Verwerking...

Nienke

03-09-2002 18:57

Al vier jaar geleden werd bij mij geconstateerd dat ik een melanoom (kwaadaardige vorm van huidkanker) had op mijn arm, die voor mij tot dat moment niet meer dan gewoon een lelijke wrat was. Deze werd operatief verwijderd en hierbij ook twee lymfeklieren uit mijn oksel om te kijken of hier uitzaaiingen in zaten. Dit bleek ook zo te zijn. Nuchter zetsienjarig meisje als ik toen was, sloeg ik me er dapper doorheen en heb twee zware operaties ondergaan, zonder daar ook maar rouwig om te zijn ofzo. Ik heb zelfs onwijs veel lol gehad met al het ziekenhuispersoneel en de patienten om me heen. Ja je moet toch wat als je je verder gezond voelt…Zo dacht ik er toen over tenminste…
Vandaag is bij mij de zoveelste moedervlek weggehaald, gewoon omdat ik het weer eens niet vertrouwde. Ik heb gewoonweg geen vertrouwen meer in mijn eigen lichaam en ben zo ontzettend bang dat de kanker weer toeslaat en me weer te grazen neemt, maar dan grootser en met meer geweld…en dat ik er dan niet zo goed van af kom.
Toen ik vandaag huilend op de operatietafel lag, dacht ik: en nu moet het toch eens afgelopen zijn, wat is er over van dat meisje dat zo nuchter en zo dapper was? Ik voel me echt een wrak op dit moment…en eigenlijk al veel langer…
Ik ben alleen zo bang dat als ik ermee naar buiten kom dat mensen vinden dat ik zeur. Het is immers al zo'n tijd geleden! Iedereen denkt dat het goed met me gaat. En dat is ook wel zo, maar dat is puur lichamelijk. Geestelijk voel ik me echt een wrak…Ik voel me hierin zo alleen! Ik heb genoeg mensen om me heen die ik in vertrouwen kan nemen, en dat heb ik ook wel eens gedaan, maar ze zullen me nooit helemaal begrijpen…
Zo dat lucht op zeg, nu weet tenminste iemand hoe ik me voel, ook al kennen jullie me niet…THX!!!
Nienke
marjan

03-09-2002 21:42

hoi nienke,heb je bericht gelezen en vond dat ik even terug moest schrijven.
ik ben 43 en moeder van twee kinderen en bijna oma.
lieve schat dat je het na vier jaar nog moeilijk heb en nu eigenlijk veel meer als toen is heel normaal, op het moment dat het je overkomt ga je ervoor en word je geleeft en daarna krijg je iegenlijk pas de tijd om na te denken.
Geloof me je bent niet de enige die in het begin heel stoer is en dan heel kwetsbaar.
het is niet zo gemakkelijk als dat je naar buiten laat merken, het is zwaar en pijnlijk.
Dat je je vertrouwen kwijt ben in jezelf is naar mijn mening ook normaal,duurt ook heel lang voor je dat weer terug hebt.
Toch wil ik je aanraden er veel over te praten en vooral met mensen waar je goed mee om gaat.
Nee,Lieverd je zeurt echt niet je heb alle recht om te vertellen waar je mee zit dat je bang bent en het af en toe niet meer ziet zitten.
Iemand die echt om je geeft zal proberen om zich in te leven in jouw probleem,natuurlijk snappen ze niet echt wat je bezig houd maar zal toch zijn best doen.
En denk nooit Ik ben de enige want er zijn heel veel mensen die zich zo voelen maar nog niet zo ver zijn om het te vertellen of op te schrijven.
Je begrijpt dat ik dit natuurlijk niet uit mijn duim zuig maar spreek uit ervaring.
Ik heb zelf twee keer leukemie gehad (en nog) dus weet waar je over praat.
De laatste keer dat het weer op kwam zetten is een jaar geleden en ook ik ben tijdens de kuren gewoon doorgegaan, met lief zijn en leuk doen de tranen waren voor mezelf.
Ook ben ik gewoon blijven werken tijden de chemo , ben nu een jaar verder en ben nu halve dagen aan het werk omdat ik mezelf tegen kwam en de zelfde vragen had als jij.
Door toch veel te praten met mensen voel ik me een beetje beter.
Lievert ik hoop dat je goed door de operatie heen bent gekomen en wens je heel veel kracht en moed.
Ik hoop dat je na deze reactie even naar buiten kijkt naar de zon en dan zegt tegen jezelf ÃƒÂK HOU VAN JE EN IK KAN STRAKS ALLES WEER AANÃ‚Â¨
lieve groetjes marjanNienke schreef:
>
> Al vier jaar geleden werd bij mij geconstateerd dat ik een
> melanoom (kwaadaardige vorm van huidkanker) had op mijn arm,
> die voor mij tot dat moment niet meer dan gewoon een lelijke
> wrat was. Deze werd operatief verwijderd en hierbij ook twee
> lymfeklieren uit mijn oksel om te kijken of hier uitzaaiingen
> in zaten. Dit bleek ook zo te zijn. Nuchter zetsienjarig
> meisje als ik toen was, sloeg ik me er dapper doorheen en heb
> twee zware operaties ondergaan, zonder daar ook maar rouwig
> om te zijn ofzo. Ik heb zelfs onwijs veel lol gehad met al
> het ziekenhuispersoneel en de patienten om me heen. Ja je
> moet toch wat als je je verder gezond voelt…Zo dacht ik er
> toen over tenminste…
>
> Vandaag is bij mij de zoveelste moedervlek weggehaald,
> gewoon omdat ik het weer eens niet vertrouwde. Ik heb
> gewoonweg geen vertrouwen meer in mijn eigen lichaam en ben
> zo ontzettend bang dat de kanker weer toeslaat en me weer te
> grazen neemt, maar dan grootser en met meer geweld…en dat
> ik er dan niet zo goed van af kom.
> Toen ik vandaag huilend op de operatietafel lag, dacht ik:
> en nu moet het toch eens afgelopen zijn, wat is er over van
> dat meisje dat zo nuchter en zo dapper was? Ik voel me echt
> een wrak op dit moment…en eigenlijk al veel langer…
> Ik ben alleen zo bang dat als ik ermee naar buiten kom dat
> mensen vinden dat ik zeur. Het is immers al zo'n tijd
> geleden! Iedereen denkt dat het goed met me gaat. En dat is
> ook wel zo, maar dat is puur lichamelijk. Geestelijk voel ik
> me echt een wrak…Ik voel me hierin zo alleen! Ik heb genoeg
> mensen om me heen die ik in vertrouwen kan nemen, en dat heb
> ik ook wel eens gedaan, maar ze zullen me nooit helemaal
> begrijpen…
>
> Zo dat lucht op zeg, nu weet tenminste iemand hoe ik me
> voel, ook al kennen jullie me niet…THX!!!
>
> Nienke
Nienke

04-09-2002 18:54

Dank je Marjan voor je berichtje, aan zulke bemoedigende praatjes heb je heel veel. Maar dat laatste wat je zei, dat ik echt weer van mezelf kan gaan houden…dat zal nog wel even duren.
Ik mag blij zijn dat ik nog leef, want je leest hier zoveel andere verhalen…en daar ben ik me echt van bewust, maar die ANGST…dat is onbeschrijflijk…
Het klinkt misschien alsof ik gek ben, maar ik kan me wat dat betreft van mensen die ernstig psychisch in de knoop zitten wel voorstellen dat ze zichzelf gaan verwonden ofzo. Niet dat ik daar zelf over denk, maar ik denk dat ze dat doen om te bewijzen dat ze hun lichaam net zo hard terugpakken als dat het hun pakt…snap je? Gewoon het gevoel dat je niet in de hand hebt wat je lichaam met je uitspookt. Het gevoel van onmacht…
Het klinkt misschien net alsof ik ernstig in de knoop zit met mezelf, maar ik geloof dat het nog niet zo dramatisch is…ben gewoon vreselijk aan het nadenken en piekeren…het beheerst wel een deel van mijn leven, maar nog niet mijn hele leven.
marjan

16-09-2002 21:14

He Nienke, heb even een poosje niets van me laten horen maar heb wel aan je gedacht.
Ben benieuwd hoe het nu met je is.
Ik moet morgen zelf voor controle naar het Vu dus ben vandaag ook niet zo te spreken.
maar oke ik hoop dat het inmiddels iets beter met je gaat.
En nog even een ding Gek ben je beslist niet en dat je er geestelijk mee bezig ben is normaal.
Eerlijk gezegt ben ik de laatste tien jaar er veel mee bezig geweest en heb ook wel eens gedacht jezus hoe moet ik verder en soms denk ik het nog wel eens.
Ben op dit moment in de ziektewet omdat ik zo moe ben en ook om te proberen na de laatste keer dat ik ziek was de boel weer op een rijtje te krijgen.
Je merkt wel dat je niet alleen bent met dit probleem , als ik met mensen praat die ook ziek zijn geweest merk ik dat bij bijna iedereen het een onderdeel van hun leven blijft.
Maar goed ik hou nou even op met schrijven en wens jou heel veel goeds,
Marjan
jose

05-10-2002 00:49

Hoi Nieke
Nee, ik ken je niet maar herken je probleem helemaal, je gevoel en lichaam kunnen nu even niet meer met elkaar corresponderen. In de tijd dat je kanker krijgt en wordt behandeld wordt eigenlijk geleefd je moet vanalles ondergaan en je gaat er ‘gevoon’ voor. Je hebt eigenlijk geen tijd en geen zin om ook je gevoel ook de kans te geven het allemaal te verwerken.Het feit ligt er, kanker, en daar moet nu aan gewerkt worden. en daar hoort ook lol maken bij , je bent dus van nature een opgewekte meid die het leven wel ziet zitten! Dat alleen maakt het dat je dit gevoel staks ook de baas zult worden , al zit je nu even in de sjit, als ik het zo maar even mag zeggen. En dat je je alleen voelt is natuurlijk ook zo want jij en je lichaam moeten dit verwerken en je geest moet het allemaal zien te plaatsen.
Maar het feit dat je erover wilt en gaat praten geeft aan dat je je er van bewust bent dat je je gevoel de kans moet geven om het te verweken. Want dat heb je te weinig of niet gedaan tijdens de behandeling tegen de kanker. En al heb je nog zoveel lieve mensen direct om je heen,,je voelt je toch alleen en dat voelt niet fijn.
Je bent echt geen zeur als je daar nu pas over wilt of gaat praten, in de tijd dat het lichaam je even in de steek liet moest je lichaam heel hard werken en dat kost veel energie, je gevoelens heb je toen min of meer uitgeschakeld en die komen nu pas weer op zetten. Nu pas ga je langzaam beseffen wat er allemaal gebeurt is en nu krijg je de angsten, onzekerheden dat je je lichaam niet echt meer vertrouwd het heeft je ook in de steek gelaten, zo ervaar je dat steeds opnieuw. Je wilt het eigenlijk niet want je was toen sterk en nu wil je dat ook niet zeuren , schouders er onder en door gaan. Maar zo werkt het helaas niet, dat heb ik zelf ervaren. In 1997 (ik was toen 35 jaar ) net bevallen van mijn vierde kind, en 3 mnd later werd er kanker geconstateerd aan mijn baarmoeder en ook had ik al uitzaaingen in de longen. Maar ik had een kans , en die pakte ik met handen en voeten aan.Ik ging er voor en had zelfs geen behoefte om te huilen want ik moest beter worden. De tranen kwamen ruim 2 jaar later en duurde heel lang , ik voelde me ook alleen al had ik lieve kinderen en echtgenoot en een lotgenote die hetzelfde mee had gemaakt waar ik tegelijk mee kuurde. Het klinkt hard maar je moet het echt zelf doen, maar met de liefde en aandacht voor jezelf en die je krijgt uit je directe omgeving gaat je dat lukken !!
Je erkent je “probleem” en door de bewustewording heb je je eerst stap al gezet in de goede richting. Je zult stapje voor stapje je gevoel weer de baas worden.
Nienke ik hoop dat het je goed gaat. Leer je gevoelens te plaatsen, neem ze mee , stop ze in je broekzak en niet elke dag op je schouders want dan zijn ze te zwaar en dat is niet nodig. Leer weer vertouwen te krijgen door er over te praten en blijven praten al is het over 10 jaar, wat is nu tijd?Als je denkt dat andere je een zeur vinden dan is dat hun probleem en niet die van jou. Jij hebt op dit moment even genoeg aan jezelf, toch. als je wer goed kunt zijn voorje zelf ben je er weer voor andere en zo zijn die andere er ook nu voor jou, zeker weten.
Nienke ik hoop dat je hier even wat aan hebt en
ik wens je veel LIEFDE,GELUK EN GEZONDHEID
groetjes Jose
nathalie

18-04-2003 20:31

hoi nienke,
ik moet je gewoon mailen…
ik heb vandaag te horen gekregen dat de weggehaalde moedervlek, waarvan de huisarts zeker ? wist dat die niet kwaadaardig zou zijn, WEL kwaadaardig is !
ik weet niet wat me allemaal te wachten staat,
maar ik vertrouw momenteel ook mijn eigen lichaam niet meer
ben ook bang voor alles wat komen gaat

Verwerking...

Nienke

marjan

Nienke

marjan

jose

nathalie