Begrip

jan

09-12-2001 15:22

BEGRIP
Langs deze weg vraag ik de mensen waar ze mee bezig zijn?
Het hebben van kanker is voor diegene al heel erg.
Maar wat er gebeurt als kanker is vastgesteld dat vind ik persoonlijk nog erger.
De familie en de vrienden kring die dagelijks met diegene om zijn gegaan durven in een keer niet meer te bellen.
Laat staan dat ze de moed hebben om een keer langs te komen om een bakkie te drinken.
Dit heeft op de zieke zoveel invloed dat die ook nog eens een keer geestelijk in de problemen komt.
Je kan de zieke dan iedere keer uitleggen dat het niet aan hem / haar licht maar dat de mensen er omheen gewoon angsthazen zijn.
We weten allemaal dat kanker niet besmettelijk is.
Voor de zieke blijven meestal de naaste familie leden komen en ik vraag diegene dan ook met nadruk om de zieke niet te laten vallen.
Als de zieke om hulp vraagt vind ik dat je dat moet doen.
Steun de mensen die kanker hebben want ze hebben het zo hard nodig.
Laat zien dat je niet bang bent voor mensen met kanker want het zijn nog steeds dezelfde mensen.
Ook al zijn die mensen nog zo stoer en nuchter ze hebben allemaal een praatje nodig.
Maar ook de mensen eromheen hebben een praatje nodig.
Al wordt hetzelfde verhaal honderd keer verteld luister er naar want het lucht die mensen zo erg op als er iemand is die luistert.
Ik begrijp dat iedereen die dit leest iets met kanker te maken heeft.
En ik wens iedereen veel succes in een moeilijke tijd.
jolanda

09-12-2001 21:58

heel mooi gezegd jan maar ik zeg maar zo het doet zeker pijn als je vrienden niet mer komen maar neem ze het niet kwalijk ik denk dat ze er moeilijker mee hebben als je denkt want anders waren ze wel langs gekomen.
Wie weet hoe wij zouden reageren ik denk niet het zelfde maar je kan dat niet zeggen je staat niet in hen schoenen.
Heel veel groetjes jolanda
jan

10-12-2001 13:04

Beste jolanda
Helaas heb ik wel in hun schoenen gestaan.
Mijn beide ouders hebben kanker gehad en mijn moeder is aan de gevolgen overleden.
Het laatste half jaar heb ik haar dan ook verzorgd en dan weet je pas echt wat er allemaal door zo iemand heen gaat.
En dan vind ik het mens onterend dat diegene in een keer ontweken wordt.
Mischien heb je wel gelijk als je zegt dat mijn vrienden het er moeilijker mee hadden dan ik dacht want hier heb ik nooit zo over na gedacht.
Bedankt voor het wijzen van een andere denk richting.
Op deze manier had ik er nog niet naar gekeken.
Heel veel groetjes terug jan
Cheyenne

10-12-2001 19:42

Howdy Jan,
Ik wil je even zeggen dat je het heel mooi omschreven hebt.
Ik heb zelf Leverkanker (ongeneeslijk)! Vanaf het moment dat het bekend was vloog iedereen bij mij uit de buurt! Ik heb zelf geen familie meer maar ook de familie van mijn man en al mijn vrienden en kennissen zijn weg gebleven.
Af en toe gaat de telefoon en wordt er alleen met mijn man gesproken. Ook wordt hij alleen uitgenodigd, met de reden “we weten niet hoe we met haar om moeten gaan”. Als je de mensen er op aan spreekt wordt er alleen als excuus gebruikt dat ze het er moeilijk mee hebben. Ik noem het inderdaad een excuus, want een echte vriend/in probeert het in ieder geval, hoe klungelig het ook kan zijn maar het wordt geprobeerd. Ik kan namelijk ook nog steeds praten over de gewone dingen in het leven, het draait niet allemaal om de ziekte!
Ik ben altijd een bezig bijtje geweest en vertelde ook altijd dat ik niet achter de geraniums wil gaan zitten. Maar helaas zit er niets anders meer op. Door het gedrag van de mensen durf ik bijna niet meer naar buiten.
Mijn man kreeg laatst de opmerking van een familielid “Het duurt nu wel erg lang he?” Het doet zo'n pijn als je weet dat de mensen er gewoon op zitten te wachten dat je dood bent! Ik probeer elke dag weer positief te beginnen en ben ik blij dat ik er nog ben, maar door zulke reacties en als ik toevallig de telefoon op pak en er wordt neergelegd, daar wordt ik echt niet vrolijker van (ik pak de telefoon al niet meer op).
Ik heb gelukkig een hele lieve man en 3 schatten van honden.
Ik kan met mijn man heel goed praten, maar af en toe zou ik het heel fijn vinden om ook eens met iemand anders te praten en het hoeft niet eens over mijn ziekte te gaan. Gewoon weer eens de winkelstraat in gaan en er een gezellige dag van maken.Of gewoon weer eens te kunnen dansen (Country).
Maar helaas hebben de mensen niet door dat door hun “Ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan” ze het alleen maar erger maken.
Ik ben niet boos op ze hoor!
Ikzelf heb gelukkig nog nooit zo gereageerd!
Maar ik ben blij dat ik in jouw brief kon lezen dat het niet alleen mij over komt!
Groetjes,
Cheyenne
jan

10-12-2001 20:30

Hallo cheyenne.
Om te beginnen wens ik jou en je man het allebeste toe.
Ik heb dit van dicht bij mee gemaakt dus ik weet wat je mee maakt.
Laat je niet klein krijgen meid.
Geniet van het leven.
Als je de markt op wil moet je gaan en dit NIET af laten pakken door mensen die niet weten waar je door heen moet.
Als je door een winkelstraat wil lopen moet je dat doen en niet van te voren al bij de pakken neer gaan zitten.
Je moet je leven leiden zoals jij dat wil en niet zo als de omgeving dat wil.
Ik weet helaas niet of je nog mobiel bent maar als je kan moet je je zeker niet tegen laten houden.
Als je het idee mocht hebben dat iedereen je na kijkt als je ergens bent moet je je daar niks van aan trekken.
Ook als je een ( normaal ) mens bent wordt na gekeken alleen heb je er op dat moment geen erg in.( normaal staat tussen haakjes want wie is er wel en wie is er niet normaal?)
Dat de opmerking “het duurt nu wel erg lang” jullie pijn heeft gedaan dat gegrijp ik ook heel goed.
Ik denk dat je man op dat moment ook moeite heeft gehad om zijn handen in zijn zakken te houden.
Voor mij is die opmerking ( die over mijn moeder geplaatst was ) aanleiding geweest om diegene de deur uit te sturen en de toegang te weigeren.
Als je eens een keer praten wil dan laat je me dat maar weten.
En net wat je zegt het hoeft niet altijd over de ziekte te gaan en zijn zoveel andere dingen waar je het over hebben kan.
Over je honden bijvoorbeeld.
Ik heb ook altijd honden gehad en weet dus dat die ook rare stunten kunnen flikken.
Over country kan ik niet met je praten ik luister er alleen maar na maar voor de rest doe ik er niks mee.
jan

10-12-2001 20:30

Hallo cheyenne.
Om te beginnen wens ik jou en je man het allebeste toe.
Ik heb dit van dicht bij mee gemaakt dus ik weet wat je mee maakt.
Laat je niet klein krijgen meid.
Geniet van het leven.
Als je de markt op wil moet je gaan en dit NIET af laten pakken door mensen die niet weten waar je door heen moet.
Als je door een winkelstraat wil lopen moet je dat doen en niet van te voren al bij de pakken neer gaan zitten.
Je moet je leven leiden zoals jij dat wil en niet zo als de omgeving dat wil.
Ik weet helaas niet of je nog mobiel bent maar als je kan moet je je zeker niet tegen laten houden.
Als je het idee mocht hebben dat iedereen je na kijkt als je ergens bent moet je je daar niks van aan trekken.
Ook als je een ( normaal ) mens bent wordt na gekeken alleen heb je er op dat moment geen erg in.( normaal staat tussen haakjes want wie is er wel en wie is er niet normaal?)
Dat de opmerking “het duurt nu wel erg lang” jullie pijn heeft gedaan dat gegrijp ik ook heel goed.
Ik denk dat je man op dat moment ook moeite heeft gehad om zijn handen in zijn zakken te houden.
Voor mij is die opmerking ( die over mijn moeder geplaatst was ) aanleiding geweest om diegene de deur uit te sturen en de toegang te weigeren.
Als je eens een keer praten wil dan laat je me dat maar weten.
En net wat je zegt het hoeft niet altijd over de ziekte te gaan en zijn zoveel andere dingen waar je het over hebben kan.
Over je honden bijvoorbeeld.
Ik heb ook altijd honden gehad en weet dus dat die ook rare stunten kunnen flikken.
Over country kan ik niet met je praten ik luister er alleen maar na maar voor de rest doe ik er niks mee.
Marieke

10-12-2001 20:56

Sinds kort heb ik te horen gekregen dat mijn moeder na drie jaar uitzaaiingen heeft gekregen. Dit was uiteraard een enorme schok voor me. Ik had hier helemaal geen rekening mee gehouden.
Maar jullie verhalen klinken mij wel bekend in de oren. Toen ik tegen mensen zei dat mijn moeder uitzaaiingen heeft en waarschijnlijk niet meer beter werd deden ze op dat moment heel erg lief en aardig. Dit deed mij goed……….
Maar nu een maand later zal niemand mij nog eens vragen hoe het mijn moeder of met mij is. Dit doet mij zoveel pijn. Het lijkt inderdaad wel of ze mij negeren……en dat terwijl ik niet eens degene met kanker ben.
Mensen vragen dan aan mij hoe het met me is. Vervolgens zeg ik dan; Tja, ik probeer me maar sterk te houden. Ze reageren hier totaal niet op. Dat vind ik een hele vreemde gewaarwording. Maar toch zijn er (gelukkig) ook mensen die er gewoon naar vragen en zien aan mij wanneer ik het even gehad heb.
Ik wil alle mensen die deze site bezoeken sterkte wensen en ik hoop dat ze dit zinnetje in hun geheugen griffen:
HET IS EEN VERLOREN DAG, DE DAG WAAROP JE NIET GELACHEN HEBT.
Groetjes,
Maartje
Cheyenne

10-12-2001 21:30

Howdy Jan,
Dank je wel voor je steun en je begrip! Het doet me heel goed!
Het is iets wat ik de laatste tijd nooit meer hoor!
Ik ben nog redelijk mobiel dit houd in dat als ik ver en veel moet lopen ik helaas de rolstoel moet meenemen maar kleine stukjes red ik nog wel.
Ik weet dat ik me er niet zo veel van aan moet trekken maar het doet gewoon zo ontzettend veel pijn!
Er is (behalve mijn man) niemand en dan ook echt niemand meer!
Als de bel gaat of de telefoon ben ik gewoon verbaast.
Ik ben een fanatieke Country danser en heb gelukkig een keer de Nederlandse Kampioenschappen gewonnen. Nu wilde ik heel graag gewoon nog 1x op die wedstrijd vloer staan. Gewoon nog 1x die adrenaline door mijn lichaam voelen. Ik had zelf een dans geschreven en die wilde ik graag dansen. Helaas werd dit onmogelijk gemaakt door ook mensen die denken te weten wat ze doen en hoe ze met je om moeten gaan. Ik ben dus bij de groep waar ik was ook weggegaan. Terwijl ik alleen maar gewoon nog 1x wilde dansen!
Bij een andere groep aansluiten daar heb ik de kracht niet meer voor, weer alles uit moeten leggen!
Ik blijf positief denken maar de angst om naar buiten te gaan en onder de mensen te komen wordt helaas steeds groter.
Maar ik ben gelukkig niet bang om dood te gaan!
Ik had gehoopt heel oud te worden maar ik ben nu 36 en ik hoop in ieder geval toch (ondanks wat de mensen willen) ook 37 te worden (3 maanden).
De kerstdagen worden weer stil maar met z'n tweeen wel heel gezellig!
En dat niemand aan mijn man denkt vind ik ook heel erg. Zijn “vrienden” vragen ook nooit hoe hij zich voelt! En het zinnetje dat het te lang duurt komt helaas van zijn familie.
Ik had vandaag voor het eerst deze site ontdekt en ik ben er wel heel blij mee, vooral doordat de eerste pagina die ik opende de brief van jouw was!
Heel erg bedankt voor de steun ook al kennen we elkaar niet!
Groetjes,
Cheyenne
jan

10-12-2001 23:51

Howdy Cheyenne (ik leer het al)
Ik weet dat het heel veel pijn doet en dat je er heel kwaad om wordt.
Ook dat er verder niemand meer over is doet pijn.
DIT IS ABSOLUUT NIET JOU SCHULD!!!!
Je moet niet de schuld bij jezelf gaan zoeken want dan maak je het voor jezelf alleen maar moeilijker.
Met het dansen kan ik je helaas niet helpen ( ik dans zelf als een lode deur)
Maar ik vind het wel een mooi streven en ik ( persoonlijk ) vind dat je moet proberen dat doel te verwezelijken.
Al zou je 1 keer op de dansvloer die dans kunnen doen dan is dat voor jou al een grote overwinning.
Dan ben je je eigen kampioen.
Probeer de angst die je hebt om onder de mensen te komen van je af te zetten.
Anders dan durf je straks helemaal niet meer naar buiten.
De mensen kijken toch wel naar je omdat je in een rolstoel zit.
Ik werk in de revalidatie techniek zodoende weet ik dat mensen in een rolstoel altijd nagekeken worden.
Op het werk hadden we daar een keer een discussie over en toen zijn we zelf in een rolstoel de straat op gegaan.
Je veranderd in een keer van iemand die onbelangrijk is in iemand die aangestaard moet worden.
En wat de mensen willen dat is hun probleem niet jouw probleem.
We willen allemaal wel wat wat niet uitkomt.
Zo wil ik graag de jackpot winnen maar dat komt ook niet uit.
Je moet gewoon lekker aan jezelf denken en niet aan de mensen om je heen.
Dit heb ik al wel geleerd wat je ook doet je doet het nooit goed.
Dus doe lekker wat je doen wil.
JIJ WORDT GEWOON 37 JAAR.
En de kerstdagen je weet dat die gezellig worden en dat ben ik met je eens.
Denk maar aan de kerststal.
Daar waren alleen jozef , maria,de ezel en de os en de schaapjes buiten.
Dit is bij jullie ook het geval alleen is jou man jozef en jij maria.
En zijn de wijzen uit het oosten verdwaald ( maar dat komt door al die weg omleggingen)
Ik denk dat niemand aan je man durft te vragen hoe het gaat omdat ze dan schuld moeten bekennen.
Of mischien de angst dat ze dan uitgenodig worden en een smoes moeten verzinnen.
En dat het zinnetje dat duurt wel lang van zijn familie afkomt daar was ik al bang voor.
Er wordt niet voor niets gezegd “ in nood leer je je vrienden kennen ”
Ik vind ook dat je man een pluim verdiend omdat die je steeds bijstaat.
Ik weet exact wat je man mee maakt en als ik ook je man kan helpen zal ik dat doen.
Maar moet ik me nou zorgen gaan maken om je?
Tussen de regels door lijkt het wel of je de moed opgeeft.
DOE DIT ALSJEBLIEFT NIET.
Met wilskracht kan je een heleboel bereiken.
Ik zeg altijd wilskracht doet meer dan honderd doktoren.
Natuurlijk kunnen we niet buitten een dokter maar dit is ook alleen maar mijn mening.
Ik ben blij dat ik je kan helpen met een probleem waar je anders nergens mee naar toe kan.
Ik zal ook proberen jou en je man te steunen waar nodig.
Groetjes jan
jan

11-12-2001 00:05

Beste maartje.
Om te beginnen wens ik je moeder ( en jou ) het allerbeste toe.
Dat het een hele schok voor je was dat kan ik me heel goed voorstellen want je hoopt eigenlijk dat het weg is. Ook al heb je steeds de angst van zal het terugkomen.
Ik heb zo een beetje in hetzelfde schuitje als jou gezeten dus ik begrijp dat het raar overkomt als ze je negeren.
Ook ben ik blij voor je dat er ook mensen zijn die je nog wel durven vragen hoe het met je gaat.
Maar je moet niet raar staan te kijken als die mensen dat straks ook niet meer vragen.
Ja het nieuwtje is er zo een beetje af he.
HET IS EEN VERLOREN DAG, DE DAG WAAROP JE NIET GELACHEN HEBT.
Daar ben ik het volkomen mee eens maar helaas is dat niet altijd op te brengen.
Ik heb zelf een hele moeilijke tijd mee gemaakt en heb daarom voor mezelf de beslissing genomen dat ik andere mensen daar mee wil helpen.
Gewoon omdat ik weet hoe je je op zo een moment voelt.
Als je kwijt wil om te vertellen hoe het met jullie gaat dan hoor ik dat graag van je.
Er over praten is het beste wat je doen kan.
de groetjes
jan

Begrip

jan

jolanda

jan

Cheyenne

jan

jan

Marieke

Cheyenne

jan

jan