Wat nu.....?

Sis

18-10-2002 14:42

Hoi,
Mijn moeder (47) gaat steeds meer achteruit (ze heeft slokdarmkanker en de artsen hebben de hoop opgegeven)
Ze is nu heel erg bezig met het euthanasie verhaal, alles is al ingevuld en de artsen zijn al ingelicht.
Aan ons heeft ons te kennen gegeven dat ze niet veel meer pijn kan verdragen.
Ze heeft nu al de maximale hoeveelheid morfine, de pomp kan wel hogerop gezet worden maar dan zal ze 24 uur per dag slapen of geestelijk in de war raken en dat wil ze niet.
Soms weet ik gewoon niet meer wat ik moet, dan ligt ze in bed en gilt het uit van de pijn , dat gaat me door merg en been, ik kan er gewoon niet tegen!
Ik sta echt helemaal achter haar beslissing, maar er zijn mensen die dat niet begrijpen en zeggen ?je wilt je moeder toch niet verliezen, probeer haar toch om te praten?.
En omdat ik er vrij makkelijk over kan praten hebben mensen het idee dat het me helemaal niets kan schelen.
Dat doet zo ontzettend veel pijn, ik ben ook echt helemaal op, maar wij moeten wel sterk zijn anders geeft mijn moeder de moed helemaal op!
Wat moet ik anders doen? ?
Liefs Sis
Esther

19-10-2002 08:47

Hoi sis,
Aan jouw verhaal te merken kan het jouw wel degelijk schelen!
Ik vind het ook erg knap en goed dat je achter de beslissing van je moeder staat!!! Het is voor de buitenwereld altijd erg moeilijk te begrijpen waarom iemand zo'n beslissing maakt!
Zeg tegen de mensen die dat niet begrijpen, dat ze het ook niet hoeven te begrijpen als jullie het zelf maar begrijpen! Dat is meer dan genoeg!
Ik hoop ondanks dat het einde toch wel nadert, dat jullie nog een aantal leuke en mooie dagen met elkaar hebben!!
Heel veel sterkte Esther
koos

19-10-2002 08:49

lieve Sis,gewoon jezelf blijven, je staat achter de beslissing van je moeder, mooier kan het toch niet, laat een ander maar praten en doe wat jezelf het beste lijkt.
Nog heel sterkte, de komende tijd.
groetjes Koos
marjan

21-10-2002 00:24

Hallo sis,
natuurlijk moet je achter de beslissing van euthanasie blijven staan.
En als jij nu sterk wil zijn voor je moeder is dat goed.
Blijf vooral doen wat jij wilt, want deze keuzes kun je niet een tweede keer maken.
Jij bent degene die straks vrede moet hebben met de keuzes die je hebt gemaakt.
Zelf snap het nut van onnodig lijden niet, wat maakt het uit dat je en stukje van je sterven overslaat.
Er wordt veel gezegt en geprezen over diegene die vochten tot het laatste moment.
Ik vind het erkennen van en neerleggen bij het onvermijdelijke ook heel sterk.
Onze zoon is heel onverwacht in het ziekenhuis tijdens zijn slaap is overleden en nadat we wisten dat hij nooit meer kon genezen, zijn we dankbaar dat het zo is gegaan en hem veel onnodig lijden bespaart is gebleven.
Daarnaast missen we hem vreselijk,
Groetjes Marjan
wil

22-10-2002 18:36

HALLO SIS
de mensen om je heen weten niet wat je moeder en jullie door staan zij kunnen zich niet in denken wat het is om ziek te zijn en veel pijn te hebben .
ik vind dat je moeder en jij een goede keuze hebben gemaakt en je zal zien dat als het zo ver is je er straks toch een goed gevoel aan over houd. het is uiteindelijk de keuze van je moeder en niet van de buitenwereld.laat de mensen praten sta er boven .ik weet dat het makelijk gezecht is maar doe dat .
ik wens je heel veel sterkte en kracht
groetjes van wil.
Jacqueline

23-10-2002 15:48

Hoi Sis
Ik vind het heel goed dat je achter de keuze van je moeder staat. Je kan niets anders doen. Het is haar wil, en ik kan me het ook heel goed voorstellen. Pijn hebben en weten dat je toch niet meer beter wordt…het moet verschrikkelijk voor jullie zijn.
Mijn schoonvader is in februari overleden aan longkanker. Hij had er het probleem bij dat zijn hart op hol was geslagen en dat de doktoren dat niet meer met medicijnen onder controle konden krijgen. Op een donderdagmiddag kregen we een telefoontje dat hij niet meer verder wilde. Euthanasie was op dat moment een probleem omdat dat te veel een papierwinkel zou worden en mijn schoonvader zo snel achteruitging, dat ze dachten dat hij zo lang niet meer kon wachten. Met de dokter hebben we toen besloten om morfine op te gaan bouwen. Mijn schoonvader heeft na dat gesprek ons een hele tijd aan liggen kijken (praten kon hij bijna al niet meer) en toen hebben wij tegen hem gezegd dat wij helemaal achter zijn beslissing stonden..op dat moment zag je dat hij rust kreeg. Het klinkt heel gek maar zijn hartslag werd rustiger, hij probeerde wel te huilen (uit dankbaarheid) maar zelfs dat lukte niet meer door de morfine.
Op vrijdagochtend is hij heel rustig ingeslapen.
Wij hebben tot op de dag van vandaag geen spijt van de Ã‚Â´toestemmingÃ‚Â´. Je hoort heel vaak dat mensen die zo ziek zijn daarop liggen te wachten. Ze vechten door totdat ze van de familie te horen krijgen…ga maar, het is goed zo…wij redden ons wel.
Ik hoop dat je uit mijn verhaal een beetje haalt dat je niet de enige bent die voor zoÃ‚Â´n beslissing staat…ik vind het knap van je dat je er over kan en durft te praten, want vaak zijn zulk soort beslissingen toch heel moeilijk. Er niet over praten maakt het wel alleen maar moeilijker hoor.
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte in de komende tijd..
Groetjes
Jacqueline

Wat nu.....?

Sis

Esther

koos

marjan

wil

Jacqueline