Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Nady
Hat kan zijn dat ik me vergis, maar er zijn zo weinig nieuwe berichten, is dit normaal ?
Groetjes, Nady
Beste Ciska,
Hoe gaat het met je nu ? Kun je alles een beetje verwerken ?
Ik heb het zeer moeilijk, ik kan het niet uit m'n hoofd zetten dat m'n pa er niet meer is.Ik droom over het ziekenhuis en lig te denken aan de tijden die we daar samen doorbrachten.Er gaat geen dag voorbij of ik ween over het verlies van m'n pa.Ik mis hem zo hard dat ik twijfel of dit nog zal overgaan. M'n pa die altijd leven in huis en in onze levens bracht, die ons spaarde voor zijn leed, die mee de moed erin hield om ons niet teleur te stellen, die zichzelf wegcijferde voor ons, ik weet het niet meer hoe ik daarmee moet omgaan dat hij weg is.
Het doet zo zeer, niets kan mij nog boeien, ik zou steeds willen slapen en geen telefoon geen deurbel en geen vragen meer beantwoorden die door m'n hoofd spoken.
Het spijt me dat ik zo negatief doe maar ik schrijf zoals ik me voel.
Ik wens jullie het beste,
Nady
Hallo,
Ik voel me dus precies zo, vooral als ik alleen ben. Nog een paar weken en ik ga met zwangerschpasverlof en daar zie ik zo tegen op! Als je werkt wordt je afgeleidt!
Mijn vader was ook voor mij en mijn zusje alles! Een vader, moeder, vriend, vriendin, belmaatje echt alles.
Ik denk ook erg vaak over de periode in het ziekenhuis, hoe we daar bij hem op de kamer hebben gelegen, die dagen die toch snel omgingen terwijl hij niets meer kon dan alleen slapen. Het afscheid, het verdriet om zijn lijden en het komende gemis, de opluchting dat het voor hem eindelijk voorbij was! En nu zonder hem verder, wat heel erg moeilijk is.
Sterkte,
Heidi
Beste Nady,,
Het is heel goed dat dit allemaal opschrijft.
Dat is ook verwerking.
Mijn vadr zit ook constant in mijn hoofd, ook denk ik terug aan de laatste dagen, maanden van zijn ziekte.
Het is alleen bij jou anders omdat het door een infectie fataal is geworden.
Ben je al naar het ziekenhuis geweest voor een eindgesprek?
Zou ik zeker doen, al zal het heel moeilijk zijn om daar weer te zijn.
Maar dat hoort er allemaal bij.
Misschien is het wel goed om een paar dagen de telefoon eruit en de deurbel stil en een paar dagen even goed slapen en wat aan leumelen en huilen wanneer jij wilt.
Als je daar behoefte aan hebt dan moet je dat gewoon doen. Je lichaam geeft zelf seintjes af waar het aan toe is.
En iedereen doet het op zijn eigen manier.
Maar ik heb weleens gehoord dat een weduwe 6 weken op bed had gelegen, toen kwam ze uit bed en kon ze de hele wereld weer aan!
Sterkte meid en laat afentoe weten hoe het met je gaat.
Ciska
