gevochten

loes

01-11-2002 23:30

Mijn moeder is 17 oktober j.l overleden aan kanker en als ik dan hoor en zie hoe dat allemaal gegaan is kan ik het nog niet geloven,
Het begon allemaal met een onschuldige oorpijn ze is door haar huisarts door verwezen naar het ziekenhuis en die zeiden dat ze maar extra medicijnen moest nemen omdat ze niets konden vinden na enige tijd en lang wcahten gingen ze toch maar even kijken in haar hals omdat ze daar iets van een verdikking voelde.
ze hebben toen wat weg gehaald en op kweek gezet maar na een week zat er zo een bult in haar hals dat nog meer pijn veroorzaakte in haar oor de arts had wel 2 weken later de uitslag en alles was goed maar toen de pijn echt niet meer houdbaar was kreeg ze een vervangendarts en die zei al gelijk ze hadden toen al meoten zien dat het niet goed was en die verwees haar weer door naar een ander ziekhuis maar na een aantal onderzoeken kregen wij daar de mededeling dat ze niets meer voor mijn moeder konden doen en werd ze weer dorr verwezen maar dan naar de kankerinstituut eerts zeiden ze nog nou we kunnen de chemo en bestraling gelijk samen doen dan is het wat krachtiger maar ze moest dan wel papaieren ondertekenen omdat het voor hun zelf ook ng een onderzoek was waar ze mee bezig waren en omdat me moeder nog zo graag wilde ging ze daar voor de kanker zat in haar mond op haar tong gehemelte slokdarm naar beneden en het eindigte tussen haar borsten maar er was nog wel hoop omdat er geen verder uitzaaiingen waren naar haar longen ect.ect.
na 3 chemokuren en een aantal bestralingen werd me moeder steeds zwakker en kreeg steeds meer koorts de artsen wisten niet waar het vandaan kwam en de ene longfoto na de ander werd gemaakt maar niets tevinden lever ook niets noema maar op dat was alllemaal goed dus ze kreeg steeds meer medicijnen en antibiotica noema maar op maar de koorts bleek wat blijkt een longfoto is niet helder zodra een persoon die kuren krijgt zeiden ze maar een petscan daar zie je alles op en ineens met wel een gewonen foto konden ze zien dat haar longen van boven naar benenden helemaal onderzaten het gevolg uren aan haar bed wachten en haar in de gaten houden zodat ze niet zou gaat stikken en dat ze neit alleen was en de verdriet die we hebben ze was nog maar 57 en mijn vader is nuhelemaal alleen kijk aande enen kant denk ik ze heeft nu rust en geen pijn meer maar is dat nou echt zo ik wordt gek van verdriet en weet niet meer wat ik moet doen het was slopend vooor iedereen we hebben continu elkaar afgewisseld en hebben ook wel eens 2 nachten en dagen door gebracht ook al konden we niets meer doen ze heeft gevochten maar ooo wat mis ik haar ik hoop dat iemand ook zo iets heeft mee gemaakt ik weet niet wat me nu nog allemaal teverwachten staat ik wacht op een reactie alsvast bedankt gr loes
Harriette

03-11-2002 12:28

Lieve Loes,
Allereerst gecondoleerd met je moeder. Wat erg dat je dit allemaal heb moeten meemaken.
Het is ook allemaal nog zo vreselijk vers.
Een aantal dingen uit jouw verhaal herken ik uit mijn eigen situatie. Mijn moeder is nu drie jaar geleden overleden, en was ook erg ziek (borstkanker met overal uitzaaingen). Ik was nog de enige thuis, en heb samen met mijn vader haar tot het laatste toe verzorgd. Het was zwaar, omdat je zoals jezelf ook al schreef, soms dagen achter elkaar bij haar zat en eigenlijk niets kon doen.
En nu al die druk weg is, dan is het in een keer zo stil en voel je je leeg. Tuurlijk gun je je moeder geen pijn meer toe, maar het is zo moeilijk om iemand te verliezen, vooral volgens mij als het een ouder is.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik nu na drie jaar het er nog steeds wel moeilijk mee heb, vooral een aantal beelden zal ik nooit meer vergeten.
Als je het fijn vind kunnen we er eens verder over praten, want ik heb gemerkt dat een luisterend oor je soms wat kan opluchten!
Lieve Loes, heel veel sterkte en ik denk aan je! Ook sterkte gewenst voor je vader!!
Groetjes,
Harriette
wil

03-11-2002 16:14

lieve loes .
eerst gecondeleerd met het verlies van je moeder.
het is allemaal zo moeinlijk he .eerst een zware zorg en dan het verlies dat is erg zwaar . je hebt alles gedaan wat je kon voor je moeder egt alles.en dan komt de leegte en de gedachten van haar ziekte die zullen nog vaak door je hoofd gaan hoor en het klinkt nu allemaal vreemt loes ik weet het . maar er komt een tijd dat je ook aan de fijne dingen denkt die je met je moeder hebt mee gemaakt duurt even maar het komt nu is het nog zo vers he .hou je verdriet niet fast laat het maar gaan dat hoort er ook bij rouwen is een van de zwaarste dingen in het leven wat een mens door moet maken . er staat geen tijd voor hoor . ik heb het ook mee gemaakt met mijn man bijna 9 maanden geleden en mijn ouders ik weet hoe zwaar het is . ik wens je heel veel sterkte en kracht toe voor nu en de tijd die nog komen gaat ook voor je vader en de rest van je fam. en als je me wil mailen mag dat altijd .
groetjes en knuffel van wil.
jolanda

04-11-2002 19:17

he loes ik heb je verhaal gelezen bah word je niet vrolijk van
en dan te denken dat ons het nog staat te wachten ,mijn pa vecht nu alles bij alles al twee jaar het is begonnen met tongkanker dat is vorig jaar december weggehaald en blijkt dat hij twee tumoren bij de hersenen heeft zitten maar voor dat dit alles gebeurde konden ze bij hem ook niets vinden.
Hij is nu ook een terminale patient dat houd in dat hij ook in de laatste vase zit.
En ze kunnen ons ook niet vertellen hoe hij zal sterven en ik weet ook hoe intersief het allemaal is .
Mijn schoonmoeder is afgelopen april overleden aan maagkanker we kregen alles tegelijk .
Ik kan je maar een raad geven kop op en je moet hoe hard het ook is door met je leven ,je moet het een plaatsje geven in je leven dan zal het een stukje makelijker voor je worden,
Je moeder zou het ook zo voor je gewild hebben dus kop op doe het voor je moeder.
Groetjes Jolanda
jolanda

04-11-2002 19:18

hallo loes hier ben ik nog ff ik ben niet die andere jolanda want ik zie dat er hier nog een is ik ben jolanda b
Yvonne Bosman-van der Helm

06-11-2002 12:21

Lieve Loes,
Wat Jolanda geschreven heeft, heeft ze gelijk in. Je moet hoe hard het ook klinkt, doorgaan met je leven en dat wilt je moeder ook.
Kijk, mijn man Gerard is op 29 mei 2002 overleden aan borstwerveltumoren.
Hij heeft 1,5 jaar pijnen geleden. Toen hij in mijn armen stierf, heeft hij geen pijn geleden. Ik mis hem heel erg. De laatste woorden van hem was: Schat, je bent een supervrouw, ik hou veel van je, ga door met je leven, zoek een geluk!".
Nu, na 5 maanden, zie ik weer licht in het leven en dat wilde Gerard ook.
Ik pak nu alles weer langzamerhand de draad op, ben weer begonnen met werken. Iets doen wat je leuk vindt. Ik eet ook meer.
Kom op meid, na regen komt zonnenschijn.
Liefs en sterkte!
Yvonne
loes

06-11-2002 15:55

ooo wat erg dat ik dit hoor je bent er nog lang niet en dit bedoel ik niet rottig hoor maar wat ik je alleen wil zeggen bereid je een beetje voor ik weet dat dat heel moeilijk is ik zat ook steeds in het ziekehuis van ik ga gewoon denken dat het erger is als de artsen komen dan komt de klap niet zo hard aan niets is minder waar maar wat me wel heel goed heeft geholpen is schrijven en praten en me gaan afvragen wat er alleen gebeuren kon ipv komen gaat ik hoop dat je me een beetje volgt klinkt geloof ik nu heel gek!!
Ik weet wat je nu voelt de angst het is vreselijk je hoopt dat het gauw over is omdat hij dan geen pijn heeft maar je woede van binnen dat hij nog lang bij je moet blijven knaagt aan je.
Maar we moeten eerlijk blijven het is beter zo anders wordt het een kasplantje en dat wil hij ook niet toch ik heb ook vaak gedacht hoor van nou ma dan heb je maar pijn maar ga niet weg niet nu nog je kan je kleinkind niet zien opgroeien en dat doet zo een pijn nu nog mijn dochter heeft het erover zodra ik weg ga zegt ze gelijk mama naar oma in ziekehuis en als het donker wordt dan gaan we naar de sterren zwaaien en dat is voor haar dan haar oma maar de pijn die ik dan van binnen voelt gaat niet weg het worden er steeds meer het gemis de angst de vragen die ik van haar wil weten en dat kan gewoon niet meer maar ik zal je wat zeggen geniet nu nog echt van hem nu het nog kan en wil je nog wat met hem bespreken doe het dan nu het is zo belangrijk om zoiets nu tedoen straks kan het niet meer en dan zit je met al die vragen en dingen die je wilde vertellen ik hoop dat je dit doet ik was niet met alles op tijd en het vreet aan me
Veel liefs loes
wil

06-11-2002 22:04

beste yvonne.
ik vind het fijn om telezen dat het al wat beter met je gaat gelukig.en dat je weer aan het werk bent is ook goed voor je . ja ik weet waar over je praat ik heb mijn man 8 febru van dit jaar moeten missen aan kanker hij was nog maar 49 jaar en dat doet zo een pijn . ook ik heb stukje bij beetje het leven weer opgepakt maar er zijn dagen bij en dat zul jij ook zo ervaren dat het zo moeinlijk is het gemis .maar jou gerard en mijn ron hebben gezecht maak er wat van ,dus meid hoe zwaar en moeinlijk het ook is . wij moeten wel en zo zijn er zo veel mensen jong en oud die door deze fase moeten . ik wens alle mensen hier veel sterkte en kracht om door tegaan .kus wil
jolanda

09-11-2002 14:30

best yvonne ik ben hellemaal gelukkig als ik hoor dat het weer beter met je gaat,
nadat ik toen hoorde dat het niet goed met je ging.
Ik kan nog maar een ding zeggen ga zo door dat zou je man alleen maar gelukkig mees wesen.
vele groetjes van deze kant en een dikke knuffel.
Michel

12-11-2002 21:41

Lieve mensen,
mijn moeder 50 is in july overleden t.g.v. nierkanker en het kost me veel moeite.
Het gaat wel redelijk, maar ik moet altijd denken aan de gedachten van mijn moeder.
Het is een hel voor haar geweest en dat doet me het meeste verdriet.
Ik heb veel steun aan mijn gezin wesley 3, lucas 10 mnd en mijn vrouw die haar moeder 4 jaar geleden verloor.

gevochten

loes

Harriette

wil

jolanda

jolanda

Yvonne Bosman-van der Helm

loes

wil

jolanda

Michel