Beide ouders verloren aan Kanker

Bart-Jan

07-02-2003 00:29

Nadat mijn moeder 12 jaar geleden gestorven was aan kanker, was het nu “de beurt” aan mijn vader. Nooit had ik gedacht dat ik mijn ouders op vrij jonge leeftijd zou verliezen; Ik was 16 toen mijn moeder stierf en 27 toen ik mijn pa verloor.
Waar ik nu mee achterblijf, is enerzijds verdriet en anderzijds woede.
Ik had nog zoveel met hen willen delen; mijn huwelijk, de geboorte van mijn eerste kind, en het vieren van nog heel veel verjaardagen….
Maar zij zullen er nooit bij zijn.
Waarom niet? Waarom moesten zij beidde sterven aan kanker? Waarom zo vroeg in mijn leven? Waarom?
Vragen waar ik nooit antwoordt op zal krijgen.
Maar “Het leven gaat door”.
En dat gaat het ook, alleen gaat het gepaard met veel pijn…
Pijn die ik nog lang zal voelen…….
Bart-Jan
manon

07-02-2003 08:07

Ik wil je even erg veel sterkte wensen. Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt.Je komt er eigenlijk nooit echt overheen alleen de tijd maakt de pijn draaglijk.
Het is zo'n afschuwelijke ziekte.
chantalle

07-02-2003 10:06

hoi ik weet precies wat je voelt ik heb net ook een bericht gezet mijn moeder en mijn zwangerschap ik kan niet met mijn verdriet om gaan terwijl het moet het doet zo zeer ik wens je veel sterkte in deze tijd en er zal een tijd over heen gaan dat je alleen nog de goede dingen van je ouders herinnert maar je ouders vergeten doe je nooit ik ben zelf 28 en mijn moeder was 46 en dat doet zeer lees mijn verhaal ook maar eens want ik ben ook boos sterkteBart-Jan schreef:
>
> Nadat mijn moeder 12 jaar geleden gestorven was aan kanker,
> was het nu “de beurt” aan mijn vader. Nooit had ik gedacht
> dat ik mijn ouders op vrij jonge leeftijd zou verliezen; Ik
> was 16 toen mijn moeder stierf en 27 toen ik mijn pa verloor.
>
> Waar ik nu mee achterblijf, is enerzijds verdriet en
> anderzijds woede.
>
> Ik had nog zoveel met hen willen delen; mijn huwelijk, de
> geboorte van mijn eerste kind, en het vieren van nog heel
> veel verjaardagen….
>
> Maar zij zullen er nooit bij zijn.
>
> Waarom niet? Waarom moesten zij beidde sterven aan kanker?
> Waarom zo vroeg in mijn leven? Waarom?
>
> Vragen waar ik nooit antwoordt op zal krijgen.
>
> Maar “Het leven gaat door”.
> En dat gaat het ook, alleen gaat het gepaard met veel pijn…
>
> Pijn die ik nog lang zal voelen…….
>
> Bart-Jan
M

07-02-2003 12:27

Beste bart-Jan, ook ik heb mijn beide ouders verloren en begrijp precies wat je volet, ik voel ook zo'n woede, waarom, waarom, waarom? Mijn vader is overleden toen ik 3 was aan een hartaanval. Mijn moeder een half jaar geleden (ik ben nu 30) aan een zeer agressieve vorm van kanker. Ze is op haar verjaardag overleden en werd net 59. Binnen 5 weken van lopend het ziekenhuis in en geen vermoeden hebben dat het zo erg was tot 5 weken later in het bed naast mijn moeder in het ziekenhuis gelegen terwijl zij dood ging. Ze was zo gelukkig met mijn dochtertje, haar eerste kleinkind. Thank God heeft ze die nog 1,5 jaar meegemaakt. Maar nu ben ik zwanger van de tweede en ze is er niet. Wat is dat KLOTE. Sorry om het zo te zeggen.
Ik begrijp je zo; zo naar dat ze inderdaad je eerste kindje e.d. niet kunnen meemaken. Toch geloof ik wel dat mijn moeder er wel is, jouw ouders zijn er vast ook nog voor je, in gedachten, in je dromen, in je herinnering. Dat gaat nooit verloren. Mijn moeder heeft me gezegd dat ze altijd bij me zou zijn “daar is geen twijfel over mogelijk zei ze dan zelf” Dat geloof ik ook en dat geeft me veel kracht. Ik hoop dat jij ook dat soort gevoelens hebt. Maar hoe dan ook, je kan zeggen wat je wilt, het is gewoon ontzettend oneerlijk. Sommige mensen maken niks mee en wij op zo'n jonge leeftijd al zo veel. Ik zit nu op mn 30ste in allemaal ingewikkelde erfenisafwikkeling affaires. Vreselijk, daar wil je nu toch helemaal niet mee bezig zijn? Heb jij dat ook?
Ik wens je heel veel sterkte en wil je in iedergeval laten weten dat ik je heel goed begrijp, eigenlijk kom ik weinig mensen tegen die dit op zo'n jonge leeftijd meemaken, fijn (raar in deze situatie) om precies te lezen wat ik zelf ook zo voel.
Dag
jennemen

08-02-2003 23:58

BJ
ook ik heb mijn ouders beurtelings verloren, mijn moeder toen ik 15 was, mijn vader toen ik 30 was, net op dat moment toen ik hem beter leerde kennen.
ik weet hoe rot je je voelen moet
sterkte…………….
Rob

09-02-2003 00:42

Hoi,
ik herken de gevoelens die je beschrijft heel goed. Ik heb zelf 2 weken geleden mijn partner verloren aan melanoomkanker. En vorige week is de vrouw van mijn collega en vriend aan eierstokkanker overleden. Vlak achter elkaar. We proberen elkaar zo goed mogelijk te steunen maar worden ondertussen gek van verdriet. Ook wij zitten met de vraag ‘waarom’. Twee jonge mensen, 34 en 38, en twee van die goede mensen. Natuurlijk verdient niemand dit, maar waarom nu juist ZIJ? Ja, waarom? Een antwoord is er gewoonweg niet, maar dit wil niet zeggen dat het er allemaal gemakkelijker op wordt. Onze gevoelens zullen altijd blijven, maar wellicht dat we er na verloop van tijd beter mee om zullen leren te gaan (hopen we).
Ook heel veel sterkte gewenst,
Rob
Yvonne Bosman-van der Helm

09-02-2003 18:43

Hallo,
Ik weet wat je voelt en het is erg vervelend allemaal.
Mijn moeder heeft ook kanker (16 jaar kankerpatient,waarvan 11 jaren leukemie) en ze valt steeds meer af… Mijn pa heeft spierziekte en gaat hard achteruit. Ik zit ook met mijn handen in me haren. Zo vervelend……..
Mijn man is vorig jaar 29 mei overleden en ook aan kanker.
Ik wil je veel sterkte wensen en achter de wolken schijnt de zon, echt waar!
Koester je fijne herinneringen aan je ouders, bewaar deze herinneringen toen zij alles konden! Dat willen zij ook en dat weet ik zeker.
Je bent heel jong, en je maakt veel mee en dat heb ik ook.
lees even de web van mijn man……….. www.gerardbosman.tk
dan zie je tekst wat hij geschreven had op de rouwkaart (herinner mij).
Liefs en dikke kusje van Yvonne
anne

11-02-2003 12:50

HALLO het is fijn dat iedereen met je mee leeft, dat doet je als mens goed. alleen die PIJN blijft,en de vraag WAAROM. blijft ook, jij hebt de leeftijd van mijn dochter. ik ben zelf terminaal en weet bij god niet hoelang ik nog heb 1 maand 2???? veel verdriet is er natuurlijk, ook in de rest van de fam. maar ik kan gelukkig nog met ze praten maar het enige waar ik zelf mee zit is ook de vraag WAAROM en dat antwoord heb ik ook nog niet, misschien straks boven alhoewel ik daar ook nog steeds boos op ben ,zal nooit een kleinkind meemaken geen trouwen van mijn dochter en zo slecht ben ik toch niet in mijn leven geweest dat ik zo'n agressieve vorm van kanker moet hebben(levenskans van 6 tot ongeveer 9 maanden er zijn nu al 5 maanden voorbij) was net heeeel gelukkig met mijn 2e man (9 jaar) die verdient het ook niet, bij die man zit totaal geen kwaad bij en toch die moet nu na 10 jaar z'n tweede vrouw verliezen . het begrip voor dit leven begrijp ik niet ben ik al wat ouder dan jou 50 snap het niet, en ben ondanks dat ik het geacepteerd hebt(moet wel) zo woedend, hoop voor jou dat je een hele lieve vriendin mag tegen komen zodat je het te druk krijgt om aan die woede te denken . weet niet of je in het hiernamaals gelooft of spiritisme maar er zijn weleens momenten dat je iets langs je heen voelt of voelde zoals een beetje wind langs je gezicht of een aai over je bol denk dan maar eens van wie dit kan zijn . zoveel als dat jij van ze houd zoveel hebben ze van jou ook gehouden en zullen ze altijd bij je in de buurt zijn .dit was dus even de andere kant van jou verhaal. veel liefs en sterkte
miranda

12-02-2003 12:57

beste chantalle ik weet nu op dit moment hoe je je voelt het is te erg voor woorden om je ouders allebei te verliezen aan zow een ziekte mensen kunnen wel zeggen we leven door maar om dat moment realiseer je je niet dat dat jou ook kan overkomen maar ondanks dat wil ik je heeeel veel sterkte wenzen en als je met me daar over wil praten kan dat altijd me email is mirandakoet@hotmail.com
ik wil je heel veel sterkte wenzen en ik hoop dat je snel weer de ouwe chantalle bent ondanks dat het zow moeilijk is ik wens je heel veel sterkte met vriendelijke groet miranda koet
miranda

12-02-2003 12:58

veel sterkte toegewenst miranda

Beide ouders verloren aan Kanker

Bart-Jan

manon

chantalle

M

jennemen

Rob

Yvonne Bosman-van der Helm

anne

miranda

miranda