Bij mijn vader werd op 1 mei 2002 slokdarmkanker vastgesteld. Tal van onderzoeken volgden, o.a. scan/endo-echo. Er waren geen uitzaaiingen en hij zou geopereerd kunnen worden. Alvorens kreeg hij chemo (6 weken iedere dag met een draagbaar chemokastje en dan 2 extra chemo dagen in het ziekenhuis) en 6 weken bestraling. Hij zag er verschrikkelijk uit, woog nog maar rond de 60 kg, maar bleef van de dag dat de kanker werd vastgesteld positief en een knokker!
Na die behandelingen opnieuw een scan en de chemo/bestraling had aangeslagen. Dolgelukkig waren we want dat zou betekenen dat hij geopereerd kon worden.
Mijn vader werd geopereerd (30/09), de gehele slokdarm werd verwijderd + bovenste gedeelte maag, van het overige gedeelte maag werd een nieuwe slokdarm gemaakt. De operatie slaagde en er waren geen afwijkingen geconstateerd.
Mijn vader zag er heel goed uit en het was alleen maar een kwestie van herstellen.
Op 04/10 was ik weer bij hem in het ziekenhuis en hij zag er niet goed uit.
De volgende dag hoorden we dat er complicaties waren opgetreden. Slechte doorbloeding aders/infecties en dat ze met spoed moesten opereren. De nieuwe ingezette slokdarm bleek afgestorven te zijn en werd verwijderd. Als noodoplossing werd er, wat er nog van de maag over was, een maagstoma gemaakt. Mijn vader werd licht slapende gehouden en we moesten op de goede afloop hopen.
Op dat moment wist ik dat het niets meer zou worden. Ik wist dat mijn vader de vechtlust haalde uit het feit dat hij weer gewoon had kunnen eten. Voor ons een normaal iets maar voor mensen met o.a. slokdarmkanker een droom.
Tijdens zijn ziekte was eten een obsessie voor hem, zelfs op een kopje koffie verheugde hij zich. Dat had hij nu dus allemaal kunnen vergeten. En wie kon beweren dat de kanker na de laatste operatie uit zijn lichaam was, misschien weer die lijdensweg van chemo/bestraling??? Ik heb alleen maar zitten hopen op de allerbeste oplossing voor mijn vader, ook al zou het betekenen dat ik hem zou verliezen. Met mijn familie zijn we de laatste dagen steeds bij hem gebleven en hebben tegen hem gepraat dat hij maar eens aan zichzelf moest denken. We waren er allemaal bij toen hij op 07 oktober stierf. We waren allemaal natuurlijk heel bedroefd maar ook blij dat hij nu zijn rust had gevonden. Tot en met de begrafenis hebben we alles zelf gedaan. Mijn vader afgelegd, aangekleed, in zijn kist gelegd en deze gesloten, hem begleid in en uit de kerk en in zijn laatste rustplaats, zijn graf. De mis werd verzocht door zijn eigen broer.
Tijdens zijn ziekte hebben wij allemaal mijn vader als prioriteit 1 in ons leven gesteld. Het geeft ons nu allemaal een heel goed gevoel wat wij nog voor hem hebben kunnen doen/hadden gedaan.
Natuurlijk ben ik heel verdrietig dat hij is gestorven, ik mis hem nu al heel veel. Maar ik had het voor hem veel erger gevonden als hij “goed” uit de spoedoperatie
was gekomen wetende wat voor operatiesonzekerheden hem nog allemaal te wachten zou staan. Heel veel houden van iemand betekent ook dat je deze persoon moet kunnen loslaten. Ik wens iedereen welke in een soortgelijke situatie zit alle kracht toe en gelukkig zijn er ook mensen welke wel van kanker kunnen genezen, daar ben ik van overtuigd.
LianDanielle schreef:
>
> Hallo lieve mensen,
>
> Bij mijn vader is een paar weken geleden slokdarmkanker
> geconstateerd. Naardat er een aantal onderzoeken gedaan waren
> in het Dijkzigt ziekenhuis te Rotterdam, bleek dat de lever
> ook aangetast is. Nu moeten we wachten wat ze gaan doen,
> Opereren doen ze een ieder geval niet . Waarschijnlijk wordt
> het chemokuren. Wie heeft hier ook ervaring mee en kan/wil
> met mij hierover mailen .Zowel goede als minder goede of
> slechte ervaringen zal ik graag willen weten ,zodat ik er wat
> beter raad mee weet . Alvast hartelijk bedankt voor de
> moeite. Groetjes van Danielle.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
