Steun

Irene

21-06-2002 14:00

Hallo allemaal,
Sinds het moment dat mijn moeder hoorde dat ze uitzaaiingen heeft in de lever als gevolg van darmkanker, kom ik dagelijks op deze site.
Geweldig dat zoiets er is. Je voelt je zo gesteund. Ook al gaat het niet altijd om dezelfde soort kanker.
Ikzelf voel me heel emotieloos, ik stort me op internet om zoveel mogelijk info te vergaren en de rest van de wereld kan me gestolen worden. Ik voel ook zo onzeker door alles. Is er misschien iemand die mij kan helpen aan een adres van een maatschappelijk werk(st)er ofzo. Ik zou zo graag aan iemand mijn verhaal kwijt willen. Ik heb wel zussen en een hele lieve vriend die me in alles steunt, maar die wil ik niet lastig vallen met dit verhaal. Die hebben al genoeg aan zichzelf.
Het leven is in 1 seconde zo betrekkelijk geworden. Pas 63 jaar, nog een leven voor zich en dan dit. Maandag ondergaat ze haar eerste chemo, hopelijk slaat her aan. Ik vind mezelf ook wel egoistisch. Voor 4 weken terug hebben mijn vriend en ik onze trouwdatum vastgelegd, volgend jaar juni. Ik zou nu wel alles op alles willen zetten om er voor te zorgen dat mijn moeder deze dag mee kan maken. Voor mij een klein dilemma, omdat het trouwen nu niet meer zo belangrijk is geworden. In een klap is de vreugde en lol die je heb om de dag tot in de puntjes te regelen verdwenen. Wij wilde het pas zeggen op 1 januari 2003, allebei de families bij ons en dan een fles champagne erbij. Wat mij betreft mag het nu al.
Zo een heel verhaal, als je eenmaal bezig ben dan draaf je door. Hopelijk heeft iemand info voor mij.
Groeten Irène
ciska

21-06-2002 16:37

Beste Irene,
Ik kan je 1 advies geven, van je afschrijven helpt.
Probeer mensen te vinden die hetzelfde hebben als je moeder.
En ga daarmee mailen.
Je kunt een oproep doen via diagnose kanker of hier op het prikbord.
Mijn dokter adviseerde ook een maatschappelijk werker maar dat zag ik niet zo zitten want die gaat ook over andere dingen praten.
Je wilt nu alles kwijt wat je moeder meemaakt.
Bij mij heeft het goed geholpen om door de vreselijke onzekere periode heen te komen. En nog steeds vind ik het fijn als ik af en toe mijn verhaal kwijt kan.
Heel veel sterkte,
Ciska
gootje

28-06-2002 00:27

Hoi Irene,
Ook mijn moeder heeft afgelopen maandag te horen gekregen dat ze maagkanker heeft, met uitzaaingen naar de lever.
Ik zat in het buitenland, ik werk daar kreeg dit afschuwelijke nieuws te horen en moest snel binnen 2 dagen naar Nederland.
De band met mijn moeder is zo sterk, ik kan het nog steeds niet geloven. Er is niks meer aan te doen zeggen de artsen, geen operatie meer niks. Ze zal thuis sterven bij ons. Ook mijn moeder is nog erg jong.Ik weet ook niet meer hoe dit moet. Misschien kunnen we gaan mailen als je zin hebt, ook ik zit de hele dag op het internet.
Dag gootje
Liesje

03-07-2002 20:13

Ik herken dit goed. Mijn heeft vorig jaar te horen gekregen dat hij darmkanker heeft en vrij kort daarop dat hij uitzaaiingen heeft in de lever, zo erg dat alleen chemo als behandeling kan worden toegepast als levensrekkend en niet meer als genezend.
Ook heeft hij uitzaaiingen in zijn bekken en in zijn stuitje.
Het zet je leven op zijn kop! Hij woont alleen en dat maakt het allemaal nog ingewikkelder. Wij zijn met 2 thuis en zijn samen diegene die met hem alles nog dichterbij meemaken. Ik ben getrouwd, vlak voordat wij hoorden dat hij kanker heeft, En daar ben ik, wellicht ook egoistisch, heel blij om. De dag was minder beladen! Mijn leven staat alleen in teken van mijn vader. En dat wil zelf ook graag. Helaas woon ik niet in de buurt en ben ik alleen 1 dag in het weekend bij hem en doordeweeks op mijn vrije dag die ik aangevraagd heb. Om tijd met hem door te brengen. Tot afgelopen weekend ging het redelijk met hem alleen kan hij de afelopen 2 dagen niet tot nauwelijks lopen en daarmee is hij zijn vrijheid kwijt. Als ik daar aan denk springen te tranen in mijn ogen, wat ik altijd heb als ik aan hem denk.
Mijn werk is heel druk en dat is wel prettig. Ik praat daar soms over mijn vader maar meestal niet. Ik praat er thuis met mijn partner ook niet veel over. Althans wel over mijn vader en andere mensen maar niet over mijn eigen gevoel. Ik moet zeggen dat ik dat niet kan. Als mensen aan mij vragen hoe het gaat dan ga ik over tot theoretische gesprekken betreft de ziekte. Soms denk ik ook wel eens te gaan praten met een hulpverlener ofzo.
Zo zie je maar Irene, ook ik draaf door en ik denk dat we ons allemaal zo voelen als wij beide beschrijven!
Succes en veel sterke
Liesje

03-07-2002 20:13

Ik herken dit goed. Mijn heeft vorig jaar te horen gekregen dat hij darmkanker heeft en vrij kort daarop dat hij uitzaaiingen heeft in de lever, zo erg dat alleen chemo als behandeling kan worden toegepast als levensrekkend en niet meer als genezend.
Ook heeft hij uitzaaiingen in zijn bekken en in zijn stuitje.
Het zet je leven op zijn kop! Hij woont alleen en dat maakt het allemaal nog ingewikkelder. Wij zijn met 2 thuis en zijn samen diegene die met hem alles nog dichterbij meemaken. Ik ben getrouwd, vlak voordat wij hoorden dat hij kanker heeft, En daar ben ik, wellicht ook egoistisch, heel blij om. De dag was minder beladen! Mijn leven staat alleen in teken van mijn vader. En dat wil zelf ook graag. Helaas woon ik niet in de buurt en ben ik alleen 1 dag in het weekend bij hem en doordeweeks op mijn vrije dag die ik aangevraagd heb. Om tijd met hem door te brengen. Tot afgelopen weekend ging het redelijk met hem alleen kan hij de afelopen 2 dagen niet tot nauwelijks lopen en daarmee is hij zijn vrijheid kwijt. Als ik daar aan denk springen te tranen in mijn ogen, wat ik altijd heb als ik aan hem denk.
Mijn werk is heel druk en dat is wel prettig. Ik praat daar soms over mijn vader maar meestal niet. Ik praat er thuis met mijn partner ook niet veel over. Althans wel over mijn vader en andere mensen maar niet over mijn eigen gevoel. Ik moet zeggen dat ik dat niet kan. Als mensen aan mij vragen hoe het gaat dan ga ik over tot theoretische gesprekken betreft de ziekte. Soms denk ik ook wel eens te gaan praten met een hulpverlener ofzo.
Zo zie je maar Irene, ook ik draaf door en ik denk dat we ons allemaal zo voelen als wij beide beschrijven!
Succes en veel sterke
marre

28-07-2002 02:28

Mijn moeder is op 9 juli overleden op haar verjaardag (59 jaar). 5 weken daarvoor liep zij zelf lopend het ziekenhuis in, zo midden in het leven, thank God 1 prachtig kleinkind. Was ook zo close met mijn moeder, ze was gewoon echt mijn alles, was soms wel dagelijks bij haar. Het is afschuwelijk om mee te maken maar er ontstaat-althans bij mij- toch ook een soort kracht waardoor je het toch kunt dragen. Geniet van je moeder, ik heb zelf de eerste 2 weken na de diagnose alleen maar gehuild en toen ineens had ik zoiets van“en nu maken we er wat van”! En dat hebben we gedaan, zij kon helaas niet meer naar huis maar we hebben nog kreeft met champagne ggeten op mijn broers verjaardag, en nog zoveel meer bijzonders. Ik ben alles gaan opschrijven, elke dag, er gebeurt nml zo veel. En laat alles vallen als het even kan, concentreer je op je moeder. Alhoewel, bij mijn moeder was het meteen duidelijk dat haar levensduur 1 of iets meer weken zou zijn dus dan kun je ook wat makkelijker alles laten vallen misschien. Het doet mij nu erg goed dat ik zoveel bij haar heb kunnen zijn tot aan het laatste toe.
Geniet van de momenten die je nog hebt, praat, lach, tut en doe alleen maar dat wat je zelf echt wil! Ik heb vanaf dag 1 tegen mijn moeder gezegd “jij kan ons helemaal niet verlaten, jij zal altijd bij ons zijn”en dat gevoel heb ik nu ook heel sterk.
Veel sterkte!
Marre
Irene

06-08-2002 16:36

Hallo Gootje,
Bedankt voor je opbeurende woorden. Ja ik wil graag met je mailen, ervaring uitwisselen en natuurlijk even mijn “ei” kwijt kunnen.
Mams heeft nu haar 2e chemo achter de rug. Het gaat aardig goed met haar. Ze heeft weer zin om dingen te ondernemen e.d. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook heel veel kracht put uit haar vechtlust. Ze laat zich niet zo snel kisten zegt zij zelf.Ik ben dan ook de laatste die het bijltje erbij neerleg. Wat ik wel heel vervelend vind is dat ze haar sieraden nu onder haar 3 dochters en kleindochters aan het verdelen is. Het geeft mij het gevoel dat ze zelf denkt dat ze niet zo lang meer heeft. Ondanks haar vechtlust.
Ik denk dat ik het maar even op zijn beloop moet laten.
groeten IrÃƒÂ¨ne

Steun

Irene

ciska

gootje

Liesje

Liesje

marre

Irene