zo druk

Liesje

03-07-2002 20:23

Hallo allemaal,
Hebben jullie dat ook wel eens dat je helemaal vol bent met afspraken je jezelf voorbij loopt maar niemand voor het hoofd wil stoten? Ik zit nu in zo'n gevoel..
Mijn vader woont alleen en daardoor is de zorg en hulp anders dan als er nog een partner was geweest. Ieder weekend gaan we daar 1 dag heen, iedere dag bellen we en op de vrije dag gaan ook. Als ik het zo schrijf is het eigelijk niet zoveel.
Maarja je hebt je huishouden, je wil vrienden niet verwaarlozen ook al snappen ze waarom dat zou kunnen, je werk, al met al weinig tijd voor mezelf. En nu heb ik dat gevoel zo hard nodig te hebben. Toch durf ik dat niet hardop te zeggen, bang dat ik juist nog meer moet doen. Wat meespeelt is dat ik niet dichtbij mijn vader woon en dus niet zomaar even op en neer ga in de avond.
Terwijl dat wellicht makkelijker zou zijn, maarja kanker niet hebben zou het makkelijkst zijn maarja zo is het niet.
ZIjn er mensen die dit herkennen?
koos

04-07-2002 17:56

Hallo, Liesje, zelf ben ik ex kanker patient, maar toen ik ziek was, had ik ook alle begrip voor anderen,het leven van een ander gaat gewoon door.Daar komt nog eens bij dat ik vind, dat je toch al erg veel tijd aan je vader besteed.Ik denk dat je je zelf geen verwijd hoeft te maken,wat ik nu heb geleerd, na deze ziekte, dat het natuurlijk nodig is, dat je een ander helpt, maar je bent er zelf ook nog, ik denk nu veel meer aan mezelf, dat is ook heel belangrijk, vlak dat niet uit.
Een dag niet gelachen, is een dag niet geleeft.
Heel veel sterkte, groeten Koos
liesje

05-07-2002 11:20

Je hebt gelijk Koos alleen we weten dat hij niet lang meer heeft, ik woon ver weg, hij is alleen….
maar inderdaad 1 dag niet gelachen is 1 dag niet geleefd,
Dank je wel,
Liesbeth
hesi

06-07-2002 16:28

Hoi liesje,
Ik herken het absoluut. Mijn vader woont een half uur bij me vandaat in de zelfde plaats waar ik werk en sport. Dus ga ik 3x per week bij m'n ouders eten en daarna sporten. Het nuttige met het aangename verenigen dus. Ik ben ook leidster bij de esta's (scouting) en ik heb dus ook de baan en het huishouden niet te vergeten. Mijn vriend werkt veel sÃƒÂ¡vonds en ik overdag. Gisteren hadden we voor het eerst ik 2 weken weer eens een avond samen, lekker op de bank hangen.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik rondloop als een zombie:ÃƒÂ¯k ben moe! en m'n hoofd zit vol!
Toch ga je maar door want elk moment met pa kan de laatste zijn want we weten niet hoe lang het nog kan duren. Omdat je het zo druk hebt kun je ook niet meer zoveel hebben en komen er irritaties om de kleinste dingen. Ik had laatst een pittege woorden wisseling met m'n vader (hij kan wel ziek zijn maar mag zich best wel wat minder egoistisch gedragen) en daar baal je dan van.
Wat ik nu probeer te doen is alleen wanneer het strict noodzakelijk is de deur uit te gaan (de scouting is nu gelukkig ook een afgelopen), dus echt even voor mezelf te kiezen want als ik straks in elkaar stort heeft ook iedereen er niets aan. Al zegt een stemmetje in m'n hoofd dan:“dan kun je wel lekker uitrusten!”
Dus mijn advies aan jou (en mezelf) is echt voor jezelf te kiezen! Ga een x minder naar je vader, hij begrijpt het wel en dan heb je straks weer energie om meer te doen en vergeet niet dat ook je vrienden het wel druk hebbendus dat ze het niet heel erg is als je elkaar wat minder ziet. Misschien is het een idee om voor een ochtend in de week een huishoudelijke hulp te nemen dat ontlast je ook heel erg (zelf heb ik dat trouwens nog steeds niet gedaan).
Voor jezelf kiezen is niet hetzelfde als egoistisch zijn, goed onthouden hoor!
liefs hesi
(wat een verhaal hÃƒÂ¨)
Liesje

07-07-2002 10:02

Tja we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
helaas is hij in 1 week tijd heel erg verslechterd en kan nagenoeg niet meer lopen. Omdat hij alleen is, is dan voor ons toch noodzakelijk dat we er zijn. Hij heeft me net gebeld en is erg overstuur, kan niets, geen koffie pakken, geen spullen oprapen en dat doet wl zeer. Zo kan ik moelijk voor mezelf kiezen. Ik ga er heen en ga eens praten hoe we dit gaan aanpakken.
Groeten Liesje
hesi

07-07-2002 21:20

hoi liesje,
kun je anders geen zorgverlof krijgen? of als dat niet kan misschien minder werken (moet wel financieel haalbaar zijn natuurlijk). Heb je geen broers/zussen? dan kun je misschien een soort zorgrooster maken.
Waar iemand mij over verteld heeft en waar mijn zusje furieus op reageert is een stervensbegeleidings huis. Mijn zusje zegt:\“desnoods stop ik met school\”, mar zij hoef dan ook nog geen gezin draaiende te houden. Ik denk dat je het niet moet zien als afschuiven (zoals min zusje denkt) Men heeft er alle tijd voor de zieke maar ook heel belangrijk voor jou. daar vragen ze voor de verandering hoe het met \“jou\”gaat. Het is misschien niet makkelijk maar misschien kun je er eens naar informeren of het wat voor jou zou zijn. Het zou misschien jullie beiden helpen. Hiermee bedoel ik trouwens niet dat dit geweldig is, dat weet ik immers niet. Ik heb het van iemand gehoord die er alleen voor stond met een eigen zaak+2 kids en zowel zij als haar moeder waren er erg blij mee.
Het is een idee. Ik hoop dat je er uit kunt komen. Veel succes en sterkte.
gr.hesi
liesje

08-07-2002 15:16

Hallo Hesi,
Ik heb een zus en zij is veel bij mijn vader! Ze eet met hem en
doet boodschappen dus ik sta er niet helemaal alleen voor gelukkig maar het is gewoon zwaar, je moet sterk zijn, niet te
emotioneel zijn etc.
We gaan nu bespreken hoe we dit gaan aanpakken, of slaapdiensten etc.
Zorgverlof hebben we bekeken maar is zowat niet haalbaar,
En wat eten en aandacht betreft heeft hij veel van vrienden die hij gelukkig heeft!
Maarja hij heeft natuurlijk 2 dochters die hem steunen, het is de allerliefste vader waar we alles voor willen doen.
Ik ga weer werken,
groeten Liesbeth

zo druk

Liesje

koos

liesje

hesi

Liesje

hesi

liesje