kanker.startpagina.nl

Het is voorbij

  • Anonymous avatar

    Claudia

    Lieve mensen,

    vorige week heb ik een bericht achtergelaten ‘ kanker in de familie, hoe nu verder’.

    Zondag jl is Bart (mijn ‘vader’ ) overleden. Hij zelf zijn zuurstof kap afgezet, wilde deze ook absoluut niet terug op. De verpleegster heeft hem toen wat meer morfine gegeven waarna hij rustig is ingeslapen. Het geeft me rust dat hem een langere lijdensweg bespaard is gebleven, het geeft me rust dat ik zo bewust afscheid van hem genomen heb, het geeft me rust dat ik hem heb gezegd wat ik nog wilde zeggen, hem heb bedankt voor alles wat hij voor ons gedaan en betekend heeft, dat ik hoopte dat ik het over een tijd nog tegen hem kon zeggen maar dat het nu alvast gezegd was. Hij was me hiervoor zo dankbaar. Een volgende zware taak staat er nu aan te komen. Mijn moeder de kracht te geven om door te willen gaan, mijn moeder de kracht en positiviteit bij brengen om samen met ons te vechten tegen haar kanker….

    Ik wens jullie in alles heel veel sterkte,

    jullie zitten allemaal in mijn hart.

    Claudia

  • Anonymous avatar

    Huizekruize

    Claudia,

    Heel veel sterkte met dit verlies.

    Ik ben blij dat je bewust afscheid hebt kunnen nemen.

    Ik hoop dat je moeder samen met jouw (en de eventuele familie) deze schok te boven kan komen.

    Je vader is veilig en tevreden nu…

    Liefs Marjan

  • Anonymous avatar

    Marjon Moussa

    Heel veel sterkte gewenst de komende tijd. Ik weet wat je door moet maken mijn vader is 4maanden geleden overleden aan maagkanker en mijn moeder is ook kanker patiënt.Ik wens je het allerbeste.Marjon

  • Anonymous avatar

    sophia

    ik wens je veel sterkte met dit verlies

    ik hoop dat jullie de kracht vinden om door te gaan

    denk dat je vader dat ook wel gewilt heeft

    maar je vader kijkt nu van boven neer hoe

    goed jullie je hier doorheen gaan slaan

    sterkte sophia

  • Anonymous avatar

    hesi

    ik weet sinds een week dat mijn vader een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. Bij het lezen van jouw bericht en het typen van mijn reactie rollen mij de tranen over de wangen. Iedereen wil zo gewoon mogelijk verder gaan omdat mijn vader dat graag wil, maar ik heb er grote moeite mee. Ik probeer toch maar te zoeken naar iemand die experimenteert en er misschien voor kan zorgen dat mijn vader nog heel oud worden zal. Hij is nu 50 (ik 27) en we hebben samen veel meegemaakt! Het is zo gemeen! Maligne perifere zenuwschede tumor, meer weet ik er niet van en ik kan op al die pagina's over kanker niets hierover vinden, heel frustrerend. Het zit in het schouder-gebied en het is sprieterig en het zit in het bindwefsel wat om de zenuwen zit. Als de sprieten doorschieten naar de werfelkolom kan hij nog verlamd raken ook nog! Ik wil hem nog niet missen en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. De gedachte dat mijn steun en toeverlaat eerder dan verwacht er niet meer zal zijn is teveel als ik berichten als het jouwwe lees. hoe ga je er mee om?

  • Anonymous avatar

    wil

    beste hesi

    mijn aandacht viel op jou verhaal .mag ik je een goede raad geven .praat veel met je vader ook over de ziekte en doe vooral nu het nog kan fijne dingen met elkaar.het is heel erg belangrijk hoe moeinlijk ook . daar haal jij straks weer moet uit die je echt nodig hebt er is niks zwaarder dan dat hesi .

    ik leef met je mee .ik heb zelf ook mijn man nu 3 maanden geleden verloren aan leverkanker . wij hebben veel gepraat ook met de kinderen en daarom mijn advies praat met elkaar .daar horen ook tranen bij en dat mag .

    ik wens je heel veel sterkte .als je nog vragen hebt mag je me ook mailen hoor . je krijgt zeker een andwoord van mij . mijn man was 49 jaar .

    groetjes wil.

  • Anonymous avatar

    hesi

    (—.upc-d.chello.nl)? wat zet je eigenlijk op de streepjes?

    Bedankt wil ! Hoe oud zijn jou kids?

    Iedereen vraagt hoe het met je vader gaat en hoewel het ongeneeslijk is gaat het nu ook weer niet zo hard dat ze dat dagelijks moeten vragen vind ik. Maar ja, geirriteerd reageren is ook zo wat, toch ben ik wel geirriteerd. Tegelijkertijd wil ik er juist veel over praten, maar er valt zo weinig te zeggen. Ik denk dat het voor mijn stiefmoeder ook erg is en hoewel we veel moeten praten doe ik dat niet graag met haar. Zij is het “maak v.e.mug een olifant type” en heeft ook altijd gelijk en kan best zeuren. Bovendien ben ik nu teveel met mezelf bezig, met hoe ik het wil doen etc. Toch, als ik in haar schoenen zou staan zou ik me heel eenzaam voelen denk ik. Ik kan met henry (=vriend) erover praten al is hij vrij positief en nuchter ingesteld, maar ik heb het gevoel dat ze er niet echt met een buitenstaander over kan praten (buiten familie). Het is dus een dubbel gevoel. Mijn vader ik en broertje (25) hebben e.e.a. meegemaakt rond een scheiding, we zijn na veel gedoe uiteindelijk toch toegewezen aan mijn vader. Dit zorgt voor een bepaalde band en toch lijk ik met hun het moeilijkst emotionele gesprekken te kunnen voeren. Raar hè? Net alsof wij ons juist emotioneel afsluiten of zo. Toch maar wel proberen want bij mijn oma wist niemand hoe en wat ze voelde en wilde want ze wilde er niet over praten. Het is wel een onsamenhangend verhaal hè?

    Groetjes hesi