Nooit...

Cindy

30-10-2001 16:29

Ook ik heb afscheid moeten nemen van mijn lieve moeder. Op 18 oktober overleed ook zij op 48-jarige leeftijd aan kanker. Enorm moeilijk heb ik het ermee. Ik praat erover met mijn vriend, maar begrijpen doet hij het denk ik niet. Ik kan mijn moeder nooit meer zo in mijn armen sluiten als ik de laatste keer deed toen ze nog leefde. Ik gaf haar een dikke knuffel en zoen. Ze zei me: “Ik hou van je. Vergeet dat niet.” “Nooit ma, nooit.” Die volgende avond belde mijn vader me op dat ze haar medicijnen niet meer in kon nemen. Ze kreeg wanneer nodig een morfine injectie tegen de pijn, want pijn wilde ze absoluut niet. Die injectie is nooit nodig geweest want op het moment dat ik voor misschien een laatste knuffel en zoen onderweg was, liet ze het leven. Thuis bij pa en ma aangekomen opende ik de voordeur en opende pa zijn armen. Ik wist dat ik te laat was. Ik heb op de rouwkaart een stukje tekst laten drukken wat misschien anderen toch een beetje sterkt bij het verlies van een dierbaar persoon:
Tijd is
te langzaam voor wie wacht
te snel voor wie bang is
te lang voor wie verdriet heeft
tekort voor wie zich verheugt
voor wie liefheeft, is tijd een eeuwigheid
uren vliegen voorbij
bloemen verwelken
dagen en dingen gaan voorbij
Liefde blijft
Cindy
Yvonne Bosman-van der Helm

31-10-2001 00:15

Lieve Cindy,
Je hebt een prachtige gedicht gemaakt en deze zal ik heel goed bewaren!
Veel sterkte meid en je mama zal heel zeker trots op je zijn!
liefs van Yvonne
Elsa

31-10-2001 09:26

hallo Cindy,
Mijn moeder is ook overleden, 20 oktober. op 49 jarige leeftijd
ÃƒÂk kwam net als jij net te laat…..
Ook mijn (stief) vader en broer stonden op de trap met open armen te wachten op mij…. Ik wist dat ik te laat was…..
Ik ben op diezelfde trap ingestort…heb er een tijdje gezeten met mijn broer…..
Mijn moeder is thuis opgebaard geweest… en dat was heel fijn.
De crematie was ongeloofelijk, nog steeds bellen mensen mij op om te zeggen hoe ‘'mooi’' dat was. Er was een grote zonnebloemenzee….. daar ield mijn moeder van…..
Maar nu komt het gemis opzetten…. af en toe weet ik me geen raad….
nooit meer een dikke knuffel van mijn moeder…..
Het valt inderdaad niet mee om erover te praten met mijn vriend, helemaal begrijpen doet hij het gelukkig niet, want dat zou meestal betekenen dat hij zijn moeder ook verloren zou zijn…. en dat is niet zo……Gelukkig.
Als je me privÃƒÂ© wilt mailen…. doe dat gerust……
Liefs en sterkte Elsa
Inge

31-10-2001 13:41

wees blij dat dit op haar eigen manier, ja op eigen kracht gebeurt is.
Ik weet uit eigen ervaring hoe erg het is om over het leven van je vader of moeder te moeten beslissen. het is een schrale troost, maar het is op haar manier gegaan. Als je vragen hebt je weet mijn e-mail adres
angela

31-10-2001 16:53

heel veel sterkte
bij mij is het “alweer” 8 en halve maand geleden, maar het is nog steeds een waas
het slijt wel iets maar het gemis wordt erger.
in het begin ben je “blij” voor haar maar dan na een tijdje ga eje egoistischer denken, ik ben nog jong en heb geen moeder meer.
het klinkt erg , maar het is wel zo.
er is niemand die een moeder kan vervangen hoe lief een ander ook tegen je is , maar je hebt maar 1 moeder en die is je alles.
maar probeer er over te praten , desnoods met vreemde hier op het prikbord maar je moet het niet stil zwijgen je gevoelen moet je kunnen uiten, anders hou je het niet vol
ik was er gelukkig bij toen mijn moeder overleed ……ze gaf een knipoog en een glimlach
dat zal ik nooit meer vergeten haar gezicht toen
ze was er gelukkig klaar voor en dat scheelt ook weer, dat het geen grote strijd is geweest
maar ik wens je heel veel sterkte en als je wilt kun je ook mij mailen
liefs angela
Cindy

01-11-2001 11:02

Inderdaad, ik ben wel een heel klein beetje egoistisch. Want IK mis mijn moeder. IK ben verlaten door mijn moeder. IK heb verdriet. Ma had liever gezien dat IK iets deed met het leven wat nu nog voor me ligt. IK moest maar snel verdergaan met doorleven en af en toe eens een kaarsje aansteken om haar te laten zien dat ik aan haar denk. Kaarsen lichten zowat de hele kamer op, maar IK heb nog steeds geen moeder. Het is op dit moment zo moeilijk en ik weet dat het nog moeilijker wordt, want ook ik ga een keer trouwen. Ook ik krijg een keer kinderen. Dat mag ze niet meer meemaken. Gelukkig geloofden wij dat er meer is dan alleen dit aardse leven, maar de warmte tussen moeder en dochter is nergens mee te vergelijken. IK hoop dat zij het goed heeft, daar waar ze nu is, en weet bijna zeker dat de pijn die ik nu voel, slijt in de loop der jaren. Missen doe ik waarschijnlijk altijd, maar vergeten: NOOIT.
wiccana

01-11-2001 21:01

opnieuw leven
op het moment dat zij stierf,
wert er iemand gebooren,
die jij later lief zal hebben.
wiccana
angela

02-11-2001 14:03

hai cindy
weet precies wat jij bedoeld, je hebt maar een moeder en die is er niet meer.
het is zo erg , je begint elkaar nu eindelijk eigenlijk te begrijpen en dat je iets van je moeder aan gaat nemen, dat je op haar begint te lijken.
maar haar vergeten kun je nooit, en mag je nooit.
maar wat wel is na een tijdje dat je hele kleine dingetjes gaat koppelen aan je moeder. gisteren nog ik werk als bloemiste en we hadden van die mooie kleine rode appeltjes.
en mijn moeder wreef die altijd op als ik een rode appel kreeg, en dat zijn dan van die dingen als je dat zelf doet dat je een glimlach op je gezicht krijgt en dat je aan die heerlijke kleine dingetjes met plezier kunt terug kijken.
gewoon van die kleine stomme alledaaagse dingetjes, en als je dan een glimlach op je gezicht hebt dan wordt je hart weer warm.
is misschien heel raar gezegt maar het voelt goed
liefs angela
Yvonne Bosman-van der Helm

08-11-2001 17:13

Hoi Angela,
Zoals je het zegt over kleine dingetjes. Inderdaad, het is bij mij ook zo, maar dan ook bij mijn man. We zijn gisteren een half jaar getrouwd en hij zit nu in een rolstoel, en we missen een heel hoop dingen, zoals hand in hand naar het strand gaan, ouzo's drinken op Kreta en Raki drinken in Turkije etc.
Ik leef nu van dag tot dag en kan nu niks meer plannen maken met hem, en dat valt voor ons ook erg zwaar. Mijn man vindt het vreselijk dat hij niet meer auto kan rijden, niet meer naar het Gebarenplein (dovenclub in Zoetermeer, hij is beroemd daar). Als we naar Gebarenplein willen gaan, dan komen 2 boys van mijn vriendin er aan en die gaat hem helpen met trappen (Raymond tilt zijn lieve ,,papa,, op).
Wij weten nu ook nog niet of wij kerst vieren, want het is alles zo onduidelijk.
Er bestaat wonderen of niet? Iemand zei tegen ons dat we niet in wonderen moeten geloven en dat wij niet in sprookjeswereld leven. Hierdoor zijn we verdrietig om. Je weet wat mijn man heeft (borstwerveltumoren). Die rotkanker verpest alles zeg… ik vind het zo akelig allemaal en ben zo erg bang om in de toekomst alleen te zijn, want ik wil en kan niet zonder mijn man, echt niet.
Liefs van Yvonne
demy

01-12-2001 11:56

dag allemaal,
ik ben vandaag voor het eerst op dit forum en wou ook even iets kwijt.
Mijn moeder is 42 en heeft melanoomkanker met uitzaaingen, we weten niet of het nog te remmen valt, dat is allemaal heel onzeker,
Ikzelf ben 24 en heb zelf 2 kinderen, mijn moeder heeft ook nog jonge kinderen, dat zijn dus mijn broertjes en zusje, zij hebben dezelfde leeftijd als mijn eigen kids.
Er is geen vader in het spel, dus wanneer mijn moeder komt te overlijden, zal ik de zorg nemen voor ze en heb ik dus plostseling 5 kids om voor te zorgen.
ik zal het met alle liefde doen, maar ik zie verschrikkelijk op tegen het rouwproces van de jonge kids,want die begrijpen het nog niet eens.
ik kan wel janken als ik daar aan denk.
Misschien heeft iemand ervaring hiermee,daar zou ik graag wat over horen, lezen.
alvast bedankt.
mvg

Nooit...

Cindy

Yvonne Bosman-van der Helm

Elsa

Inge

angela

Cindy

wiccana

angela

Yvonne Bosman-van der Helm

demy