Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
kyra
hoe kan je als naaste familielid iemand bijstaan die net te horen heeft gekregen dat de kanker is uitgezaaid? hoe ervaren jullie de omgeving en reakties van mensen en wat moet je vooral NIET doen?
Ik denk dat je gewoon normaal moet blijven doen ! Dat wou mijn moeder ook toen ze dat te horen had gekregen en eigenlijk tot haar overlijden aan toen
Mijn moeder zei altijd doe maar normaal dan doe je gek genoeg
Zorg gewoon dat je er bent voor die persoon en het ligt natuurlijk heel erg aan de band die je met die persoon hebt
Sterkte ermee Mandy
Hoi Kyra,
Er voor je familielid zijn dat is het aller belangrijkste. Ga vaak op bezoek en laat weten dat je er voor hun bent. Mijn moeder wenste dat we door gingen met ons leven. Ze praten heel open over haar kanker. Daardoor zijn er bij ons altijd heel veel mensen over de vloer gekomen. De steun van deze mensen was geweldig. Ik weet dat je dan verder kunt.
Je kunt me mailen als je dat wil.
Veel sterkte Wendy
Beste Kyra,
Mijn man heeft ook kanker gehad en hij heeft ooit eens een gedichtje opgezocht voor zijn naasten en vrienden:
Je denkt misschien
dat je wat moet zeggen
Je denkt misschien
dat je me moet opvrolijken
Je wilt me misschien weer
zien lachen
en genieten
Je denkt misschien dat je moet
troosten
en adviseren
Wat ik vraag is dit:
wil je nog eens
en nog eens
Luisteren naar mijn verhaal
naar wat ik voel en denk
Je hoeft alleen maar stil te zijn,
mij aan te kijken
mij tijd te geven
Je hoeft mijn verdriet
zelfs niet te begrijpen
Maar als het kan
slechts te aanvaarden
zolas het voor mij voelt
Je luisterend aanwezig zijn
zal mijn dag anders maken.
Mijn man bleef altijd heel erg positief alles moest altijd gewoon doorgaan.
Dus deden wij als zijn naasten daar altijd heel erg onze best voor. En als hij even een dipje had, paste wij ons gewoon weer aan door er gewoon te zijn. Je hoeft vaak niet veel te zeggen om laten te merken dat je er voor hem bent. Je kunt vaak aan de persoon zelf ook merken hoe hij of zij er mee omgaat en je daar gewoon aan aanpassen. Ligt er natuurlijk ook wel aan hoe je relatie is…
Veel sterkte!!!
Sandra
Kyra, Ik ben het helemaal met mijn voorgangers eens. Wanneer er iemand in je direkte omgeving met kanker geconfronteerd wordt, dan moet je vooral niet wegblijven. Ook weet ik dat dat een van de moeilijkste dingen is om te blijven gaan, dat het allemaal zo enorm verdrietig is, maar blijf komen en biedt je hulp aan. Missschien kun je gewoon praktisch iets doen, waar de rest net niet aan toe komt, dat zal enorm gewaardeerd worden. Zelf heb ik een dochtertje gehad die 6 jaar lang tegen kanker heeft gevochten, we bleven gezellig doen en mensen uit nodigen en vaak zorgden we voor feestjes. ZO was het nooit moeilijk om te komen, maar misschien kun je met een klein geschenkje ook een drempel over. (Samen met een vriendin heb ik een winkeltje opgestart met troostgeschenken;
www.binnenste-buiten.com) Ik wens je veel kracht toe. groetjes Karin.
ik heb een kaartje gestuurt met een gedichtje en dat vond ze heel leuk. ik ben altijd bang om te gaan huilen als ik haar zie. dat ze er over niet al te lange tijd er niet meer zal zijn. zij zelf is zo open en positief en dat ben ik niet. we hebben best een tijdje zitten praten en dat was erg fijn. bedankt voor de adviesen. ik zal haar zeker vaker gaan bezoeken.
Mijn vader wilde het alleen verwerken, en na een middag praatte hij erover. Hij moest het bij de eerste keer langer verwerken, bij de keren erna berusten hij zich in het feit dat hij uitzaaiingen had. Ik vond het altijd heel moeilijk, maar nu ik achteraf hierop terug kijk zie ik ook dat wij er met het gezin (mijn vader en zusje en ik) er heel rustig mee om gingen en iedere teleurstelling een plaats gaven. Tijd om er lang bij stil te staan hadden we niet, we gingen direct me in de nieuwe situatie met alle nwe medicijnen en/of behandelingen.
Succes
