Beste ciska,
ik heb een aantal oude berichten van jou eens na gelezen. Wat me erg opviel was je bericht waarin je schrijft dat de artsen eerst dachten dat de klachten van je vader met stress te maken hadden.
Mijn vader heeft van het begin af aan duidelijk aangegeven dat hij klachten had in de slokdarm. Middels een endoscopie is hier naar gekeken. Men zag niets. Na een hele serie doorverwijzingen wist een of andere “arts” hem te vertellen dat hij nou een typisch voorbeeld was van iemand met een burn out!!!!!!!!!? (stelletje sukkels!!!!)
Pas 5 maanden na de eerste onderzoeken en na diverse malen aandringen van mijn vader (de artsen vonden het niet nodig want er was de eerste keer niets gezien) is er nog eens gekeken naar de slokdarm, toen bleek dat er hoog in de slokdarm een lel van een tumor zat (wat wil je ook na minimaal 5 maanden). Waarschijnlijk hebben ze de eerste keer niet voldoende hoog in de slokdarm gekeken!
Wil jij mij vertellen waar de tumor bij jou vader in de slokdarm zit, hoog of laag? Voor zover mij bekend kan een buisje bij mijn vader niet omdat de tumor te hoog zit in de slokdarm
Kunnen ze bij jou vader nog iets aan de tumor doen nu die terug gekomen is?
Vandaag zijn we bij mijn ouders geweest. Mijn vader is nu, nadat hij donderdag dus te horen kreeg dat ze niet kunnen opereren, druk in de weer om van alles te regelen voor als hij er niet meer is. Hij heeft zijn hele kantoor leeggeruimd en alles weg gegooid wat niet terug hoeft naar het bedrijf waar hij voor werkt(e) (“dan hoeven jullie dat niet meer te doen”!). Verder heeft hij de hele middag aanwijzingen in en rond het huis gegeven over waar we wat kunnen vinden enz. Vreselijk om je vader zo bezig te zien, zo ver ben ik nog niet. Van de andere kant denk ik: laat maar gaan, in de hoop dat hij er straks in zal berusten dat hij het een en ander voor mijn moeder en ons goed achter gelaten en geregeld heeft.
Maandag over een week staat mijn vader op de planning voor een eerste inwendige bestraling, mits ze de slokdarm voldoende kunnen oprekken om er in te kunnen. Ik hoop en bid dat ze hem middels bestraling nog wat ruimte kunnen geven zodat hij de kans krijgt om nog wat “normaal” voedsel te eten en te proeven (hij kon zo genieten van eten).
Ciska, sorry van mij eenzijdige verhaal, maar ik moest het even kwijt. Jij ook veel sterkte!
Groetjes Pieter