ivonne,
je zal hem zeker missen!
je moet echter verder…….stappen
blijven piekeren, treuren enz.;lost niets op
gun jezelf terug iets plezants……..leer het terug zien!
Ik denk niet dat je lieverd jou op deze manier wou of wil zien lijden!
doe iets met je leven, richt het terug in…….het kan hoor!
En denk;
alleen deze die door een donker bos zijn gegaan
KUNNEN het licht naar waarde schatten!
ik denk dat jij te waardevol bent om niets meer met je leven te doen dan te kniezen! Leg je er bij neer, aanvaard het en dan na de aanvaarding wel dan pas gaat het beter!
en dat is waar hoor!
nen dikke knuffel van me………..en ………stappen!
linde
e mail linde113@hotmail.com
Hallo Yvonne
Mijn ervaring is wel treuren huilen piekeren, niet er bij neerleggen laat zien dat je verdrietig bent en ga het niet uit de weg.
Zelf heb ik dat ook gedaan en dan praat je jezelf aan dat je dadelijk niet meer verdrietig mag zijn, gebeurt toch al zo vaak dat wie nog leven over gepraat mag worden en als je dood bent tel je niet meer mee.
Je zult zeker mensen tegen komen waar je mee kunt praten, en dan zal het niet zijn dat die mensen weten hoe jou tijd was met je man maatje of misschien ook wel omdat ze je man gekend hebben, maar begrijpen wel jou gevoelens. Jou pijn en verdriet kun je alleen maar een plaatsje geven als het ook gehoord mag en kan worden, en als je zelf ook toe geeft dat je verdrietig bent.
Ik heb ook tijden niets gedaan en dan weer wel komt allemaal wel weer, het kan maar zo een dag zijn dat je iets onderneemt, ga jezelf er niet toe dwingen en gebeurt dit dan zie je zelf dat het leuk is om te doen. PPFFFF zeg ik wel eens tegen mezelf weer een stapje verder of dat was even lekker te kunnen huilen of lekker lachen.
En het is normaal dat je nu nergens zin in hebt je hebt tenslotte je maatje altijd bij je gehad tot het laatste moment en ook al kon hij niets meer, de lieve woordjes zullen je er door getrokken hebben en dat mis je nu.
En meid voel jezelf trots en blij dat je voor jou maatje hebt mogen zorgen, en de tijd die jullie samen hebben gehad die blijft altijd van jullie saampjes. Als je veel van die persoon hebt gehouden zal het verdriet er altijd blijven, en ik lees toch wel uit jou berichten dat je veel van hem hebt gehouden en dat voelt toch fijn, alleen het probleem is dat kun je niet meer met hem delen en dat maakt het allemaal zo moeilijk maar dat kan niemand hier op aarde anders voor jou maken.
En Yvonne ik vind het knap van jou dat je laat zien dat je verdrietig bent alle stappen in je leven zul je door komen en bij geluk hoort ook verdriet en dat mag gezien worden voor jezelf en voor anderen.
…liefs…Petra…
BESTE YVONNE
ik wilde even reageren op jou verdriet . ik heb mijn man op 8 febru 2002 ook verloren aan leverkanker .heb veel verdriet maar merk wel dat ik nu op de goede weg ben . zie de dingen weer die er altijd zijn geweest probeer weer de draat op tepakken .je moet weten dat wij heel erg veel van elkaar hielden en echte maatjes waren. ik heb mijn man tot het laatst zelf verzogt en nu kijk ik ondangs mijn verdriet terug op een geweldige tijd die wij samen hebben gehad en ook heb ik dagen dat ik veel huil en dat mag .probeer wat van jou leven temaken yvon dat zal jou man zeker hebben gewild en huil als jij dat wil al zeggen de mensen om je heen van kom op . laat je gaan meid niemand weet wat jij voeld jij moet er door heen en dat is erg zwaar heel zwaar ik praat uit ervaring . maar kijk af en toe om hoog en denk ik kan het . ik wens je heeeeeeeeeeel veel sterkte voor nu en straks ik weet dat jij er ook komt net als ik met een lach en een traan en dat moet .
dikke knuffel van mij wil
Mijn vader is 08-08-2002 overleden. Ik mis hem ook heel erg.
In mijn vakantie is hij overleden. De tweede week van mijn vakantie was de crematie en het regelen van dingen zoals kostbare spullen weghalen uit zijn huis uit angst voor diefstal, derde week bijkomen en andere spullen alvast opruimen en vorige week ben ik weer begonnen met werken want mijn vakantie was om.
Die week was raar, want mijn dagelijkse ritme kwam. Maar ik kan ook lachen, denk veel maar ook weer niet veel aan hem.
Toch in de auto op weg naar het werk of naar huis, denk ik aan hem en laat dan een traan. Ook in bed of als ik zijn foto denk of zomaar ineens, Maar ik ben blij dat ik ook andere dingen heb zoals mijn werk. Ga proberen andere dingen te doen, dwing jezelf en geef je verdriet en het gemis een plaats. Want het wegdrukken mag ook niet. Misschien komt het op een dag vanzelf dat je het een plaats geeft. Met verdriet gaat iedereen natuurlijk ook anders om.
Heel veel succes en vecht ervoor dat jou leven ook weer een zonnige kant zal krijgen!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's