Wat zal dit een moeilijke tijd voor je zijn. Ikzelf heb een half jaar geleden mijn moeder ook in zo'n korte tijd (5 weken, van niets weten tot er niet meer zijn) verloren en mijn vader toen ik 3 was. Nu ben ik 30 en sinds 6 weken zwanger van mijn 2de kindje. Mijn eerste dochtertje was het eerste kleinkind van mijn moeder en gelukkig heeft ze haar nog 1,5 jaar meegemaakt maar het is zo gemeen, die 2 waren zo gek op elkaar, waarom? waarom? waarom? Mijn broer krijgt over 2 maanden zijn eerste kindje en ik vind dat ook zo gemeen voor hem dat mijn moedfer dat nooit heeft geweten en zal meemaken.
Ik vind het erg naar voor je, wat een … situatie. Toch weet ik zeker dat je mede ook dankzij jouw kindje (nog gefeliciteerd met de geboorte) het verdriet van je moeder heel goed zal kunnen verwerken. Hij/zij zal veel, heel veel gelukkige momenten geven hoe dubbel dat ook is. Als ik met mijn dochtertje ben kan ik mee heel gelukkig voelen hoe verdrietig ik ook ben. Ik vertel haar heel veel over mijn moeder, hou haar levendig door foto's, spulletjes en verhalen en zelfs het slaapliedje ‘s avonds voor het slapengaan is het slaapliedje dat mijn moeder zelf zo mooi vond wat vroeger altijd voor haar gezongen werd. Dat geeft mij veel kracht. Ook - maar dat klinkt misschien wat zweverig - ben ik ervan overtuigd dat zo’n klein kindje heel dichtbij je moeder staat. Jouw kindje komt uit dezelfde wereld als waar je moeder nu is en volgens mij is er echt wel contact tussen die 2. Ik merk dat soms aan mijn dochtertje die nu net kan praten, zij zegt soms dingen waar ik echt zo versteld van sta. Bijv “omi boos” op een moment dat ik ruzie heb met mijn partner (en ik weet zeker dat mijn moeder mij op zo'n moment ook zou toespreken. Of “omi, omi, omi”op een moment dat er een stapel papieren op de grond valt die ik de avond ervoor heb meegenomen uit het huis van mijn moeder. Zij heeft dat stapeltje papieren nog nooit gezien en toch roept ze zodra het valt heel hard de naam van mijn moeder. Ik vind dat bijzonder en heb de overtuiging dat er ergens contact is. Je hoort toch vaak dat kinderen die zo heel klein zijn dit soort dingen hebben maar omdat ouders er lacherig mee omgaan of het “wegpraten” zal een kind dat niet meer zeggen op den duur. Maar ja, ik zit zelf helemaal niet zweverig in elkaar hoor, maar als je zo met de dood geconfronteerd wordt gebeuren er toch ook bijzondere en onverklaarbare dingen. Misschien heb jij daar inmiddels ook wel ervaringen mee.
Hoop nog eens iets van je te horen maar je zal wel heel druk zijn met die kleine. Geniet en heb verdriet, leven en dood staan zo dicht bij elkaar. Je modere is vast op een heel mooi plekje, dit mag niet voor niks zijn allemaal, ze MOET het daar wel beter hebben of ze zal daar nodig zijn en er zeker altijd ook voor jou zijn. Je draagt haar nu voor altijd in je hart bij je en dat is ook heel fijn. Het is een raar proces, voordat mijn moeder doodging dacht ik dat ik het nooit zou overleven als ze er niet meer zou zijn, zij was ook mijn beste vriendin, maar nu kan ik het toch.
Ik ben blij dat ik nu een half jaar verder ben en gelukkig gaat de tijd wat dat betreft heel snel want hoe verder je bent, hoe - en ook al gaat het HEEEEEL langzaam - beter je er mee om kan gaan, hoe rustiger je weer wordt ondanks hele, hele, hele verdrietige en pijnlijke momenten. Maar er zijn altijd weer mooie momenten die je er doorheen trekken.
Dag, heel veel sterkte,
M
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
