lotgenoten

  • Marjon

    Hoi Allemaal

    Zal me zelf eerst maar effe voorstellen : Ik heet dus Marjon en ben 20 jaar. Op 30 maart 2001 overleed mijn tante (was meer een zus dan een tante voor me) aan leverkanker. Dit werd in februarie ontdekt, ze is toen opgenomen in het avl. voor de chemokuren. Helaas heeft dit niet mogen helpen, ze is zo ziek geworden na de eerste chemo dat ze weer is opgenomen in het avl met uitdroging en na een x aantal dagen naar huis gestuurt later weer opgenomen met longontstekking en hier is ze dan ook aan overleden. Nu heb ik opdit moment heel veel vragen, maar twee vragen in het bijzonder blijven mij dwars zitten, 1: wat houd leverkanker/levertumor nou precies in, is zo weinig informatie over te vinden het enige wat ik weet is dat men zegt dat het het eindstadium is. 2: Ik zou graag in contact komen met mensen die ongeveer een soort gelijk iets hebben meegemaakt en al in een rouwproces zitten.

    De mensen in mijn omgeving praten er luchtig over (over dat mijn tante is overleden aan leverkanker) bijv: Ze heeft nu geen pijn meer, ze blijft en is nog steeds bij je, dat je het daar nog moeilijk mee hebt als al bijna en jaar geleden ect. Als ik dit hoor, doet mij dat veel verdriet, maar mensen die nog nooit iets met kanker te maken hebben gehad weten er vaak dan ook maar weinig vanaf.

    Wie weet heeft 1 van jullie die dit leest wel hetzelfde gevoel, maar misschien wel met betrekking opzich zelf, ik ben BOOS en niet alleen op doktoren, “god” maar ook op mijn tante. Misschien is dit fout, maar zij heeft mij wel verlaten op het punt dat ik haar nodig had.

    Groetjes en sterkte voor iedereen die het nodig heeft Marjon

  • marielle

    hoi marjon,

    kijk ook ns www.diagnose-kanker.nl

    sterkte.. en ik weet dat het moeilijk.. kanker en wat het met mensen doet… maar voor verwerken staat geen tijd..

    hou vol!

    liefs Marielle

  • Els

    Hoi Marjon,

    Rare gevoelens ‘overvallen’ je. Toen mijn vader overleed, 4 jaar geleden, varieerde dat van opluchting, boosheid tot groot verdriet. Ik heb heel veel moeite gehad om dat allemaal weer op een rijtje te krijgen.

    Nu is een paar maanden geleden mijn zus overleden en overheerst verdriet en gemis. Ik vind het moeilijk om gewoon weer door te gaan met het alledaagse.

    Ik zou tegen je willen zeggen, laat die emoties komen zoals ze komen, zonder ze erg raar te vinden. 4 jaar geleden heb ik me verzet tegen al die tegenstrijdigheden en dat heeft me weinig goed gedaan. Nou laat ik het maar op me af komen. Gooi die boosheid er maar uit, huil, schreeuw, praat, doe wat nodig is om je te uiten. Al lucht het alleen maar even op.

    Hopelijk heb jij ook een of meerdere mensen om je heen waar je je verhaal kwijt kunt, die eindeloos naar je willen luisteren. Ik merk dat dat toch wel heel fijn is. En inderdaad, mensen die niks met kanker of dood te maken hebben gehad kunnen heel bot reageren… Maar gelukkig zijn er ook die zich wel kunnen inleven.

    Heel veel sterkte,

    Els

  • Lizzi

    Hoi Marjon,

    Ik heb 7 jaar geleden mijn moeder verloren aan borstkanker (ik ben nu 29), ik kon er in het begin (eerste paar weken) best goed mee om gaan, het was ook de keuze van mijn moeder om te sterven en ze was ook niet meer te genezen. Maar dan…. na een paar weken, dan sta je ineens alleen met verdriet, vragen die je had willen stellen en vooral veel boosheid dat ze je in de steek gelaten heeft. Mijn (ex) vriend vond dat ik nu toch wel de draad weer op moest pakken, maar voor mij was het net allemaal begonnen. Ik was mijn moeder kwijt, ik was ook nog eens ontslagen op mijn werk (lang verhaal) met mijn relatie ging het niet goed, al met al had ik toch echt wel reden om verdrietig te zijn. Ik ben uiteindelijk bij die jongen weggegaan en heb toen een hele zware tijd gehad, gelukkig had ik in de tussentijd (nu mijn man) wel iemand waar ik bij terecht kon met mijn verdriet. Ik denk dat ik er wel 4 jaar over gedaan heb voor dat ik een dag had dat ik niet elk uur een keer aan mijn moeder gedacht had en ik had ook nooit gedacht dat er een dag zou komen dat ik niet aan haar zou denken. Nu ben ik 7 jaar verder en ik denk nog steeds vaak aan haar, vooral toen ik ging trouwen had ik het erg moeilijk en al helemaal toen ik mijn zoontje kreeg. Elke keer als er iemand gestorven is (vooral als het aan kanker is) dan krijg ik het weer benauwd, maarja je moet door! Ik ben er nu achtergekomen dat ik ook nog erfelijk belast ben met borst- en eierstokkanker dus krijg er nu op deze manier weer mee te maken, gelukkig kan ik preventieve maatregelen nemen en kan hopelijk kan ik op deze manierzorgen dat mijn kind al deze ellende niet mee hoeft te maken!

    Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal, ik wens je heel veel sterkte en je mag me altijd mailen als je wilt.

    Groetjes!!