achter uit gaan

Yvonne en Gerard Bosman

04-02-2002 00:50

lieve mensen,
zoals de sommigen het weten heeft mijn man van wie ik heel veel van hou borstwerveltumoren. Hij is nu helemaal verlamd geraakt tot boven de borstkas.
Hij ligt nu op bed en zei dat hij niet bang is voor de dood maar wel bang voor de pijnen. wij zijn opp 11 januari verhuisd van voorburg naar zoetermeer. Het was voor mijj ontzettend zwaar. Gerard, mijn man, geniet volop van de nieuwe woning. Hij heeft mij letterlijjk gezegd dat hij achterruitgaat, ik heb daar moeite mee.
Ik wil hem niet kwijt raken hij is alles voor mij, op 7 februarri zijn wij 9 maanden getrouwd.
Gerard is een man met veel humor en zegt dat hij crematie wilt (lekker barbeque zegt hij). Ik heb soms moeite mee dat hij grappen overmaakt.
wij praten heel veel over de dood en zo, en ik probeerr me flink te houden, maar meestal lukt het me niet, dan huil ik erg veel
ik heb er moeite mee dat ik mijn schat straks moet missen..
ik wil niet alleen zijn, onmogelijk…………………………………………
liefs en kusjes voor allemaaaal van yvon bosman
zeg, ik ben ongeveer 12 kilo afgevallen van de stress. ik kan onmogelijk eten (vroeger had ik boulemia en nu waarschijnlijk anorexia)
Sandra

04-02-2002 07:17

Lieve Yvonne,
Ik ben mijn man verloren op 19 januari 2002. Na een korte ziekte van 5 maanden. Hij had slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever. Wat mijn ervaring is dat tijdens de ziekte van mijn man ik heel kwetsbaar was. Als ik hem maar in de ogen keek was ik verloren en liepen de tranen over mijn gezicht. 30 december werd hij ziek in nog geen 3 dagen lag hij in het ziekenhuis met 40.3 graden koorts. En toen ging het heel snel. Maar ik kan je wel vertellen je voelt het echt aan hoor als het bijna zover zal zijn. Je word steeds sterker. Juist omdat je alles met hem bespreekt. En het is heel fijn dat hij humor heeft en ik weet zeker dat hij dat ook houd. Puur om jouw geen verdriet te doen. Wat dat is voor de patient de meeste zorg. Het is voor hun niets erger dan jullie achter laten. Volgende maand waren wij 8 jaar getrouwd. Zijn streven was de verjaardag van onze dochter op 10 maart. Dan word ze 7. Maar hij kon het niet meer volhouden. Hij had niet zoveel pijn maar hij was moe echt heel moe. Hij heeft zoveel gevochten dat hij zo moe was. Want de ervaring die ik heb is dat kankerpatienten geen pijn hoeven te hebben. Dat is iets wat ze mij hebben vertelt en waar ik helemaal voor ben gegaan. Mijn man mocht absoluut geen pijn hebben. En ik moet eerlijk zeggen dat de pijn die die had draagzaam was. Als ik je een tip mag geven probeer zoveel mogelijk te knuffelen en bij hem te zijn. Dat is wat ik mischien achteraf wel wat te weinig heb gedaan. Omdat we heel veel vrienden hebben en allemaal even langs kwam dus die tijd die we hadden was heel kort. Juist doordat hij 1 week in het ziekenhuis heb gelegen. En nadat hij thuis is gekomen maar 1 week nog geleefd heb. Dus geniet van mekaar. Ik weet dat jouw man ook heel jong is. Mijn man was nog maar 31. Maar ik heb gelukkig 12 jaar lang van hem hebben kunnen genieten. En wat me op de been houd is dat hij geen pijn meer heb en dat ik een hele lieve dochter heb. En zeker de hele vele herringeringen die niemand me meer kan afnemen.
Als je wil schrijven dan kan je me altijd emailen. Ik wil je graag helpen waar ik kan veel Liefs Sandra
sandra(zusje van jolanda)

05-02-2002 13:56

Jeetje ja sorry nu schieten mij woorden te kort ik kan jullie alleen maar sterkte wensen ik word hier heel erg verdrietig van en leef met jullie mee en ik zal een kaarsje voor jullie branden gr sandra verwarrend overigens twee sandra's maar goed vandaar dat zusje van jolanda
Sandra

06-02-2002 10:00

Dankje wel hoor Sandra. Iedereen op deze site heeft het moeilijk.Daardoor reageer ik op sommige brieven.Ik moet eerlijk zeggen alle brieven vind ik heel pittig hoor. Het is allemaal eigenlijk onmenselijk wat we hier allemaal lezen. Ik vind dit mogen wij als jonge mensen toch allemaal niet mee maken toch??? Het leven is echt heel oneerlijk verdeeld. Zo als ik al maanden zeg en wat mijn man ook zei er zitten bejaardenhuizen vol met mensen die graag dood willen en ik moet gaan. Het is echt heel onmenselijk Johan wilde nog zo graag blijven en nog zo graag genieten van alles. Johan was echt een heel gelukkig man. Hij had overal veel plezier in en zelfs zijn werk was zijn hobby. Hij genoot echt van het leven. En dan krijg je te horen dat je ziek bent heel ziek. Ik ben heel boos en dat zal ook zeker nog zo blijven. Ik vind het zo oneerlijk dat er hele jonge mensen met of zonder gezinnen naar boven worden geroepen. Het is en blijft oneerlijk. Ondanks alle chemo's en zijn wilskracht heeft hij gehad tot 1 dag voor zijn overlijden. Was het van af dag 1 alleen maar negatieve berichten van de artsen. Jammer hoor dat we in al die maanden nog nooit 1 keer goed nieuws hebben gehoord. Maar ja wat kan je doen of zeggen op zulke dingen. Helaas niets.
Groetjes Sandra
coby

06-02-2002 11:27

Lieve Sandra,
Ik weet precies wat je mee maakt,Mijn man 37 jr is terminaal.
elk moment samen kan het laatste moment samen zijn.
Ook hij ging met veel plezier naar zijn werk ook al moest hij iedere ochtend om 5 uur op,hij was schilder in de nieuwbouw.
iedere dag mist hij zijn werk maar gelukkig komen zijn collega"s nog wel eens langs.ook al weet hij dat het ieder moment afgelopen kan zijn ,hij geniet nog elke dag van alles om hem heen vooral van zijn kinderen.wij hebben 2 kinderen 1 van bijna 8 jr en 1 van bijna 5 jr.hij is ontzettend positief ingesteld en absoluut niet bang voor de dood,hij zegt steeds tegen mij ach meisje ik ga straks naar mijn vader en ik zie ook mijn opa en met zijn 3-en gaan we lekker vissen.dit was zijn hobby.het enige waar hij wel mee zit is dat hij zijn kinderen niet meer ziet opgroeien bv.het 1-ste vriendje/vriendinnetje schooldiploma trouwen enz enz.
O,ja ook ik ben kwaad of eerlijk gezecht woedend op alle onrecht wat ons wordt aangedaan want ook wij kregen alleen maar slecht nieuws na slecht nieuws
je denkt dat je er bijna ben als hij gemo,operatie en bestralingen heeft gehad maar niets van dit al is waar vlak voor de laatste dag van bestraling kwamen wij erachter dat John zo heet mijn man uitgezaait was in zijn limfeklieren en dat hij in stadium 3 d zat,nou ik denk dat ik jou niet hoef te vertellen wat er dan met je gebeurd.
vooral niet wanneer je te horen krijg dat er totaal niets meer aan te doen is behalve pijnbestrijding.ze hebben zijn nek nog bestraald omdat de tumor naar buiten wilde komen ( is in zijn huid gegroeid ) dit heeft een heleboel van hem geeist hij kan echt helemaal niets meer.hij heeft nu al aangegeven dat hij dit geen 2-de keer laat doen.zijn lichaam is op .
op het moment heeft hij heel veel pijn en hij heeft het erg benauwt we hebben net de longarts gebelt en we kunnen morgen al weer terecht,ik moet je zeggen mijn man heeft een hele hoge pijngrens maar nu redt hij het niet meer.
hij heeft mij ook al gezecht dat het niet meer zo lang zal duuren maar ik heb hoop,in ieder geval hoop dat hij het nog redt tot de verjaardagen van onze kinderen en die zijn in juni jarig.
John zegt zelf dat ik daar niet teveel aan moet vasthouden het is nl. nog zo ver weg en hij denkt niet dat hij dat redt maar waar moet ik me dan aan vasthouden.??
het is ~@!#$%^& gemeen om van zulke lieve kinderen hun allerbeste vriend af te pakken en zoals ze het zelf zeggen “papa is de liefste papa van de wereld”
lieve Sandra sterkte.en een dikke kus Coby.
coby

07-02-2002 08:50

Yvonne sterkte meid,
doe Gerard de groetjes van ons,een dikke kus en knuffel voor jou en gerard.
we denken aan jullie.
sorry dat ik een beetje kort schrijf maar john en ik moeten nu naar het ziekenhuis.
ik hoop gauw weer wat van je te horen.
mail me maar.kusjes coby.
Cor. Hallensleben.

09-02-2002 23:21

Yvonne, ik weet wat je mee maak.Het is heel moeilijk om de partner waar je zielsveel van houd in een sneltreinvaart achteruit te zien gaan. Ik ben tot nu toe niet zo bekend met het fenomeen computer. mijn naam is Cor en mijn vrouw Gre heeft botkanker. In november j.l wisten zij en ik nog nergens van. Wij zijn twee mensen die al vele jaren alles samen doen. ik bedoel daar mee niet alleen het huishouden, maar ook het werk. in principe zijn wij bijna 24 uur per dag bij elkaar.Wij houden van de zelfde de dingen en hebben ook de zelfde interesse's. Ondanks dat hadden wij ook een zelfstandig leven met vrienden en vriendinnen. Gre kwam op een avond thuis van een bezoek bij een vriendin, en ging gezellig zitten. Ik schonk haar wat te drinken in. Zij vertelde mij dat het een leuke avond was geweest, maar dat haar rechter arm nog meer pijn was gaan doen.(zij had al enige tijd last van haar arm, maar wimpelde dat af met de woorden van, het zal wel overbelast zijn. Ik vond het verstandig om naar de dokter te gaan. deze stuurde haar door naar het ziekenhuis, om een foto van haar longen te laten maken. Je begrijpt het al, deze foto wees uit dat er twee plekken op haar longvlies zaten. Een van deze plekken was uitgezaaid naar haar schouderblad. en van haar schouderblad naar haar rugwervels.
Tot dan waren wij wel geschrokken, maar niet in paniek. Een week later kon zij niet uit haar stoel omhoog komen. In de ochtend hebben wij de huisarts gebeld. Zij werd met spoed opgenomen. Diagnose: Longkanker en botkanker door haar hele lichaam. Bestaald, naar huisgekomen, kerst en oudjaar gevierd, op dit moment voor de 2 e keer opgenomen in het ziekenhuis
Gedeeltelijke dwarsleasie en niet in staat zelfstandig te functioneren. Ik hou zielsveel van mijn vrouw, maar ik ben bang dat zij nog maar kort heeft te leven. Onze huisarts tevens vriend denkt in weken ik nog in maanden. Ik deel in jou verdriet en wens je veel sterke en moed toe. dat geld natuurlijk ook voor je man. Liefs en hou moed. Weet dat er met jou nog velen zijn die het zelfde verdriet moeten verwerken.
Met vriendelijke groeten,
Cor
coby

10-02-2002 11:25

Lieve Cor,
je hebt naar een verkeerd adres gemaild nl. naar mij,“coby”
geeft in principe niets want Yvonne kan het ook lezen.maar ik wilde je het toch even zeggen.
Mijn man heeft ook niet zo lang meer,hij is al afgeschreven door de artsen en wordt ook niet meer behandeld hij is pas 37 jr. en wij hebben 2 kleine kinderen 1 van bijna 8 jr en 1 van bijna 5 jr.
ik weet dus wat een verdriet jij moet hebben wij allemaal delen deze met jou.
sterkte cor en als je mij wil mailen moet je het maar even zeggen dan krijg je mijn adres.groetjes coby.
adrie

17-02-2002 01:54

ik wens jullij heel veel sterkte,al schieten woorden tekort, zo ziekte die over windt en zijn gang gaat ,al denk je vaak waarom ja waarom dat vroeg ik me eigen ook af. ik wens jully heel veel sterkte ,sterkte ,
Danielle

06-07-2002 11:11

Beste Sandra,
Bij mijn vader is ook slokdarmkanker geconstateerd met uitzaaiingen naar de lever. Nu is dus een operatie niet meer mogelijk hebben ze gisteren tegen ons verteld, maar a.s. woensdag beginnen ze met de eerste chemobehandeling. Ik schrok wel erg van jouw bericht en wil daarom ook weten of ze bij uw man ook chemotherapie gedaan hebben , of helemaal niets meer. Mijn vader is nog wel in een goede conditie, maar kan zeer moeilijk eten weg krijgen, bijna alleen maar vloeibaar. Ze zeiden gisteren ook dat genezing niet meer mogelijk zal zijn, maar chemo zorgen ze ervoor dat de tumor kleiner wordt en mijn vader zo beter kan gaan eten. Sandra wil je mij a.u.b. terug mailen met alle informatie die je weet ook al is het slecht. Nu zijn we zo hopeloos en weten we niet zo goed hoe nu verder, wat is de toekomst? Alvast bedankt voor je medewerking. Groetjes Danielle.

achter uit gaan

Yvonne en Gerard Bosman

Sandra

sandra(zusje van jolanda)

Sandra

coby

coby

Cor. Hallensleben.

coby

adrie

Danielle