Kanker in de familie, hoe verder?

Claudia

15-04-2002 14:39

Hoi lieve mensen,
dit is mijn eerste bezoek op dit forum. Eigenlijk wil ik gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik weet het soms ook allemaal niet meer. Ik heb niet zo'n heel positief verhaal dus ik hoop niet dat ik hiermee de hoop bij mensen weghaal.
Vorig jaar Pasen werd bij de man van mijn moeder (ik vind stiefvader een beetje een rotwoord) bij toeval een tumor ontdekt. Later bleek dit een kwaadaardige tumor te zijn en kreeg het de naam longkanker. Bart had 6 jaar daarvoor een zware hartoperatie gehad en toen is tevens een hartklep geplaatst. Toen ze hem wilden opereerden zagen ze tijdens de ingreep dat de tumor tegen de luchtpijp zat en besloten niet verder te gaan met opereren. Na een paar maanden van chemo en bestralingen kregen we te horen dat de tumor van ‘ei’ grootte teruggebracht was naar ‘ knikker’ grootte. In december jl bleek dit nog zo te zijn dus was er sprake van remissie. In april moest hij terug voor controle. Mijn moeder en Bart kregen weer een beetje hoop en maakte plannen voor de zomervakantie. Begin februari bleek mijn moeder lymfeklierkanker te hebben (non-hodgkin). Je snapt hoe we ons allen voelden, echt vreselijk. Morgen krijgt mijn moeder haar tweede chemo. Eind maart kreeg Bart het benauwd en bleek er een ontsteking op zijn long te zijn. Na een week ziekenhuis met maximale Pretnizon (schrijf je dit zo?) via infuus mocht hij weer naar huis. Met Pasen ging het pas echt goed mis. Zo vreselijk benauwd dat een ziekenhuisopname volgde. Hij ligt er nog steeds in met een zuurstofkap op zijn gezicht. Echt vreselijk. Afgelopen donderdag moesten we allemaal komen en kregen we te horen dat ze niets meer voor hem kunnen doen. Wat het precies is weten ze niet maar een onderzoek is gezien de conditie van Bart niet mogelijk. Ook kunnen ze niet aangeven hoe lang hij nog heeft. Toch praat hij nog volop, eet nog volop en kan nog genieten van tv. Mijn moeder en Bart hebben elkaar ooit de belofte gedaan altijd voor elkaar te blijven zorgen en ook bij elkaar te zijn als bijvoorbeeld de een ernstig ziek wordt. Bart wil niet over ‘dood’ praten maar heeft wel aangegeven niet in het ziekenhuis te willen sterven. Toch ziet het er naar uit dat hij niet meer naar huis kan. Hij heeft nu maximale zuurstof (12 liter per seconde) en dit is thuis niet mogelijk. Toch zouden ze de laatste periode zo graag thuis doorbrengen en samen afscheid nemen van alles wat ze opgebouwd hebben. Dit is gewoon allemaal zo mensonterend, zo oneerlijk. Ook het feit dat mijn moeder morgen zelf weer chemo krijgt en dat ook de kans bestaat dat ze zelf erg ziek wordt en misschien onvoldoende bij haar man is, is zo erg. Dit is de eerste keer dat er kanker in de familie is en ook de eerste keer dat we van zo dichtbij iemand dood zien gaan en niks kunnen doen.
Ik weet ook niet zo goed hoe hier mee om te gaan. Mijn moeder wil er ook niet echt over praten en gelooft echt nog dat hij nog naar huis komt.
Anyway, het lucht op om alles even zo van je af te schrijven.
Jullie ook allemaal heel veel sterkte.
Groet
Claudia
Ria

15-04-2002 16:02

Lieve Claudia
Wat een ellende kan iemand voor haar kiezen krijgen, he? Het ene moment gaat alles prima, het volgende moment stort je wereld in. Voor jou is het dubbel zo erg; eerst je vader (zal ik hem zo maar noemen?) en nu je moeder.
Ja, wat kan een mens zeggen op zulke momenten. Ik kan je in ieder geval het advies geven altijd positief te blijven, want al hebben de dokters gezegd niets meer voor je vader te kunnen doen, ze weten ook niet wat hem nu precies mankeert. Voor hetzelfde geld knapt hij weer zover op dat hij toch naar zijn geliefde huis kan. En wat je moeder betreft; haar ziekte is in de meeste gevallen heel goed te genezen. Natuurlijk maken jullie nu een hele vervelende periode door, maar door er voor elkaar te zijn maak je een hoop goed. En ik zeg dit uit ervaring; alleen is het bij ons in de familie minder gunstig afgelopen.
Ik wens jou en je familie in elk geval heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode.
groetjes
Ria (een lotgenote)
nico

15-04-2002 16:49

hallo Claudia,mijn familie zit in het zelfde “schuitje”,mijn vader heeft dinsdag j.l te horen gekregen dat hij nog 3 tot maximaal 12 maanden te leven had,longkanker werd er gezegd met uitzaaiingen door het hele lichaam.
Mijn vader is 80,maar zo kwiek als een hoentje,maar de vraag is hoelang nog.
Ik weet niet hoe nu verder,het is zo onrealistisch de ene dag “niets” aan de hand, 3 weken later dit bericht,hoe dan ook mijn ouders genieten nog met volle teugen met in het achterhoofd“pluk de dag”.
De tijd zal uitwijzen hoelang hij nog in ons midden zal zijn,natuurlijk is het een dooddoener om te zeggen “ik hoop dat hem een lange lijdensweg bespaart blijft”,maar dat hoop ik uit de grond van mijn hart.
Ik wens jou en jouw familie sterkte toe in deze zeer moeilijke tijd.
Sterkte gewenst, Nico
Claudia schreef:
>
> Hoi lieve mensen,
> dit is mijn eerste bezoek op dit forum. Eigenlijk wil ik
> gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik weet het soms ook allemaal
> niet meer. Ik heb niet zo'n heel positief verhaal dus ik hoop
> niet dat ik hiermee de hoop bij mensen weghaal.
> Vorig jaar Pasen werd bij de man van mijn moeder (ik vind
> stiefvader een beetje een rotwoord) bij toeval een tumor
> ontdekt. Later bleek dit een kwaadaardige tumor te zijn en
> kreeg het de naam longkanker. Bart had 6 jaar daarvoor een
> zware hartoperatie gehad en toen is tevens een hartklep
> geplaatst. Toen ze hem wilden opereerden zagen ze tijdens de
> ingreep dat de tumor tegen de luchtpijp zat en besloten niet
> verder te gaan met opereren. Na een paar maanden van chemo en
> bestralingen kregen we te horen dat de tumor van ‘ei’
> grootte teruggebracht was naar ‘ knikker’ grootte. In
> december jl bleek dit nog zo te zijn dus was er sprake van
> remissie. In april moest hij terug voor controle. Mijn moeder
> en Bart kregen weer een beetje hoop en maakte plannen voor de
> zomervakantie. Begin februari bleek mijn moeder
> lymfeklierkanker te hebben (non-hodgkin). Je snapt hoe we ons
> allen voelden, echt vreselijk. Morgen krijgt mijn moeder haar
> tweede chemo. Eind maart kreeg Bart het benauwd en bleek er
> een ontsteking op zijn long te zijn. Na een week ziekenhuis
> met maximale Pretnizon (schrijf je dit zo?) via infuus mocht
> hij weer naar huis. Met Pasen ging het pas echt goed mis. Zo
> vreselijk benauwd dat een ziekenhuisopname volgde. Hij ligt
> er nog steeds in met een zuurstofkap op zijn gezicht. Echt
> vreselijk. Afgelopen donderdag moesten we allemaal komen en
> kregen we te horen dat ze niets meer voor hem kunnen doen.
> Wat het precies is weten ze niet maar een onderzoek is gezien
> de conditie van Bart niet mogelijk. Ook kunnen ze niet
> aangeven hoe lang hij nog heeft. Toch praat hij nog volop,
> eet nog volop en kan nog genieten van tv. Mijn moeder en Bart
> hebben elkaar ooit de belofte gedaan altijd voor elkaar te
> blijven zorgen en ook bij elkaar te zijn als bijvoorbeeld de
> een ernstig ziek wordt. Bart wil niet over ‘dood’ praten
> maar heeft wel aangegeven niet in het ziekenhuis te willen
> sterven. Toch ziet het er naar uit dat hij niet meer naar
> huis kan. Hij heeft nu maximale zuurstof (12 liter per
> seconde) en dit is thuis niet mogelijk. Toch zouden ze de
> laatste periode zo graag thuis doorbrengen en samen afscheid
> nemen van alles wat ze opgebouwd hebben. Dit is gewoon
> allemaal zo mensonterend, zo oneerlijk. Ook het feit dat mijn
> moeder morgen zelf weer chemo krijgt en dat ook de kans
> bestaat dat ze zelf erg ziek wordt en misschien onvoldoende
> bij haar man is, is zo erg. Dit is de eerste keer dat er
> kanker in de familie is en ook de eerste keer dat we van zo
> dichtbij iemand dood zien gaan en niks kunnen doen.
> Ik weet ook niet zo goed hoe hier mee om te gaan. Mijn moeder
> wil er ook niet echt over praten en gelooft echt nog dat hij
> nog naar huis komt.
> Anyway, het lucht op om alles even zo van je af te schrijven.
> Jullie ook allemaal heel veel sterkte.
>
> Groet
> Claudia
june

15-04-2002 17:10

ook ik heb een jaar achter de rug waar de honden geen brood va lusten.
vorrig jaar op 1 januari begonnen wij met een tante overleden aan longkanker ,
vervolgens werd bij mijn vader een blaastumor geconstateerd met een behoorlijke operatie (hij heeft nu een stoma) dat was in februari na 1 dag voor pasen overleed mijn oma ze was wel 96 maar toch.In april werd mijn dochtertje ziek lusteloos afvallen dikke buik ,na een paar keer bij de kinderarts geweest te zijn (die had het over ontlasting in de darmen) werd het eerder slechter dan beter met haar dus voor de 6e keer naar kinderarts die vond het inderdaad niet zo goed gaan en maakte weer een echo toen was het verhaal toch iets anders ze had een tumor in haar buik van 16 cm .Toen gingen we naar het emmakinderziekenhuis al snel wisten we dat het een onbehandelbare vorm van kanker betrof ,na 8 kuren is zij op 1 januari 2002 overleden .Na haar overlijden zijn wij in februari op vakantie geweest en terug gekomen kregen wij te horen dat bij mijn vader weer uitzaaiingen van de blaastumor te zien zijn dus nu zitten wij weer in de molen van chemo's .Ook is er een oom overleden aan een hersenbloeding en weer een oom ligt nu op de hart bewaking.als ik gelovig was zou ik er nu wel van afvallen waarom alles ineen ik krijg niet eens de kans om de dood van mijn kind te verwerken of het andere dient zich al aan .Ik blijf lachen alhoewel dat mij zo langzamerhand wel vergaat
Jullie allemaal sterkte
zo dit ben ik kwijt.
June
Marjon Moussa

17-04-2002 10:47

Beste Claudia wat vreselijk voor jullie helaas weet ik er behoorlijk wat van omdat ik al een heleboel mensen heb verloren aan kanker mijn vader is 4 maanden geleden overleden aan maag kanker en mijn moeder heeft al 18 jaar kanker met uitzaaiingen op de botten.Voor de man van je moeder is er denk ik inderdaad geen hoop meer maar je moeder is nog niet opgegeven dus als er nog hoop is en als de artsen iemand nog blijven behandelen is er nog kans om optimistisch te blijven doorzetten en blijven vechten is het enigste wat ik kan zeggen .Hoop doet leven dat is letterlijk waar als je de moed gaat opgeven is het meestal snel gebeurt heel veeel sterkte gewenst indeze moeilijke tijd Marjon

Kanker in de familie, hoe verder?

Claudia

Ria

nico

june

Marjon Moussa