bruiloft zonder vader

Annemarie

06-12-2002 19:57

Beste mensen,
vandaag ben ik voor het eerst achter dit forum gekomen. Ik vind het een fijn idee dat ik via dit forum met mensen in contact kan komen die net als ik, te maken hebben gekregen met een levensbedreigende ziekte: kanker!
maandag j.l ben ik mijn vader verloren. Mijn vader had longkanker. Maar niet alleen de longkanker heeft ervoor gezorgd dat mijn vader niet meer bij ons is. Zijn algehele toestand was zodanig slecht dat hij, na een lang gevecht, afgelopen maandag afscheid van ons heeft moeten nemen.
6 weken geleden hebben mijn zussen, moeder en ik te horen gekregen dat mijn vader ongeneeslijk ziek is. Maar we hebben nooit de gedachten gehad dat alles al zp snel voorbij zou zijn. Vooral doordat mijn zus 28 februarie gaat trouwen, heeft mijn vader een streefpunt gehad om naar toe te leven. Helaas heeft hij, ondanks zijn sterke wilskracht deze datum niet gehaald.
Helaas zitten wij nu met een heel groot dillema. Zoals het er nu uitziet, willen wij in februarie helemaal geen bruiloft zonder mijn vader, terwijl wij weten dat hij dit wel graag gewild zou hebben. Maar we weten ook dat het verdriet blijft. Wanneer de bruiloft ook plaats vindt, er zal altijd een lege plek blijven, onze vader zal altijd gemist worden. Met heel veel verdriet. Mijn zus zoekt dan ook verhalen van lotgenoten die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Maar ook adviezen van anderen zijn welkom natuurlijk.
Een bijkomstigheid is wel, dat mijn vader heel intensief bij de voorbereiding is betrokken en dus van alles op de hoogte was. Het zag er bijvoorbaat al voor hem schitterend uit. Wanneer de datum verschuift, zal de bruiloft ook anders verlopen omdat niet alle accomodaties beschikbaar zijn.
Momenteel hebben wij groot verdriet en durven ook eigenlijk niet in de toekomst te kijken. Elk uur voel je je weer anders. Verdriet doet zoveel pijn. Het kost je elke ochtend zoveel energie om de dag weer te beginnen. Het is dan ook moeilijk om in de toekomst te kijken. Ik wil ook eigenlijk helemaal niet in de toekomst kijken.
Ik hoop dat er mensen zijn die ons kunnen adviseren, daar zouden wij erg blij mee zijn.
Alvast bedankt,
Annemarie
jpeelen@chello.nl
Heidi

08-12-2002 13:10

Ik denk dat je zus de bruiloft wel moet laten doorgaan. Hij is er niet bij en de dat zal die dag heel duidelijk zijn en de dag zal anders zijn dan als hij er wel bij was geweest. Maar elke andere datum zal zo zijn, hij zal er nooit meer bij zijn. En bij deze datum was hij, zoals je zelf al schrijft, betrokken!
Mijn zwager heeft zijn moeder circa 6 jaar geleden verloren aan kanker en hij was de eerste van het gezin die getrouwd is, ondanks dat het toen 5 jaar geleden was, was het gemis merkbaar!
Ik ben momenteel zwanger van mijn eerste kindje. Mijn vader is overleden in augustus aan kanker en ik was toen 8 weken zwanger. Ik heb het hem verteld en we realiseerde ons dat hij dit kindje nooit zal kennen. Maar, hij wist tenminste dat ook ik een kindje zou krijgen en hij zij ook, terwijl hij zo ziek in het ziekenhuis lag tegen iedereen dat hij weer opa zal worden!
Hij was pas 55 jaar, veel te jong!
Ik ben persoonlijk heel blij dat hij het geweten heeft maar zie wel op tegen de dag dat hij/zij geboren wordt.
En zo zal het ook met de bruiloft zijn. Ik weet wel dat de datum al snel na het overlijden is, amper 2 maanden later. Stel het anders een jaar uit?
Maar nogmaals, het verdriet blijft altijd!
Heel veel succes, zorg ervoor dat je je verdriet ruimte geeft en dat je er over blijft praten. ALs je dat niet kan, zoek deze pagina op!
Heidi
Martha

08-12-2002 19:29

mijn naam is Martha.
Ik ben de zus van Annemarie. Ik ben de gene die gaat trouwen in februari.
We zouden eigenlijk in oktober volgend jaar trouwen. Maar doordat we te horen kregen dat mijn vader longkanker had en deze datum waarschijnlijk niet zou halen, hebben wij de bruiloft naar voren geschoven. We hebben aan mijn vader gevraagd wat hij een goede datum vond. Hij vertelde dat februari/maart hem wel een geschikt moment leek. Het is dus 28 februari geworden. Eigenlijk heeft hij dus de datum uitgekozen.
We wisten dat we een risico namen. We wisten dat hij er mischien niet bij zou zijn. Maar de hoop is sterker dan de angst. Mijn vader is altijd een enorme vechter geweest. Zoals mijn zus al eerder schreef, had mijn vader heel veel meegemaakt. Een hart operatie, broek operatie, een herseninfarct, waardoor hij linkszijdig verlamt is geraakt. Vorigjaar heeft hij keelkanker overwonnen. Altijd heeft hij zich er moedig doorheen geslagen. Daarom was nu de hoop ook zo groot dat hij door zijn vechtlust 28 februari ook zou redden.
Maar hij is er niet meer.
Mijn verstand zegt dat we het juist voor mijn vader moeten laten door gaan. Hij heeft de datum uitgekozen en heeft alle voorbereideingen meegemaakt. Gaan we de datum verplaatsen, dan is het niet meer de dag waarbij hij heeft geholpen met de voorbereidingen.
Maar mijn gevoel is heel bang. Ik ben bang voor het verdriet wat ons nog te wachten staat. Op dit moment ben ik vrij rustig. Ik ben voor mijn vader blij dat hij geen pijn meer heeft. Ik lijk me ook niet te beseffen dat hij er niet meer is. Ik ben echt bang dat het een verdrietige dag gaat worden. Dat heeft mijn vader nooit gewild. Ik weet dat over een jaar ik ook nog verdriet zal hebben, maar mischien kan ik het verdriet dan beter een plek geven. Ik weet het gewoon echt niet.
Ik wil heel graag trouwen. Ik kan er toch niets meer aan veranderen dat mijn vader er niet meer is. Het zal nooit meer de dag worden die mijn vriend en ik zich hadden voorgesteld.
marjan

08-12-2002 23:17

Beste martha, volgens mij hebben jullie geen advies nodig over jullie keuze.
In jullie beider verhalen staat al duidelijk wat jullie willen.
Over het stukje van het verdriet op die dag, onze zoon is overleden op 24 april en pas na een maand of 5 kwam het grote overspoelende verdriet.
Op een wonderlijke manier lukt het ons steeds om op hele bijzondere datum's de lach en de tranen in harmonie te laten zijn.
Jij vindt het heel belangrijk dat je vader deze dag mede georganiseerd heeft, dat zal je over 10 jaar nog bijstaan, niet dat je mascara doorliep van het huilen.
Als je een dierbaar persoon verliest dan mengen huilbuien(tjes) zich met je leven, daar is niks mis mee.
veel geluk op 28 februari
Marjan
Jacqueline

09-12-2002 13:46

Jullie hebben beide inderdaad zoals Marjan schrijft al een keuze gemaakt. Jullie vader is degene die zich nog met de datum heeft kunnen Ã‚Â´bemoeienÃ‚Â´…hij wilde dat je zus op 28 februari ging trouwen…ik zou deze dag door laten gaan, ondanks het verdriet, het gemis en de pijn.
Ik heb hier een aantal maanden geleden ook mijn verhaal gedaan over het overlijden van mijn schoonvader. Vorige jaar 24 december kregen we te horen dat hij longkanker had..op 22 februari is hij op 61 jarige leeftijd overleden. Wij (mijn vriend en ik) hadden net een huis gekocht, wat hij alleen vanaf fotoÃ‚Â´s heeft kunnen zien omdat hij te ziek was om mee naar de bouw te gaan, en mijn vriend heeft zelf de keuken gemaakt.Iets waar zijn vader supertrots op was, maar ook deze heeft mijn schoonvader nooit kunnen zien…dat doet pijn, en ik heb daar nog steeds moeite mee. Er waren nog zo veel dingen die hij wilde. Ik heb na de crematie via het crematorium een ring uitgezocht en na de asverstrooiing hebben we wat as bewaard en in deze ring laten plaatsen. Zo draag ik hem nog dagelijks bij me.
En neem maar van mij aan, dat jullie vader op 28 februari er op zijn manier wel bij is hoor.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe de komende tijd, en probeer er met een lach en een traan op 28 februari een mooie dag van te maken.
Jacqueline
wil

10-12-2002 21:34

beste marta.
als ik jou verhaal zo lees en die van je zus dan staan jullie er best moeinlijk voor . maar omdat jullie vader er zich zo mee bezig heeft gehouden 28 februdan zou ik die datum gewoon aanhouden .hoe je het ook zal doen het blijft zwaar zou je het volgendjaar doen dan komt het gemis toch en vooral omdat het jou trouwdag is . je vader zou het zo hebben gewild 28 febru. wij hebben wel makelijk praten hoor altans over je trouwdag dan he .maar neem van mij aan het gemis blijft ook over 1 of 2 jaar.ik heb mijn man 8 febru verloren aan kanker en mis hem elkedag hij was 49 jaar . en ik zeg er is niks zwaarder dan een rouwproses van een dierbare en dat blijft . ik wens jullie heel veel sterkte voor nu en straks en laat het even weten als je trouwd oke . knuf van wil
Bertyrus

17-12-2002 23:12

uitstellen
martha

19-12-2002 09:48

Beste mensen,
Allemaal bedankt voor jullie reactie's.
Ik heb jullie adviezen heel serieus genomen. Bijna alle reactie's hebben mijn voorgevoel bevestigd en dat had ik nodig.
Mijn vriend en ik hebben besloten om de bruiloft door te laten gaan.
Diep van binnen wilde ik het door laten gaan, maar toch had ik grote wijfel, gewoon omdat ik niet weet hoe ik mij voel tegen die tijd. Het is heel kort na het overlijden van mijn vader, maar ik zal er gewoon geen prettig gevoel aan overhouden als we de datum verzetten. mijn vader heeft gezegd, nog voor hij dood ging, “mocht ik de bruiloft nou toch niet redden, laat het dan gewoon doorgaan”.die woorden staan me erg bij. Over een jaar weet ik inderdaad ook niet hoe ik me voel.
Ik hoop en ik weet dat het een mooie dag gaat worden. Het zal inderdaad een dag met een lach en een traan worden, het wordt een dag die deuren opent voor de toekomst.
Hartelijk badankt voor jullie reactie's.
Groetjes Martha
Lies

21-12-2002 00:00

Martha, ik denk dat je bruiloft door het verlies van je vader nÃƒÂ³g specialer zal zijn dan een bruiloft altijd al is! Iedereen zal je vaders aanwezigheid duidelijk voelen…en hÃƒÂ©…misschien is hij er ook gewoon bij…

bruiloft zonder vader

Annemarie

Heidi

Martha

marjan

Jacqueline

wil

Bertyrus

martha

Lies