doorgaan na een overlijden

Ellen

08-01-2002 22:18

Deze avond ben ik wat aan het rondzoeken op deze pagina. Ik lees al jullie verhalen en er komen heel veel emoties bij mij los. Zoveel dingen herken ik.
Helaas heb ik het zelf als “ buitenstaander” meegemaakt.
Mijn man had een hele zeldzame tumorsoort: desmoplastische rondceltumor.
Meer dan 2 jaar hebben we samen gevochten en alle behandelingen aangegrepen. Mijn man heeft meegedaan aan medische experimenten, omdat er geen behandeling bestond voor zijn vorm van kanker. In die tijd hebben we lief en leed gedeeld. We hebben iedere dag geleefd, alsof het de laatste was. Alles gedaan wat hij nog wilde doen. Als je doodgaat moet het toch de moeite waard geweest zijn.
Nu zo'n 3 maanden na het overlijden probeer ik de draad van mijn leven weer op te pakken. Want ik besef nu dat ik de afgelopen jaren niet mijn eigen leven geleefd heb, maar dat van mijn man. Ik zou het zo weer doen. Samen hebben we altijd de kracht kunnen vinden om positief te zijn. Ik merk nu dat positief zijn voor jezelf veel moeilijker is.
Ik probeer mijn dagelijkse bezigheden weer op te pakken. Werk weer 4 dagen per week. Daar vind ik veel voldoening in, maar toch mis ik iets.
Ik hoop, dat jullie ervaringen met de ziekte wat positiever zijn dan de mijne
Annemarie de Jong

09-01-2002 21:05

Allereerst gecondoleerd.
Ik ben nog niet zo heel oud en heb ook zoiets meegemaakt met mijn moeder.
Bijna drie jaar geleden is het nu, mijn vader, moeder, broertje en ik hebben heel jaar lang gevochten en in angst gezeten.Vergeefs.
Ik geef u een tip: krop het niet op. Praat met iemand en huil soms gewoon al je verdriet weg. Dan voel je meestal al veel beter en kun je er weer even tegenaan.
Ik leef mee, en weet wat het is.
Veel liefs en sterkte.
Annemarie
june

09-01-2002 22:28

Ik zit dit verhaal met verbazing te lezen .Omdat onze dochter van 2 jaar op 1 januari (vorige week) is overleden en zelfs aan deze zelfde desmoplastic roundcell tumor waarvan inderdaad een van het zeldzame soort.Zelf leef ik nu nog in een droom en daar ben ik mij zeer van bewust.Ik merk wel dat ik heel veel onrust in mij heb .Wij wisten al snel dat onze Marley niet meer beter zou worden ze had deze tumor in haar hele buik en ze heeft 8 kuren gehad, bestralen en operatie was geen oplossing en had haar zieker gemaakt.Een oplossing voor jou problemen heb ik uiteraard niet.Onze tijd moet eigenlijk nog komen .Maar ik vind het wel verbazend dat ik nu jou bericht lees over deze tumor .Heb hier nooit iemand over gehoord Marley was een van de jongste patientjes ter wereld met deze tumor.
sterkte June
Zwany

09-01-2002 23:58

Ik wil jullie heel veel kracht, wijsheid en sterkte wensen met het overlijden van jullie dochtertje Marley.Er zijn bijna geen woorden voor hoe oneerlijk het leven soms is.
neem de tijd om het te verwerken en hopelijk hebben jullie veel lieve mensen om jullie heen om deze zo moeilijke tijd door te komen Zwany
jolanda

10-01-2002 00:19

Hallo lieve mensen
Ik wou jullie ook nog veel sterkte wensen en gecondoleerd.
Ik weet eigenlijk niet wat ik er over zeggen moet maar ik leef erg met jullie mee en ik hoop dat jullie het op jullie eigen manier verwerken kunnen.
Groetjes en een warme knuffel Jolanda
Ellen

10-01-2002 19:05

Beste June,
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd. Ik ben even helemaal stil van je berichtje. Ik vind het heel erg, wat jullie als gezin is overkomen. Ik weet helaas wat je door deze ziekte hebt meegemaakt.
Zo lijkt het er inderdaad op, dat het om dezelfde vorm van kanker gaat. Ook mijn man had zijn hele buik vol met tumoren. Op het laatst zelfs meer dan 23 van 10 cm doorsnee. In 1999 werd ons verteld, dat er minder dan 50 patienten aan deze ziekte leden. Dat de ziekte ook al op zo'n jonge leeftijd voor kan komen is onvoorstelbaar.Het lijkt me zo onwerkelijk, om als ouder je eigen kind te overleven. Het is zo oneerlijk, dat zo'n jong leven al moet ophouden. Om nog maar te zwijgen, van alles wat je dochtertje tijdens de ziekte en de ziekenhuis opnames moest doorstaan.
Helaas is er tegen de ziekte niets te doen. Mijn man had een levens verwachting van 6 weken. Gelukkig is dat niet helemaal waar gebleken. Ondanks, dat mijn man maar 34 jaar is geworden, kan ik er nu vrede mee hebben. Hij heeft zoveel moeten lijden en zoveel van zijn kracht in moeten leveren, dat het leven zeer onmenselijk is geworden. Maar er blijven nog zoveel vragen over omtrent de ziekte. Ik begrijp niet helemaal hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Dat onbegrip en ongeloof moet bij jou waarschijnlijk nog groter zijn.
Groetjes Ellen
Mandy

10-01-2002 21:14

Misschien is het een aanrader om eens op de club steun na overlijden te kijken daar zijn erg veel mensen die een dierbare verloren hebben aan kanker of ergens anders aan .De url is http://net.clubs.nl/lotgenotencontact
Deze club bestaat vanaf 28-08-2001 en heeft inmiddels 112 leden
Ik hoop jullie er te zien !! Maar de keuze is natuurlijk aan jullie zelf
Liefs en heel veel sterkte voor iedereen op deze site
Mandy (oprichter/operator steun na overlijden)
sandra (zusje van jolanda)

10-01-2002 22:11

ook van deze kant wens ik ieder die iemand heeft verloren heel veel sterkte het is niet niks het enigste wat ik er over kan zeggen is praat er wel over en huil als je verdrietig bent schreeuw als je daar zin in hebt doe wat je hart je ingeeft ik brand een kaarsje voor jullie gr sandra
jacqueline Vincent

13-01-2002 21:37

Beste Ellen,
Keek vanavond, zoals ik de afgelopen 2 jaar al zo vaak gedaan heb op sites
die met kanker te maken hebben.
Ik heb mijn partner vandaag precies 3 weken geleden af moeten geven. Ook hij
had kanker, Grawitz, nierkanker met uitzaaiingen naar lever, longen etc.
Ik heb precies hetzelfde gevoel als jij. Ook ik ben de laatste 2 jaren geleefd en
ook ik zou het zo weer overdoen.
Het doet alleen zoveel pijn. De laatste maanden. Zijn lichaam was uitgeleefd,
weggeteerd.
De laatste nacht heb ik 12 uur lang op zijn bed gezeten en op 23 december
j.l. 's morgens om kwart voor 6 is hij gegaan.
Uit zijn lijden verlost, mij met een immens verdriet achterlatende.
Ook ik ben deze week weer begonnen met werken, het lukt alleen niet zo, mijn
dagen, vooral de middagen zijn zo leeg. Ik was constant met hem en voor hem
bezig, dat is nu weggevallen.
Het doet zo pijn, hoewel ik weet dat ik verder moet. Mijn 2 jongens hebben mij
ook nodig en voor hun is het ook al de tweede keer. 7 Jaar geleden is ook mijn
man, hun vader overleden, nu mijn partner weer.
Twee jaar lang, zeer intensief, ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Meegedaan aan
alternatieven in het AvL. Alles aangegrepen en dan toch “de dood”.
Ik wil jou heel veel sterkte toewensen. Ik weet wat je voelt en waar je doorheen
gaat.
Ik hoop dat wij beiden de kracht zullen vinden om ons leven weer op te pakken.
Lieve groeten,
Jacqueline.

doorgaan na een overlijden

Ellen

Annemarie de Jong

june

Zwany

jolanda

Ellen

Mandy

sandra (zusje van jolanda)

jacqueline Vincent