Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Jacqueline
Mijn verhaal begint begin december 2001. Mijn schoonvader kreeg een griepje. Na 2 weken kon hij niks meer binnenhouden en zijn eetlust was dusdanig verminderd dat de kilo´s er vanaf vlogen. Zijn suiker was niet in orde en ook kreeg hij er nog een blaasontsteking bovenop. Na veel aandringen is hij opgenomen in het ziekenhuis (hij had ondertussen uitdrogingsverschijnselen en een beginnende nierbekkenontsteking). De standaardprocedure van het ziekenhuis is dan foto´s maken…en daaruit bleek dat er een plekje op zijn long zat. Daarna is alles in een stroomversnelling gegaan. Een dag voor kerst kregen we te horen dat het kwaadaardig was. Na een gesprek met de longarts kwam eruit dat mijn schoonvader in aanmerking kwam voor een chemokuur. Helaas sloeg deze niet aan. Als je weet dat 40% van alle chemokuren maar aanslaat hoop je toch altijd dat je zelf tot die categorie behoort..Zijn gezondheid/weerstand was in een stroomversnelling achteruit gegaan….Wat eens een beer van een vent was, was nu een zielig hoopje mens geworden. 20 kilo lichter en geen zin meer in het leven. Op donderdag 21 februari kregen we een telefoontje dat het niet meer ging, en dat hij zelf te kennen had gegeven dat hij niet meer verder wilde. Na weer een gesprek met de longarts te hebben gehad is begonnen met het toedienen van meer morfine. De artsen zeiden dat het nog 4 tot 5 dagen kon duren voordat hij rustig zou inslapen. Vrijdagochtend 22 februari is hij op 61 jarige leeftijd in het bijzijn van zijn dierbaren rustig ingeslapen.
Zo zie je maar, van een gezond iemand die tot de dag dat hij zich grieperig voelde nog 4 x per week 60 kilometer fietste… tot aan de dood…het heeft maar 8 weken geduurd…
Wat daarna op je afkomt is met geen pen te beschrijven…je moet binnen korte tijd zoveel regelen en organiseren….maar gelukkig hebben we heel veel steun gehad van familie en vrienden.
De onzekerheid en machteloosheid maken het voor degene die het meemaken ontzettend moeilijk…je wilt nog zoveel doen, maar je weet dat het niet mogelijk is. Wij hebben net een huis gekocht wat nog opgeleverd moest worden.Je gaat dan tijdschema´s maken voor jezelf…zou hij de oplevering van het huis nog meemaken…zou hij zijn verjaardag nog kunnen vieren…het zijn kleine dingen waar je weer hoop uit put, terwijl je in je achterhoofd weet dat het eigenlijk niet mogelijk is….maar hoop doet leven, en om jezelf en de rest van de familie er doorheen te slepen heb je zulk soort dingen nodig.
1 ding is zeker….praten, praten en nog eens praten met elkaar, dat helpt je je verdriet te verwerken.
Ik draag nu een gouden ring om mijn vinger met daarin wat as van mijn overleden schoonvader…..zodat ik hem elke dag bij me heb (en niet alleen in mijn hart…want daar blijft hij voor altijd in voortbestaan)…
Ik wens iedereen die dit op dit moment meemaakt, of heeft meegemaakt ontzettend veel sterkte en kracht toe……maar weet dat je er nooit alleen voor staat.
Jacqueline
