SINDS ENKELE WEKEN HEB IK EEN KNOKKELIGE BULTEN OP MIJN SCHEENBEEN. DE SPIEREN ERNAAST ZIJN OOK WAT OPGEZET. IK WEET DAT JE SCHEENBEEN NIET HELEMAAL EGAAL GLAD ZIJN EN DAT ER BEST WAT BOBBELIGS OP ZIT, MAAR IK MAAK ME ER TOCH HEEL ERG ZORGEN OM. VOLGENS DE HUISARTS IS HET BOTVLIES WAT OPGEZET, EN HOEF IK ME VERDERS NIET ZORGEN TE MAKEN. WIE KAN MIJ HELPEN.
Bobbels op je benen komen vaak voor: soms zijn het vetbulten, bijvoorbeeld. Of het om kanker gaat (en ik begrijp heel goed, dat je daar bang voor bent) kan niemand je hier zeggen. Daarvoor moet er echt een foto worden gemaakt. Zeg tegen je huisarts, dat je bang voor kanker bent en graag gerustgesteld wil worden. Misschien laat hij/zij dan wel een foto van je been maken.
Ik heb ook op mijn 12e ontdekt, dat ik een keiharde knobbel had net boven mijn knie aan de binnenkant van mijn been. Ik was als de dood voor kanker (het is toch het eerste waar je aan denkt), maar durfde niet naar een arts te gaan ermee. “Laat mij maar gewoon doodgaan, ik wil niet in zo'n eng ziekenhuis liggen”, was mijn naieve gedachte.
Op mijn 18e (natuurlijk was het geen kanker anders was ik allang dood geweest, maar dat besefte ik me niet) was de angst echter zo hoog opgelopen, dat ik toch een foto heb laten maken. Het bleek een simpele botuitstulping te zijn, die veel voorkomt (exostose). Ik was toch erg blij te weten, dat het niks was.
Bedankt voor je berichtje terug. Ik moet bekennen dat ik ontzettend bang voor kanker ben. Ik denk dat je het wel een fobie kunt noemen. Als ik maar ergens iets voel denk ik meteen oh dat is borstkanker of longkanker. Ik ben al voor vele soorten kanker ontzettend bang geweest. Dit is begonnen toen bij mijn moeder borstkanker geconstateerd werd. Ik heb me dit zo ontzettend aangetrokken dat ik nu zelf een ontzettende angst gekregen heb. Als je mij vorig jaar gevraagd had of ik wel eens bobbels op mijn been voel had ik gezegd nee, misschien even gevoeld en gedacht oh dat gaat wel weer over. Maar deze gedachte kan ik niet meer terug vinden. Ik heb inmiddels 9 sessies een psycholoog gehad maar ik red het gewoon niet alleen. Ik ga morgen weer naar de fysiotherapeut en nogmaals vragen wat zij er van vind. Het erge is ik durf na al mijn bezoekjes aan de huisarts niet meer naar hem toe te gaan. Ik heb me aan jouw berichtje toch wel wat opgetrokken, en even weer mijn oude ik meegemaakt. Zie je wel, dat heeft er waarschijnlijk altijd al gezeten. Bedankt voor je berichtje.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's