vraag over coma bij kanker

  • Sam Vg

    Hallo allemaal,

    Mijn moeder is zonet overleden aan kleincellige longkanker. Bij de laatste verzorging kwam er zoveel vocht in haar longen dat ze vanaf dan de “doodsreutel” kreeg, borrelend snakken naar adem met haar ogen die alle richtingen opkeken, schijnbaar zonder ons te zien. De verpleegster zei dat zij in coma was geraakt en zich dus niet bewust was van dit toch wel afschuwelijk einde.

    Ik dacht altijd dat iemand in coma er heel rustig bij ligt, helemaal niet dus wat ik gezien heb. Kan iemand me hier meer over vertellen ?

  • ciska

    Hoi Sam

    Allereerst gecondoleert met je moeder.

    Ik heb dat ook altijd gedacht, als mensen in coma liggen dat ze er rustig bij zouden liggen.

    Maar helaas is het soms anders.

    Over dit onderwerp durven mensen verder ook niet te spreken

    Dan praten ze over rustig inslapen……

    Verpleegsters zeggen ook, de persoon zelf merkt er zelf niets van, hoe weten ze dat? Zelf hebben ze het nog nooit meegemaakt.

    Helaas weet ik geen antwoord op je vragen.

    Ik zou er zelf ook meer over willen weten.

    Ik heb mijn oma ook zo zien sterven afgelopen oktober.

    Mijn vader is afgelopen december gestorven aan slokdarmkanker.

    Maar die in op het Ic terecht gekomen en toen hebben ze Pa slapende gehouden.

    Heel veel sterkte,

    Ciska

  • coby

    Hallo Sam,

    Ten eerste gecondoleerd met het verlies van je moeder.

    Mijn man is overleden op koninginnendag vorig jaar aan longkanker,

    (grootcellig) op 37 jarig leeftijd.

    Ik kan je wel iets vertellen over coma maar ook niet echt veel.

    Mijn man is vlak voor zijn overlijden tussen half 4 en half 6 heel erg onrustig geweest wij konden aan zijn ogen zien dat hij er niet meer helemaal bij was,

    in zijn ogen zat allemaal donker geel spul en het leven was eruit.

    om half 6 raakte hij in coma,heel raar kwam hij om half 10 recht op zitten in zijn bed en ging ook ineens staan naast zijn bed de hele fam. was erbij toen dit gebeurde en we raakte toch enigzins in paniek.Mijn man pakte heel woest mijn hand en die van zijn moeder beet en maakte als een gek roei bewegingen hij was heel erg onrustig.uiteindelijk ben ik degene geweest die hem heeft weten te kalmeren en hem weer op zijn bed kreeg ik ben naast hem gaan zitten en heb hem in mijn armen genomen,op dat moment kwam zijn allerbeste vriend bij ons binnen en ik zei op 'n rustige toon tegen mijn man“kijk eens Rob komt binnen”

    Hij ging opeens recht op zitten en was hem aan ‘t zoeken ook zei hij nog iets tegen zijn vriend ook al was ’t voor ons onverstaanbaar maar hij zei heel duidelijk iets tegen zijn allerbeste vriend.daarna ging hij tegen mij aan liggen en heel heel zachtjes zei hij “ik kan niet meer ” nadat ik tegen mijn man zei “ga maar”is hij heel erg rustig ingeslapen.

    De huisarts die er op dat moment ook bij kwam vertelde ons dat dit heel normaal was voor mijn man,dit was ‘n teken van ’t niet willen loslaten van 't leven of van onze 2 kleine kinderen.

    Mijn man was ‘n sterke beer zoals de huisarts zei,hij had zelfs de kracht om vanuit zijn coma te vechten en ’t niet op te willen geven maar zijn lichaam kon niet meer.Hij was op.

    Mijn man had ook zuurstof gebrek en is daardoor in 'n coma geraakt.

    Ook zei de arts tegen mij “hij heeft er niet veel van gemerkt juist om ‘t zuurstof gebrek.”maar ik kon zien aan ’t gezicht van mijn man dat hij het ontzettend moeilijk heeft gehad.

    Ik hoop dat jij hier iets aan hebt,verder weet ik er ook niet veel van dus kon ik je alleen mijn ervaring vertellen.

    sterkte en veel liefs Coby.

  • Lydia

    Ons dochtertje ( van 8 jaar) ging vorig jaar Augustus ook in coma, die coma duurde 5 dagen, het verschil met je moeder, overigens nog van harte gecondoleerd, is dat Desiree haar ogen dicht had, ik denk dat wij hetzelfde zouden hebben gezien wanneer de coma van ons dochtertje ook met open ogen gebeurde. Wij hadden de mazzel een bevriende arts te hebben - het gereutel komt nl. omdat je niet meer kunt slikken en daardoor je longen vol lopen - elke dienstdoende arts zat naast haar en deed niets. Onze bevriende arts zoog haar longen leeg, vies praatje, daarna zwoegde de borst van ons wijfie niet zo erg meer en konden wij er beter mee leven. Het was onvermijdelijk, de vijfde dag overleed ze in onze armen.

    Ik hoop dat je hier wat mee kunt.

    Liefs,

    Lydia