Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ria
Ruim anderhalf jaar geleden kreeg ik tijdens een telefoongesprek met mijn zusje te horen dat mijn zwager Herman (tevens de allerbeste vriend van mijn man en mij) geopereerd moest worden. Hij had al een poosje last van maagzuur en na een aantal onderzoeken kwamen de artsen tot de ontdekking dat het een voorstadium van maagkanker was. De maag werd verwijderd.
De doktoren waren zeer positief; normaal gesproken zouden ze dit niet zeggen, maar ze waren er van overtuigd dat het allemaal weg was. Als het terug zou komen, was het binnen twee jaar. Er volgde een zeer zware periode voor Herman. Hij kon praktisch niets eten, alles was teveel. Na maanden ellende begon hij toch weer op te knappen; hij ging steeds beter eten en begon ook weer te werken in zijn 2 jaar oude eigen bedrijfje. Na de operatie was Herman zo'n 20 kg afgevallen, en geloof me, als een man van 1.92 m. een gewicht heeft van 70 kg is hij erg mager. In de tijd na de operatie is Herman niet weer aangekomen, hij bleef mager.
Toen Herman in maart voor controle naar de specialist ging, kreeg hij te horen dat het heel goed ging; hij mocht een half jaar weg blijven! Ondanks dat Herman dit te lang vond, was ik blij. De dokter zegt zoiets niet zomaar!
Begin juni kreeg Herman pijn in zijn arm. Mijn andere zwager vertrouwde het niet en reed met hem naar de huisarts. Toen Herman daar vertelde dat hij een knobbeltje onder zijn arm voelde, werd er direct door de huisarts in zijn nek gevoeld. Ja, inderdaad, daar zat ook een knobbeltje. Herman weer naar de specialist. Onderzoeken en afwachten. Kwam het van de maag af of was het misschien lymfeklierkanker?
Eind juni (Herman ging zich steeds slechter voelen) vierden Herman en mijn zusje hun 12 1/2 jarig huwelijksfeest. De volgende dag (zondag) werd Herman opgenomen; hij kon niet meer lopen van de pijn in zijn heupen. Na nog een paar dagen pijnlijke onzekerheid kregen we op 4 juli het slechte nieuws dat het toch van de maag af kwam; de doktoren konden niets meer voor hem doen!
Wat er op zo'n moment door je heen gaat! De wereld storte in en ik ook. Mijn collega's begrepen dat ik niet in staat was te werken en stuurden me naar huis.
Herman kreeg te horen dat hij nog zo'n 5 maanden te leven had, en als hij er voor koos chemotherapie te nemen, kwamen daar nog zo'n 4 maanden bij. In totaal dus zo'n 9 maanden. Als je gezond bent en 41 jaar oud, lijken 9 maanden niet lang, maar na zo'n bericht vind je 9 maanden meevallen.
Je krijgt de gelegenheid nog een keer kerst met je vrouw en kinderen te vieren en misschien maak je ook nog wel in januari de verjaardag van je vrouw en je trouwdag mee.
Helaas is het voor Herman anders gelopen. Hij werd al heel snel zieker en uiteindelijk is hij niet meer aan die chemotherapie toe gekomen, daar was hij te zwak voor. Mijn man en ik waren elke dag in het ziekenhuis. Niet omdat we het nu zo prettig vonden daar te komen. Het is vreselijk je beste vriend zo af te zien takelen in een hele korte tijd. (hij woog op het laatst nog zo'n 45 kg). Maar we hebben hem er wel van kunnen overtuigen dat we mijn zusje altijd zouden steunen, daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken. Ze zou niet alleen staan in haar verdriet.
We gingen overdag naar het ziekenhuis, aten ‘s avonds thuis met de kinderen en gingen dan ’s avonds weer terug naar het ziekenhuis. Toen we 1 augustus in het ziekenhuis zaten ‘s avonds, kwamen onze kinderen ( 12 en 15 jaar) met de tram naar het ziekenhuis, dan konden we om een uur of negen met z’n vieren naar huis. Voor we naar huis gingen, vroeg mijn zusje aan mijn man of hij nog even bij Herman wilde gaan zitten voor we naar huis gingen. Na 2 minuten kwam hij zeggen dat hij die nacht niet naar huis wilde. Ik ben de kinderen naar huis gaan brengen en reed weer terug naar het ziekenhuis. We hebben de hele nacht gewaakt bij Hermie en om 8 minuten voor 5 haalde hij voor de laatste keer adem. Het was afgelopen, ik kon het niet geloven.
De afgelopen 4 weken waren we elke dag bij hem, en we wisten dat hij zou overlijden, maar als het moment dan daar is, is het heel moeilijk te accepteren. Een man van 41 hoort niet te sterven. Ik ben iemand die niet makkelijk omgaat met de dood en de uitvaart, maar ik vond dat iedereen moest weten hoe ik over Hermie dacht. Ik schreef een gedicht als grafrede en heb dit voorgedragen tijdens de crematieplechtigheid. Het was niet makkelijk, maar ik ben er trots op dat ik dit voor hem heb kunnen volbrengen. Hieronder mijn laatste woorden aan Hermie.
Als alles je voor de wind gaat,
lijkt het leven zo vanzelfsprekend.
Pas wanneer verdriet op je pad komt,
blijkt dat je verkeerd hebt gerekend.
Als het leven je toe lijkt te lachen,
en geen dag kan meer stuk.
Haalt een ziekte je onderuit,
en weet je dat je niet kunt rekenen op geluk.
Herman had het goed begrepen,
dat je goed voor je medemens moet zijn,
want ondanks dat we hem heel erg zullen missen,
zijn onze herinneringen aan hem heel fijn.
Ondanks onze ups en downs,
was hij een vriend voor het leven.
We hadden alleen niet verwacht,
dat ons maar zo kort met hem zou worden gegeven.
De woede die ik nu voel,
zal op den duur verdwijnen.
Maar ik weet dat de komende vijftig jaar,
de zon net even iets minder zal schijnen.
