel veel sterkte, ook voor je vrouw!

    Mariëlle

  • Anonymous avatar

    Esther

    Hoi John,

    Ik heb mijn vader op 7 januari ook verloren aan longkanker dus ik weet hoe jullie je voelen, ik heb hem nooit opa gemaakt helaas en daar heb ik nu nog een schuldgevoel over…..het is heel moeilijk en qua tijd valt er niets over te zeggen!

    Je moet je vrouw proberen duidelijk te maken dat het niet te voorspellen is hoe het gaat lopen en dat ze moet proberen om de zwangerschap zo goed mogelijk af te maken…….ik zou ook niet weten wat te in doen in jouw situatie! Misschien is het een optie, mits het medisch verantwoord is, om het kindje eerder te halen zodat hij het nog kan zien!!!

    Heel veel sterkte ook voor je vrouw!!!!!

    Liefs

    Esther