3de keer kanker

k@tje

24-11-2001 11:23

op dit moment ligt mijn moeder al weer 4 weken in het ziekenhuis. ze heeft voor de 3de keer kanker.

de eerste keer had ze lymfklier kanker in het hals gebied en in de mond. na een zware operatie en vele bestralingen was ze genezen verklaard.

na veel pijn en moeite haar leven weer te hebben op gepakt kwam er op nieuw de klap. weer kanker.

vele ondezoeken later bleek het non hodskin te zijn in de longen en in de maag. de behandeling was een intensieve chemo kuur en veel bloed transfusies. na een zeer onzeker en beroerd jaar werd ze weer genezen verklaard maar bleef onder strenge controle. ondanks deze controle heeft ze toch weer non hodskin, weer in de longen en ook in het als gebied. ze heeft de eerste zware chemo kuur van 4 dagen achter de rug en is ontzettend ziek hier van. mijn moeder is een echte vechter maar na 3 jaar verliest ze een beetje de moed en om eerlijk te zijn ik ook.

ik voel me zo machteloos…… ik heb het gevoel dat wat ik ook doe niets goed te doen. iedereen zegt dat mijn leven gewoon door gaat en dat ik sterk moet zijn. ik doe mijn best maar soms wil ik het liefst in een hoekje kruipen en een potje gaan janken. ik ga naar school en naar mn werk maar weet soms niet eens meer wat ik die dag heb gedaan, ik sta op de automatische piloot.

Natascha

25-11-2001 14:14

Vreselijk om voor de derde keer te horen dat je moeder weer kanker heeft. Hoe vaker je het hoort, hoe minder moed en hoop je krijgt.

Misschien allemaal goedbedoelde adviezen voor je dat je door moet gaan en sterk zijn, maar dat zou ik toch maar niet te letterlijk nemen. Als jij zin hebt om een potje te gaan janken dan moet je dat echt doen. Het is mooi meegenomen als je sterk kunt blijven, maar het lijkt me niet helemaal gezond als je je emoties gaat forceren en onderdrukken. Je zult ook aan jezelf moeten denken en je moeder heeft straks niets aan je als je helemaal opgebrand bent omdat je niet aan jezelf hebt gedacht.

Dit is natuurlijk ook makkelijk gezegd, weet er alles van. Maar ga toch van je eigen gevoel uit. Iedereen verwerkt zoiets anders en je zult het echt op jou manier moeten doen. Dus gewoon in een hoekje gaan zitten en een potje janken, als jou dat oplucht.

Wel goed van je dat je wel probeert om door te gaan met het dagelijks leven. Ik hoop toch ook wel dat je vrienden hebt om hier mee over te praten en die jou ook begrijpen en steunen.

Veel sterkte en moed gewenst,

Natascha