Beide ouders verloren aan Kanker

Beste Anne,

Ik had een hele uitgebreide mail aan je geschreven maar op de 1 of andere manier is die niet geplaatst dus hier nog even in het kort (is toch weer langer geworden…):

Ik heb bewondering voor de manier waarop je schrijft, denkt. Je klinkt net zo sterk als mijn moeder die nu een half jaar geleden is overleden ook aan een hele aggressieve vorm van kanker. Ze kwam voor een kijkonderzoek het ziekenhuis in (en we dachten echt niet dat het zo erg zou zijn) en ze is 5 weken later in het ziekenhuis overleden aan een sarcoom. Er bleek niks meer aan te doen en we wisten meteen dat het HEEEEEEL kort zou duren. Mijn moeder was mijn alles en tegelijkertijd een fantastische omi voor mijn dochtertje van nu net 2. Dat was haar enige kleinkind. Enfin, wat ik je wilde zeggen is dat dankzij mijn moeders houding wij nog een fantastische tijd met elkaar gehad hebben waar ik nu met zo enorm veel dankbaarheid op terug kijk. We hebben het nog zo fijn met elkaar gehad, ik sliep elke nacht naast mijn moeder en we hebben heerlijk getut, gekletst ook al was het vaak erg verdrietig en ongelooflijk te leven met de gedachte dat al die fijne momenten er straks niet meer zouden zijn. Nu, na een half jaar, is mijn moeder nog zo dicht bij me (maar ook bij mijn dochtertje die soms dingen zegt over mijn moeder echt ongelooflijk, zo roept ze heel hard omi, omi als er een stapeltje papieren op de grond valt dat van mijn moeder is maar dat ze nog noit gezien kan hebben, of ze zegt omi blij als er iets fijns gebeurt etc etc). Haar kracht heeft mij met zoveel trots en ook kracht vervuld.

Ik vind het vreselijk voor je dat jou zoiets moet overkomen, tegelijkertijd denk ik dan aan wat mijn moeder zei als ik dat tegen haar zei nml; “tja M, daar hebben we nu dus niks aan, we maken er wat van” (er was alle ruimte voor verdriet hoor). Ik hoop echt dat jij het ook zo fijn hebt met je dierbaren maar als ik zo jouw mail lees dan geloof ik echt dat jij jouw naasten net zoveel kracht meegeeft als dat mijn moeder dat deed. En DAT vind ik echt geweldig, dat moet je toch maar kunnen. Je schrijft wel “je moet wel” maar dat moet je toch maar kunnen dat kan niet iedereen. Door zo'n houding trek je iedereen mee naar boven in plaats van naar beneden. Het is zo zonde van de tijd om in zo'n neerwaartse spiraal te zitten ook al is dat heel begrijpelijk.

Ik wens je heel veel sterkte, kracht om deze rotziekte te dragen, rust in je hoofd en hoop dat je ondanks alle ellende toch ook elke dag kunt genieten van alle liefde om je heen want dat verdien je!

M

miranda