HOI MART.
je vroeg of er veel pijn was dat verschilt van mens tot mens denk ik mijn man had de laatste dag feel pijn en heeft er morfine voor gehad .en ik hoop echt dat het met jou vader nog lang goed gaat .hoop nog eens wat van je tehoren hoe het gaat .
veel sterkte ook voor je fam .
knuffel van wil.
Ik weet niet hoe het bij de meeste patienten is maar onze oncoloog zei van af het begin al dat hij geen pijn hoeft te hebben en dat hij het zeker niet zal gaan merken. Ik moet eerlijk zeggen. Ze heeft gelijk gehad. Hij heeft zeker wel pijn gehad maar dat kwam door de lever doordat die ging opzetten. Maar doordat hij pijn had kreeg ie morfinepleisters en toen de pijn erger werd en niet meer onderdrukt kon worden ging hij aan de morfinepomp. En ja wat de fabels ook zijn aan de morfine maak je suf. Echt waar. Hij had de morfine pomp en ging steeds met zijn gedachten steeds verder weg. Hij heeft een goed moment gehad waardoor 1 heel goed gesprek kwam. Ze noemen dit ook wel eens een opleving. Maar gelukkig hebben we in dat gesprek heel wat over en weer kunnen bespreken waardoor het leven nu wat makkelijker is. Maar ik kan je haast garanderen als ie aan de morfine gaat en zeker morfine pomp dat hij zeker niets gaat merken van de laatste uren. Ik wens je heel veel sterkte en als er wat is kan je me altijd mailen.
Veel liefs en sterkte
Sandra
Ik zit nu dus in het buitenland maar m'n familie belde me net dat het niet goed gaat. Eerst was hij nog op en werkte hij af en toe maar nu ligt hij alleen nog maar op bed. Daarom neem ik morgen 1 van de eerste vluchten naar Nederland en blijf daar. Hij heeft af en toe pijn maar (nog) niet zo heel erg.
Zo zie je maar dat het heel snel gaat. Ruim een week geleden was hij nog volop aan het werk en wisten we nog van niks en nu is hij al heel erg achteruit gegaan!
Naar omstandigheden gaat het nu redelijk.
Ik schok wel toen ik hem zag. Een maand geleden had ik hem voor het laatst gezien en hij was nu erg mager en witjes. Vorige week is hij erg achteruit gegaan.
Van 5 dagen nog gewoon werken naar zowat de hele dag op bed liggen en niks meer kunnen doen zowat. Nu blijft het redelijk hetzelfde. Morgen met de dokter praten over een buisje omdat hij bijna niet meer kan eten.
Verder ligt/zit hij de hele dag zonder wat te doen omdat bijna niks meer hem interesseert.
Moeilijk allemaal ja, ik probeer hem te helpen maar ik weet niet zo goed waarin. Ook omdat hij niet goed over z''n gevoelens kan praten is dat best lastig.
Liefs Mart
BESTE MART.
Fijn om telezen dat het na omstandigheden redelijk gaat.en dat het voor de naasten erg moeinlijk is dat weet ik .en vooral omdat je weet hij word niet meer beter een gevoel van onmacht je kunt niks doen en dat is zo erg .je zecht ook zelf al dat je vader vutloos is en wijnig zecht. mart al zit je alleen maar bij je vader dat is mischien voor je vader algenoeg en komt hij van zelf wel ?? met vragen naar jou .je kunt er alleen maar voor je vader en moeder zijn mart machteloos dat blijft het.moe is je vader?ik hoop mart dat hij zich nog een beetje goed gaat voelen als hij wat eten binnen krijgt.en als je me eens wil mailen mart dat mag hoor .ik wil best naar je luisteren en als ik je raad kan geven zal ik dat zeker doen.
laat nog eens wat van je horen.
knuffel wil.
rowi1952@hotmail.com.
ps sterkte morgen.
Bij mijn vader werd op 1 mei 2002 slokdarmkanker vastgesteld. Tal van onderzoeken volgden, o.a. scan/endo-echo. Er waren geen uitzaaiingen en hij zou geopereerd kunnen worden. Alvorens kreeg hij chemo (6 weken iedere dag met een draagbaar chemokastje en dan 2 extra chemo dagen in het ziekenhuis) en 6 weken bestraling. Hij zag er verschrikkelijk uit, woog nog maar rond de 60 kg, maar bleef van de dag dat de kanker werd vastgesteld positief en een knokker!
Na die behandelingen opnieuw een scan en de chemo/bestraling had aangeslagen. Dolgelukkig waren we want dat zou betekenen dat hij geopereerd kon worden.
Mijn vader werd geopereerd (30/09), de gehele slokdarm werd verwijderd + bovenste gedeelte maag, van het overige gedeelte maag werd een nieuwe slokdarm gemaakt. De operatie slaagde en er waren geen afwijkingen geconstateerd.
Mijn vader zag er heel goed uit en het was alleen maar een kwestie van herstellen.
Op 04/10 was ik weer bij hem in het ziekenhuis en hij zag er niet goed uit.
De volgende dag hoorden we dat er complicaties waren opgetreden. Slechte doorbloeding aders/infecties en dat ze met spoed moesten opereren. De nieuwe ingezette slokdarm bleek afgestorven te zijn en werd verwijderd. Als noodoplossing werd er, wat er nog van de maag over was, een maagstoma gemaakt. Mijn vader werd licht slapende gehouden en we moesten op de goede afloop hopen.
Op dat moment wist ik dat het niets meer zou worden. Ik wist dat mijn vader de vechtlust haalde uit het feit dat hij weer gewoon had kunnen eten. Voor ons een normaal iets maar voor mensen met o.a. slokdarmkanker een droom.
Tijdens zijn ziekte was eten een obsessie voor hem, zelfs op een kopje koffie verheugde hij zich. Dat had hij nu dus allemaal kunnen vergeten. En wie kon beweren dat de kanker na de laatste operatie uit zijn lichaam was, misschien weer die lijdensweg van chemo/bestraling??? Ik heb alleen maar zitten hopen op de allerbeste oplossing voor mijn vader, ook al zou het betekenen dat ik hem zou verliezen. Met mijn familie zijn we de laatste dagen steeds bij hem gebleven en hebben tegen hem gepraat dat hij maar eens aan zichzelf moest denken. We waren er allemaal bij toen hij op 07 oktober stierf. We waren allemaal natuurlijk heel bedroefd maar ook blij dat hij nu zijn rust had gevonden. Tot en met de begrafenis hebben we alles zelf gedaan. Mijn vader afgelegd, aangekleed, in zijn kist gelegd en deze gesloten, hem begleid in en uit de kerk en in zijn laatste rustplaats, zijn graf. De mis werd verzocht door zijn eigen broer.
Tijdens zijn ziekte hebben wij allemaal mijn vader als prioriteit 1 in ons leven gesteld. Het geeft ons nu allemaal een heel goed gevoel wat wij nog voor hem hebben kunnen doen/hadden gedaan.
Natuurlijk ben ik heel verdrietig dat hij is gestorven, ik mis hem nu al heel veel. Maar ik had het voor hem veel erger gevonden als hij “goed” uit de spoedoperatie
was gekomen wetende wat voor operatiesonzekerheden hem nog allemaal te wachten zou staan. Heel veel houden van iemand betekent ook dat je deze persoon moet kunnen loslaten. Ik wens iedereen welke in een soortgelijke situatie zit alle kracht toe en gelukkig zijn er ook mensen welke wel van kanker kunnen genezen, daar ben ik van overtuigd.
Lian
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's