Beste Wendy,
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen de komende periode.
En wanneer je koppie effe gaat hangen, denk dan aan je moeder en dat ze wil dat je weer gelukkig wordt. Dat is een goede reden om te vechten tegen al dat verdriet.
zoals mijn voorgangers ben ik ook in aanraking gekomen met kanker.
Mijn vader, 57 jaar kreeg twee jaar geleden op 11 september te horen dat hij keelkanker had. Mijn wereld storte in. Gelukkig bleek de kanker goed te behandelen en was na één operatie en 30 bestralingen de tumor verdwenen. Dat was in februari 2002. We waren zo gelukkig, niets kon meer stuk en we genoten van iedere dag dat we met de familie samen waren. Maar toen kwam er die dag, het was eind september 2002.
Ze hadden een vreemd plekje op de longen van mijn vader gevonden. En eigenlijk wist ik toen al genoeg. We moesten ruim drie weken wachten op de scan, een week later kregen we de uitslag, een dag na de crematie van mijn oom, de broer van mijn vader. En ons vermoeden werd bevestigd, longkanker met twee uitzaaïngen op beide longen. De artsen zouden gaan kijken of chemo nog zou kunnen. Maar helaas, ook dat zat niet mee. Mijn vader was namelijk nierpatiënt en door de chemo zou zijn nierfunctie ernstige schade kunnen toebrengen.
Mijn vader was opgegeven! En hoe lang alles zou duren konden ze niet vertellen. Helaas is mijn vader 6 weken na de diagnose overleden, 2 december j.l.
En niet eens aan kanker, maar aan hartfalen.
We zijn nu ruim twee maanden verder, maar het lijkt wel alsof het verdriet alleen maar erger wordt. Elke dag ga ik hem meer missen. Ik ben op zoek naar lichtpuntjes, maar momenteel is het nog ver te zoeken. Ik mis mijn vader te veel. Ik heb gelukkig heel veel lieve mensen om mijn heen. met mijn moeder, zussen en vriend praat ik veel, dat lucht soms op, soms wordt ik er ook juist verdrietiger door. Maar we vangen elkaar goed op. Het verwerken loopt voor iedereen anders, iedereen gaat op zijn eigen manier mee om. Elke dag is er weer een gevecht met mezelf, mijn verdriet. Elke dag probeer ik er weer wat van te maken, de ene dag lukt het beter als de andere dag. Maar als ik een goede dag heb, dan koester ik die ook. In de hoop dat het een begin is naar betere tijden. Ik wacht op de dag dat het verdriet draagelijk wordt, maar weet ook dat ik daar zelf ook wat voor moet doen. En elke dag hoor ik mijn vader ook zeggen“kom op meid”. Voor mijn vader en familie doe ik mijn best. Ik wil sterk zijn voor mijn moeder en mijn zussen. Maar ik weet dat verdrietig zijn ook mag en zelfs moet. Verdriet moet eruit, tranen horen bij het uiten van emoties, anders krop je alles op. Ik ben nu 23 jaar en heb nog een hele lange toekomst voor me, zonder mijn vader. Dat doet zeer, maar ik weet dat ik juist voor mijn vader mijn best moet doen om toch weer de weg naard e toekomst te vinden en proberen om op een positieve manier die weg te bewandelen. Nu lijkt het nog onmogelijk, maar er komt een dag dat die weg steeds zichtbaarder wordt, dat weet ik zeker en mijn vader zal mij bij elke stap bijstaan!
En probeer ook al die steun om je heen in ontvangst te nemen, het lijkt soms zinloss, maar dat is het absoluut niet. De mensen om je heen kunnen naar je luisteren, je steunen en je liefde geven. Dat kan je aansterken.
Het is een lang verhaal, maar ik wilde gewoon laten zien hoe ik alles heb ervaren. Misschien herken je er iets uit. Herkenning is voor mijzelf erg belangrijk.
Het verwerken moet je zelf doen, maar misschien helpt het om een ander verhaal te lezen en geeft dat steun. Via deze internetsite lees ik veel en haal ik er ook mijn steun uit.
En als je mij wil mailen, dan kan dat natuurlijk altijd, net zoals bij mijn voorgangers. Kijk maar.
Liefs Annemarie
jpeelen@chello.nl
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
