Wat een rotziekte

Ellen

11-03-2002 22:43

Wat een rotziekte.
Precies een half jaar, nadat ik mijn man heb moeten laten gaan, hoor ik van een vriend, die erg ziek is. Hij kan bijna zijn bed niet meer uitkomen, is er misselijk en begint gewicht te verliezen. Ook is hij steeds vaker benauwd.
Mijn vriendin hing huilend aan de telefoon en ziet het niet meer zitten. We willen hem nog niet kwijt. Het is zo oneerlijk.
Morgen gaan ze naaar het ziekenhuis. Misschien willen ze daar nog iets doen, om de pijn en alle narigheid te verlichten. Allleen weet ik uit ondervinding, dat het zo bar weinig is. Weer een nacht voor de boeg, om maar weinig te slapen en veel te piekeren.
Yvonne en Gerard Bosman

11-03-2002 23:09

Inderdaad Ellen, het is ook waardeloos en een rotziekte. Ja, ik slaap ook zo slecht en loop maar te sukkelen over de gezondheid van mijn man Gerard.
Kijk, elke dag denk ik bij me zelf (vooral als mijn man klaagt van de opgeblazen biuk, benauwdheid, tintelingen, en obcessie voor de ontlasting, moet elke dag klysma hebben, want anders wordt hij boos): “Jee, elke dag onzekerheid, wou dat ik goed kan slapen, wou dat ik een normaal leven kan leiden zonder zorgen etc.”.
Ik wens je vriendin en jou ook veel sterkte toe………… al valt het niet mee, waardeloos zeg, en dat de wereld nou zo bikkelhard is hoeft het voor mij niet meer zeg………….
liefs van Yvonne
Kees Braam

12-03-2002 10:20

Het is een kloteziekte ben ik met jullie eens, maar toch is er soms best nog wat aan te doen en kun je in ieder geval je kwaliteit van leven verbeteren en soms zelfs tot onverwachte hoopvolle dingen komen. Ik was zelf ook dood verklaard door de artsen januari 1996. Een heleboel ellende meegemaakt uiteraard, maar leef nu nog steeds, ben al bijna vijf jaar kankervrij en werk en sport weer volop. Misschein is dit en nog vele andere verhalen jullie tot steun. Kijk maar eens op mijn site: www.kanker-actueel.nl
Mvgr. Kees Braam
Ellen

12-03-2002 23:46

Jazeker, je zou gelijk kunnen hebben.
Helaas heb ik al teveel ellende gezien. Ik weet, dat je misschien een beetje positief moet blijven en samen met mijn man hebben we dat dan ook gedaan. We hebben de grootste lol gehad. Altijd de moed gehad, om er het beste van te maken, maar nu sta ik er alleen voor. De wereld voor mij alleen is toch iets minder belangrijk. Nu heb ik ook de tijd om moe en verdrietig en ellendig te zijn.
Ook vind ik het een wereld van verschil, als je weet dat het om jonge mensen gaat. Mijn man mocht maar 34 jaar oud worden en de man van mijn vriendin is pas 32 jaar geworden. Helaas heeft hij vandaag gehoord, dat hij maar moet wachten tot het afgelopen is. De artsen hebben zelfs niet de moeite genomen om een afspraak te maken voor een controle. Ik ben bang, (terugdenkend aan de laatste maand met mijn eigen man) dat je dan bijna niet meer over kwaliteit kunt spreken. Die laatste weken zijn er vooral om te incasseren en te bufferen.
Niet dat ik patienten wil ontmoedigen, maar het is en blijft een hoofdletter K!
Ellen

12-03-2002 23:46

Jazeker, je zou gelijk kunnen hebben.
Helaas heb ik al teveel ellende gezien. Ik weet, dat je misschien een beetje positief moet blijven en samen met mijn man hebben we dat dan ook gedaan. We hebben de grootste lol gehad. Altijd de moed gehad, om er het beste van te maken, maar nu sta ik er alleen voor. De wereld voor mij alleen is toch iets minder belangrijk. Nu heb ik ook de tijd om moe en verdrietig en ellendig te zijn.
Ook vind ik het een wereld van verschil, als je weet dat het om jonge mensen gaat. Mijn man mocht maar 34 jaar oud worden en de man van mijn vriendin is pas 32 jaar geworden. Helaas heeft hij vandaag gehoord, dat hij maar moet wachten tot het afgelopen is. De artsen hebben zelfs niet de moeite genomen om een afspraak te maken voor een controle. Ik ben bang, (terugdenkend aan de laatste maand met mijn eigen man) dat je dan bijna niet meer over kwaliteit kunt spreken. Die laatste weken zijn er vooral om te incasseren en te bufferen.
Niet dat ik patienten wil ontmoedigen, maar het is en blijft een hoofdletter K!
Ellen

12-03-2002 23:46

Jazeker, je zou gelijk kunnen hebben.
Helaas heb ik al teveel ellende gezien. Ik weet, dat je misschien een beetje positief moet blijven en samen met mijn man hebben we dat dan ook gedaan. We hebben de grootste lol gehad. Altijd de moed gehad, om er het beste van te maken, maar nu sta ik er alleen voor. De wereld voor mij alleen is toch iets minder belangrijk. Nu heb ik ook de tijd om moe en verdrietig en ellendig te zijn.
Ook vind ik het een wereld van verschil, als je weet dat het om jonge mensen gaat. Mijn man mocht maar 34 jaar oud worden en de man van mijn vriendin is pas 32 jaar geworden. Helaas heeft hij vandaag gehoord, dat hij maar moet wachten tot het afgelopen is. De artsen hebben zelfs niet de moeite genomen om een afspraak te maken voor een controle. Ik ben bang, (terugdenkend aan de laatste maand met mijn eigen man) dat je dan bijna niet meer over kwaliteit kunt spreken. Die laatste weken zijn er vooral om te incasseren en te bufferen.
Niet dat ik patienten wil ontmoedigen, maar het is en blijft een hoofdletter K!
Yvonne en Gerard Bosman

14-05-2002 23:32

lieve Ellen,
Hoe gaat het nou met de vriend van je vriendin?
Liefs van Yvonne en Gerard (PS Gerard verblijft nu in verpleegtehuis, het is werkelijk zo oneerlijk! Ik mis hem zo erg………)
Ellen

15-05-2002 15:35

Beste Yvonne,
Wat vind ik het rot om te horen, dat Gerard nu in het verpleegtehuis is opgenomen.
Dat moet werkelijk vreselijk zijn. Voor mijn eigen man ben ik ook in een verpleegtehuis wezen kijken. Gelukkig is hij er nooit terecht gekomen. Het is vervelend, dat het niet meer mogelijk is om je geliefde thuis te verzorgen. Toch denk ik, dat jij ook al voldoende ellende hebt meegemaakt. Natuurlijk zou je het nog graag doen en ook ik zou nu zo'n 8 maanden na het overlijden nog steeds heel graag dat ziekenhuis bed in de kamer hebben. Heb je met het verpleeghuis overlegd of het mogelijk is of jij er ook zou mogen logeren?
In het verpleeghuis bij ons mocht dat wel. Mijn man zou daar een kamer gekregen hebben, waar ik ook mijn eigen bed neer mocht zetten. Zelfs onze huisdieren waren welkom! Vraag er eens naar. Misschien is er meer mogelijk dan je zou verwachten.
Om op je vraag over mijn virend terug te komen. Daar gaat het erg slecht mee. Zijn leven zou elk moment afgelopen kunnen zijn. Als de telefoon nu zou gaan, zou het me niets verbazen. De tumoren in zijn borstkas en been groeien zo hard, dat je het verschil per dag kan zien. Zijn ribben breken als hij moet hoesten of een onverwachtse beweging maakt. Het is zo mensonterend wat er gebeurd! Vreselijk, om zo'n lieve jonge man zo te moeten zien lijden. Om je eerlijk te zeggen vind ik het zwaar om dit alles nog een keer mee te moeten maken van dicht bij.
Ik wens jou heel veel sterkte toe voor de zware tijd, die voor je ligt.
Groetjes van Ellen

Wat een rotziekte

Ellen

Yvonne en Gerard Bosman

Kees Braam

Ellen

Ellen

Ellen

Yvonne en Gerard Bosman

Ellen